Eind volgende maand staat er weer een longfunctietest op de agenda. En ik ben zo benieuwd naar de uitkomst!
Maar, met of zonder test, ik voel gewoon dat mijn conditie verbetert. Ik kan meer, ben minder snel buiten adem en voel me in het algemeen energieker.
En, wat voor mij heel belangrijk is, ik gebruik inmiddels minder medicijnen. En tijdens het sporten blijft het noodpufje tegenwoordig in de tas. Het is vast niet nodig om te vertellen hoe blij ik nu al met dit resultaat ben. Dat is immers mijn doel!
Omdat niet iedereen met astma in staat is om voor zichzelf te doen wat ik nu doe, ben ik de sponsoractie voor het Longfonds gestart. En dankzij de donaties van lieve mensen om mij heen voel ik me gesteund in mijn persoonlijke doel, maar kan ik ook wat bijdragen voor anderen met astma.
Het is verschrikkelijk om niet genoeg lucht te hebben. Om naar adem te snakken, het gevoel hebben dat je gaat stikken. Zo voelt het om een astma-aanval te hebben. En het is vaak moeilijk dat je niet overal aan mee kan doen, niet overal heen kan gaan, omdat je benauwd bent, of omdat je weet dat je het daardoor benauwd gaat krijgen. Het voelt naar als je weet dat mensen zich aan jou aan moeten passen, omdat je het tempo niet bij kunt houden, of omdat je aan dingen niet mee kan doen. Het is erg, als je niet het beroep kan kiezen dat je graag zou willen, omdat je astma hebt. Het is een ongeneeslijke ziekte, die veel invloed op je leven heeft. Dat klinkt heel dramatisch, maar het is waar.
Daarom is meer onderzoek naar oorzaken van astma, en het ontwikkelen van nieuwe medicijnen, zo vreselijk belangrijk.
Nieuwe medicatie die zo persoonlijk mogelijk ingesteld kan worden, zodat het lichaam van de gebruiker zo weinig mogelijk belast wordt en er toch een optimaal resultaat is.
Er is een gezegde: ‘dat is zo vanzelfsprekend als ademen’. Het zou toch fantastisch zijn als dat gezegde voor iedereen ging gelden!
Ik heb, bij het starten van mijn actie, een streefbedrag ingesteld. Op dit moment is bijna de helft van dit bedrag al bij elkaar gehaald, door familie en vrienden, waar ik echt heel erg blij en dankbaar voor ben.
Want met deze donaties laten ze me weten dat ze mij steunen en dat voelt zo goed! Dat geeft nog meer motivatie om verder te gaan, ik wil immers wel laten zien dat ik hun steun waard ben!
Ik schrijf dit nu ik net weer thuis ben van de sportschool. Ik heb me flink ingespannen, op de roeibank, met de krachttraining, op de loopband en op de fiets.
En ik voel me voldaan, ik heb het weer volgehouden!
Mijn actie loopt nog een poosje door. Ik zou het echt zo geweldig vinden als het bedrag nog verhoogd wordt……
Het is geen druppel op een gloeiende plaat. Het is een druppel in een emmer, die samen met andere druppels de emmer vol maakt. Iedere donatie is belangrijk.
Op http://www.gezondelongen.nl/acties/annelies_van-bloois/je-longen-zijn-van-levensbelang/donationdirect.aspx  kan je lezen hoe je kunt helpen.
Tot de volgende update!

Bert en ik zijn nette mensen. Echt. Maar vandaag hadden we het volgende gesprek, en de hele buurt kon meegenieten:

Hou die paal omhoog!
Ik kan het gaatje niet vinden….
Als jij nou even wat heen en weer beweegt….ja zo… fantastisch!
Pff,het wordt warmer.
Die poten moeten wijd!
Zit er geen kruis in?
Kan ie wel zover buigen?
Het hardworden zou een kwartier duren ,maar dat is niet gelukt.
Ik wou ‘m nog wel wat dieper…
Hoort dat ding zo krom te zijn?
Nou, ik hou even pauze, er zitten er twee in nu.
Klaaaaar!

Het is toch verschrikkelijk.

Maar eeeh, als je nog niet afgehaakt bent met lezen:

We wisten zelf niet dat we zo dubbelzinnig konden zijn

We hebben een schommeltoestel gemonteerd en in de tuin geplaatst, ingegoten in betonblokjes.

Om wat meer bekendheid aan, maar ook uitleg te geven over de sponsoractie die ik gister gestart ben, wijd ik er een blogje aan.
Hierin vertel ik best persoonlijke dingen, maar dat wil ik wel doen als het nuttig is.
Mijn actie is voor het Longfonds.(voorheen Astmafonds)
Waarom ik daar juist nu iets voor wil doen, lees je hieronder.
Zolang ik me kan herinneren heb ik al astma. Mijn ouders vertelden me dat ik mijn eerste echte aanval had toen ik nog een kleuter was,
maar ik weet dat zelf niet meer, wanneer de eerste keer was.
In mijn herinnering is het er gewoon altijd geweest. De aanvallen (meestal ’s nachts) de dagen erna om weer te herstellen, het hoorde bij mijn kinderleven. De medicijnen die ik kreeg waren drankjes en pillen . Ik heb geen idee of die ooit wel iets geholpen hebben, ik moest gewoon die benauwde dagen door tot het weer beter ging. Als het heel erg was ging ik naar het astmacentrum. Dat was in Hilversum, de plaats waar ik ook woonde, dus het kon altijd poliklinisch gelukkig.
Dan werd ik daar ‘geklopt’, of kreeg verneveling ,of extra zuurstof.
Ook ging ik erheen voor ademhalingsoefeningen en ‘heilgymnastiek’ zoals dat genoemd werd.
Zo in de loop van de tijd werd er, in het algemeen, veel meer duidelijk over oorzaken, dus mijn wollen deken werd verruild voor een synthetische, mijn donzen kussen en mijn kapokgevulde matras idem dito.
Maar pufjes, zoals iedereen ze nu kent, die waren er nog niet.
Toen kwam het moment dat werkelijk in mijn geheugen gegrift staat: de ervaring van het allereerste pufje dat ik kreeg.
Ik was 14 jaar, het was zaterdag en ik had het heel erg benauwd. Zo erg dat mijn ouders een weekenddokter lieten komen. En dat was een jonge man met nieuwe ideeën. En nieuwe medicijnen. Hij legde me uit hoe ik het pufje moest nemen en toen….
ik kan het nog steeds niet echt beschrijven hoe dat voor mij was. Letterlijk als bij toverslag verdween mijn benauwdheid. Het was ongelooflijk,ik had echt nog nooit zoiets meegemaakt.
Kan je het je voorstellen, je voelt je heel erg ziek en een tel later ben je genezen? Het voelde euforisch, een ander woord heb ik er niet voor.
In de 40 jaar daarna heb ik pufjes en verwante medicijnen in alle soorten en maten gehad. En heb daardoor een heel normaal leven kunnen leiden omdat de astma onder controle was.
Ik hield wel een beetje de ontwikkelingen en inzichten over astma in de gaten, en paste op mezelf toe wat nuttig was.
Vorig jaar meldde ik me aan om mee te doen aan een wereldwijde wetenschappelijke studie naar het effect van astma-medicatie.
Dit onderzoek duurde een jaar, met 5 screenmomenten.
De eerste keer dat ik daarvoor naar het ziekenhuis zou gaan, mocht ik 48 uur tevoren geen medicijnen meer gebruiken.
En wat ben ik enorm geschrokken van het gevolg daarvan. Ik kreeg het zo vreselijk benauwd als ik het al 40 jaar niet meer gehad had. Altijd had ik, als ik voelde dat het niet zo goed dreigde te gaan, iets kunnen nemen. Nu niet.
Op de ochtend van het onderzoek ben ik met de auto naar het ziekenhuis gereden, met de lift naar de goede verdieping gegaan en heb me met zo’n golfkarretje naar de afdeling laten rijden. Ik kon gewoon niks, ik had het alleen maar verschrikkelijk benauwd.
De testen waren allemaal blaastesten, met verschillende technieken en weerstanden. Het was de bedoeling dat er eerst een provocatie-test gedaan zou worden, ik zou iets krijgen waar ik benauwd van werd. Die provocatie kon dus wel achterwege blijven,
benauwder als dit kon zowat niet. Gelukkig kreeg ik na een aantal testen medicijnen en eventjes voelde ik iets wat leek op wat ik 40 jaar geleden had gevoeld. En wat was ik opgelucht, letterlijk. De test die direct na 1 pufje afgenomen werd liet
al 30% verbetering zien.
Gelukkig hoefde ik voor de andere screenmomenten niet meer zolang zonder medicijnen te doen, anders was ik afgehaakt. 12 uur tevoren kon ik nog wel redden.
In het najaar heb ik 2x achter elkaar longontsteking gehad. Daardoor konden de pufjes niet op de plek van bestemming komen om hun werk te doen, dus weer benauwd.
Toen alles achter de rug was, liet mijn jaarlijkse longtest niet al te beste resultaten zien. De conditie van mijn longen was vergelijkbaar met die van iemand van 80 jaar.
Hier werd ik niet blij van natuurlijk. Voor mijn gevoel had ik alles wel weer goed onder controle met de juiste hoeveelheid pufjes, maar toch maakte ik me wel zorgen. Want ik wil niet dat mijn longen nog meer achteruit gaan.
Daarom nam ik een, voor mij, drastisch besluit.
Bert ging al 1 x in de week naar de sportschool omdat het schaatsseizoen afgelopen was, ik wilde met hem meegaan!
En ik hou echt niet van sport, ik heb er een hekel aan. Maar dit moest echt, en dat was genoeg motivatie om toch die stap te zetten. En om beter effect te hebben wilde ik 2x per week gaan.
Twee weken geleden ben ik gestart. Gelukkig is het hier in Leens, 3 minuten lopen van huis. De sfeer is gemoedelijk, de begeleiding deskundig.
Ik train op de loopband, de roeibank en de fiets. En ik merk nu al, ik ben nu 5 x geweest, verschil. Mijn normale wandeltempo lag op hooguit 4 km per uur, vaak nog lager. Nu kan ik het al volhouden om 20 minuten op het,voor de meesten gebruikelijke,
tempo van 5 km per uur te lopen.
En dit brengt me dan op de sponsoractie.
Het Longfonds heeft nu collecteweek. Maar er zijn ook andere initiatieven. Zoals mijn persoonlijke actie.
Net als ieder mens heb ik bevestiging en steun nodig.
En als je mij die wilt geven in de vorm van een donatie voor het Longfonds, zou ik dat enorm waarderen. Dan word ik er niet alleen zelf beter van, maar ook anderen.
Want er zijn zoveel mensen zoals ik. Die afhankelijk zijn van medicijnen, maar ook baat hebben bij nieuwe onderzoeken en nieuwe inzichten.
Wil je me een hart onder de riem steken voor het sporten, en me zo ook anderen laten helpen?
Er zijn al een paar lieve mensen die een bedrag gedoneerd hebben via mijn persoonlijke actie-site, heel erg bedankt daarvoor!
Wil je ook helpen? Kijk op:
http://www.gezondelongen.nl/acties/annelies_van-bloois/je-longen-zijn-van-levensbelang/donationdirect.aspx

Persoonlijke kwaliteiten. Ik zal ze ongetwijfeld hebben maar gestructureerd een administratie c.q. boekhouding bijhouden hoort daar niet bij. Ik ben vanaf 2009 zelfstandig ondernemer, ik neem me al vanaf 2010 voor om het dit jaar anders aan te pakken, maar op de een of andere manier wil dat maar niet lukken. In ieder geval, voor de helft. De dagelijkse agenda hou ik bij, mijn maandelijkse urenstaatjes voor de opvang die ik naar het gastouderbureau moet sturen en ik hou mijn bankzaken in de gaten. Maar voor de belastingdienst moet ik als zelfstandige ook een aantoonbare administratie hebben, van inkomsten en uitgaven. Logisch, snap ik helemaal. En toch is het in de weken voordat de accountant komt voor het jaarwerk en de belastingaangifte iedere keer weer crisis bij mij. En als ik dan een keer een dag heb dat ik alleen voor schooltijd kinderen heb en verder de rest van de dag niet, lijkt het mij een uitgelezen kans om in ieder geval een gedeelte van die crisis te gaan oplossen. Vol goede moed start ik onze oude computer op, want op mijn laptop heb ik geen Officeprogramma. Alleen superonhandig dat ik met mappen op schoot moet gaan zitten… tot Bert de opmerking maakt dat het computertafeltje wieltjes heeft en dat het dus zeer wel mogelijk is om die tegen de eettafel aan te schuiven. Briljant. Ik had het zelf niet kunnen bedenken. Ik open mijn mapje op de pc. Ik zal toch al wel IETS gedaan hebben vorig jaar? Ja hoor, wel helemaal tot Maart! En aangezien het dus nu weer Maart is loop ik een vol jaar achter. Fantastisch. Ik begin met alle betalingsspecificaties van het gastouderbureau te downloaden en uit te printen, en geef ze allemaal een nummer voor mijn facturering. Dat gaat vlot. Als ik zo door ga heb ik straks gewoon een vrije middag! Ik begin met facturen te maken en open daarvoor het mapje Blanco Facturen. Ik hoef dan voor ieder gezin alleen de datum, de opvangperiode en de afgenomen uren in te voeren. Dan moet ik het opslaan als een PDF bestand. Eitje. Hm, om een volstrekt onduidelijke reden zijn mijn Wordbestanden ineens veranderd in DOCX en kan ik ze niet zomaar aanklikken, ik moet eerst “openen met Word” opzoeken en dan kan het. Kost tijd, jammer. Na een aantal keren kom ik op het lumineuze idee om ze opnieuw op te slaan als Wordbestand. Ja, dat lukt! Hoe moeilijk kan het zijn, ik ben erg tevreden over mezelf. De ingevulde facturen opslaan als PDF en in de map 2016 zetten. Maar dat vind de pc zo moeilijk, waar dat mapje nou toch staat…… Letterlijk bij iedere factuur moet ik weer opnieuw een hele toestand doorscrollen voordat het mapje komt. Fact 1637 opslaan. ‘ Fact 1637 bestaat al, wilt u het bestand vervangen?’ NEEE, niet, maar wel zoeken waar de fout zit. En dan de blanco factuur weer afsluiten, zonder opslaan want anders is hij voor de volgende maand niet meer blanco. Dat gaat allemaal niet meer zo vlot dus. Als ik nou zorg dat die facturen klaar zijn, dan mag ik daarna naar de bakker wat lekkers halen. Maar het duurt allemaal zo lang…. En ik heb zo ontzettend geen zin meer…..En ik heb nog een nieuw gezin erbij gekregen en die hebben nog niet eens een blanco factuur, die moet ik ook nog maken…. Als ik nou tot en met September ga, dan mag ik daarna naar de bakker , sluit ik een deal met mezelf. Na de koffie en een heerlijke Deense weet-ik-niet-meer-hoe-dat-ding-heet, ga ik dapper verder. Bijna bij de laatste factuur van December als de telefoon gaat. Bert, die heeft pauze. Huh, is het al zo laat? Ja het is 12 uur geweest. O. Dat gaat ‘m niet worden, die vrije middag. Maar als ik nou alleen de facturen en niet de boekingen……NEE! Streng zijn, je hebt er nu tijd voor en je gaat het nu doen. Als je straks klaar bent, voel je je heel voldaan! (Ja mam) De facturen zijn klaar maar ik kan ze niet printen want de inkt is op. Zal je altijd zien, maar ze staan in ieder geval in de pc. Dan toch maar aan de slag met boeken. Ik heb een echt heel eenvoudig boekhoudprogramma, ik vul de datum, de post volgens een code, en het bedrag in en het programma doet de rest. Piece of cake, en ik had vanmorgen al zo’n Deens ding gehad dus ik word erg verwend vandaag. Ik moet mijn bankafschriften erbij hebben en mijn o zo professionele blikje dat uitpuilt van de bonnetjes. Als je dat ding ziet verwacht je dat ik mijn geld in een schoenendoos onder mijn bed bewaar. Dat blikje was een cadeautje van mijn zus , er zat een flesje sublieme Port in. Uiteraard is dat flesje Port allang leeg maar het blikje doet nog dienst. Ik zou trouwens best zin hebben in een glaasje Port. Maar het is nog vroeg in de middag en ik wil nog heel veel doen, dus nog even niks inschenken. Ik sorteer de bonnetjes en er blijken ook privé uitgaven tussen te zitten. Omdat ik een cadeaufles Glen Fiddich voor Bert niet kan op voeren als post bij de kinderopvang heb ik werkelijk geen flauw benul waarom ik die bon bewaard heb. Een bon van Wellness de Woudfennen. Ook een ellenlange bon van Jumbo van weekendboodschappen… gaat lekker zo, geen wonder dat ’t blikje uitpuilt. Maar uiteindelijk ligt de tafel vol met stapeltjes bonnetjes per maand en ik ga aan de slag. Ik typ en zoek en typ en zoek en wordt het zo spuugzat…. Ik vind dit geen leuk werk! In mijn jonge jaren heb ik uit noodzaak een poosje op een kantoor gewerkt en ik weet nu weer heel goed waarom ik daar weg wilde! Maar ik ploeter door. Pff, ik moet even pauze hoor. Is het al Port-tijd? Nee, ik moet tot aan Oktober gekomen zijn en dan mag ik een glaasje Port. “Coolblue” staat er op mijn afschrift, en een bedrag. Ik pieker. Wat heb ik gekocht bij Coolblue? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik open mijn email om te kijken of ik wat terug kan vinden. Niks. Ik ga naar de site van Coolblue en hoop op een brainwave. Die blijft uit. O, ik zie dat je met de klantenservice kan chatten. Ik open het schermpje. “Waarmee kan ik u van dienst zijn” verschijnt er. Ik typ: “ Ik ben met mijn boekhouding bezig en ik kan niet terugvinden wat ik in september bij u gekocht heb. Als ik u het ordernummer en bedrag geef, kunt u dat dan opzoeken? “ “Jazeker” is het antwoord. Ik stel me zo voor dat er aan de andere kant iemand zit te grinniken om zo’n suffe klant. Ik vind mijn vraag zelf een beetje klinken als: “Weet u misschien waar ik woon?” Volgens mijn zus is dit Alzheimer Light. Ze zit de halve dag al te spammen op onze groepsapp, omdat ze tijdelijk aan een rolstoel is gekluisterd is ze supermelig. Dat maakt het trouwens wel gezellig, want ik helemaal alleen met mezelf en een achterstallige administratie vind ik maar niks. Ik blijk een loopfietsje gekocht te hebben! O ja natuurlijk, nou weet ik het weer. Ik boek het gauw in en ga verder. Jaaa daar is Oktober. Het is Port tijd. Het voelt raar, alsof ik clandestien aan de drank ga. Maar er zijn geen kinderen en het is vrijdag, dus wat let me? Niks! En ik neem er ook een bakje chips bij! Het smaakt me prima maar ik vraag me toch af of ik niet beter had kunnen wachten tot alles klaar was. Het boeken begint een beetje rommelig te gaan. * Bedrag* kosten Webstie.  Webstie.  Webstie. WEBSITE!!!!!! Lenny kijkt verschrikt op door mijn driftige getimmer. November! En daarna alleen nog December, dat moet kunnen. De tafel is een stuk leger omdat er nog maar 2 stapeltjes bonnen liggen. Als ik klaar ben mag ik een blog schrijven , beloof ik mezelf. Want dat vind ik wel leuk. En voortaan IEDERE maand mijn boekhouding doen! Dus komende week moet ik Januari en Februari gaan doen, maar ik heb nog niet eens een nieuwe map en geen printerinkt…. Ik ben benieuwd of alles klopt als de accountant komt. Mijn zus stelde al voor om haar ook een glaasje Port aan te bieden… Het gaat vast gezlelig worden. Gezlelig. GEZELLIG!!!

Je kent het vast wel: je hebt iets online gekocht bij een bedrijfje wat je gevonden hebt op google met de zoekterm van hetgeen je wilt hebben en 2 dagen later krijg je een mailtje met het verzoek of je de webshop waar je het gekocht hebt èn het artikel wilt beoordelen.
Ik snap best dat een (beginnende) webshop feedback nodig heeft van z’n klanten.
Maar daar blijft het niet bij.
Momenteel zitten we in de Grote Beoordelingscultuur! En dat vind ik geen fijne ontwikkeling.
Als ik ergens ben, heeft google dat via mijn mobiel geregistreerd en verzoekt mij de bezochte plaats te beoordelen. WAAROM???
Ik heb een jurkje gekocht en Bonprix vraagt mij een review te schrijven.
Ik ben bij de Jumbo en ik krijg bij de kassa een kaartje met een internetadres waar ik mijn beoordeling kan geven.
Ik koop online een telefoonlader voor wel helemaal € 7,50 en krijg vervolgens een hele vragenlijst om mijn aankoop te beoordelen.
Ik heb contact gehad met een klantenservice en moet daarna weer vertellen hoe ik dat contact vond.
Waarom toch moet alles beoordeeld worden? Waarom moet ik een mening hebben over iedere winkel, over ieder product, over iedere locatie, over iedere dienstverlening?
Moeten we nou echt in de veronderstelling verkeren dat we inspraak hebben ofzo?
Gaat de online winkel de antwoorden op de vragenlijst aandachtig door en kijken ze dan ineens met een heel andere blik naar de universele telefoonlader van € 7,50?
Als je alle verzoeken gaat honoreren zit je zo een paar uur per dag allerlei beoordelingen te schrijven.
En dat wil ik niet.
Ik hoef niet overal een oordeel over te hebben! Als ik iets wil kopen verwacht ik dat de winkel dat levert, ik betaal en klaar. Dat is toch het principe van handel, of zie ik dat nou verkeerd.
En wat heb je toch aan al die beoordelingen? Ieder mens is verschillend, wat de een helemaal geweldig vindt, vindt de ander verschrikkelijk.
Als ik bijvoorbeeld de al geschreven reviews van de eerder genoemde jurk lees, is de een er helemaal mee in de gloria omdat ie zo goed past en zo leuk staat, en de ander stuurt ‘m teleurgesteld terug omdat ie niet goed past, de derde jubelt dat de stof zo mooi is gebleven na 10 x wassen en de vierde jammert dat de jurk na 1 x wassen ging pluizen en lubberen.
En dan moet ik zèlfs de reviews nog weer beoordelen: Vindt u deze review nuttig Ja/Nee
Ik word er zo moe van…..
Overal een mening over moeten hebben, overal een waardeoordeel aan moeten hangen….
Alles moet altijd aan de hoogste verwachtingen voldoen, je mag blijkbaar niet meer gewoon iets kopen omdat je het simpelweg nodig hebt en verder niks. Of omdat het in de aanbieding is. Of iets vragen aan iemand van wie je verwachten mag dat hij er verstand van heeft.
Iedere leverancier hunkert blijkbaar naar goedkeuring, wat een gezanik. Doe gewoon je werk op een goede manier en haal je bevestiging uit het feit dat je klanten hebt.
En al dat zogenaamd persoonlijke geneuzel er omheen:
“Wij geven om u en uw mening” Donder toch op. Jullie geven helemaal niet om mij. En daar vraag ik ook niet om, jullie zijn geen familie, geen vrienden, zelfs geen kennissen, dus laten we onze verhouding wel even zakelijk houden ja? Jullie geven om het idee om zoveel mogelijk klanten te hebben en dat lijkt me normaal als je een bedrijf hebt.
Als iedereen zo betrokken bij een ander was als verzekeringsmaatschappijen, telefoonaanbieders, banken en veel andere bedrijven ons willen laten geloven, dan zag de wereld er heel anders uit dan ze nu doet.
Dus laten we nou alsjeblieft maar gauw ophouden met alles te beoordelen en te reviewen en gewoon ons werk doen, ok?

O ja,trouwens, ouders van mijn kinderopvang: Wat vinden jullie van het merk pindakaas wat ik op tafel zet?
De kleuren van het toilet? De namen van de cavia’s? Mijn uiterlijk?
Vonden jullie deze vragen nuttig Ja/Nee

Van de week was ik onderweg van huis naar Groningen. In de auto, met de radio aan. Die stond op 8FM,zo’n regionale zender met allemaal ouwe meuk, die ze zelf” ‘classic hits’noemen.
Meestal heb ik Sky radio aanstaan. Niet omdat ik dat nu allemaal geweldige muziek vind, maar omdat ik een hekel heb aan kletsende disc-jockey’s.
En nog meer aan 2 kletsende disc-jockeys. En het allermeest aan kletsende disc-jockey’s die mensen gaan bellen.
Sky draait alleen muziek, zonder geouwe** er doorheen.
Maar Sky heeft een probleem. Van 6 december is het ‘the Christmas Station” En worden er allemaal, en op den duur uitsluitend, kerstplaatjes gedraaid. En dan ook nog kerstplaatjes waar ik een bloedhekel aan heb, vanwege de stijl.
Ik weet, ik maak met dit stukje geen vrienden met mijn dochter, maar soms lijken we dus echt niet op elkaar.
Waar zij zich al weken tevoren zit te verheugen, probeer ik weken tevoren mijn irritatie nog even uit te stellen.
Goed, 8 fm erop dan maar voor een paar weken. Op de radiowekker ‘smorgens is dat nog goed te doen, geen disc-jockey.
Maar helaas iets later op de ochtend wel. Dus toen ik van Leens via Warfhuizen en RoodeHaan weer constant geklets en gebel hoorde via de radio, probeerde ik dapper dan toch nog maar een keertje Sky. Zo erg kon dat Christmas Station voor eventjes toch niet zijn.
Ter illustratie zag ik ineens een kalkoen door de berm scharrelen. Een kalkoen.
Ik keek nog eens in mijn achteruitkijkspiegel. Het was echt een kalkoen.
Ik mompelde ‘ die durft’ en zat in m’n eentje vreselijk te grinniken over scharrelkalkoen met Kerst, en drukte het radioknopje in.
En direct schalde Mariah Blerrie door de auto. Oef, even wat zachter. Volgende plaat. Vrolijk geklikklak van paardehoeven, het onvermijdelijke gerinkel van sleebelletjes en een snerpende vrouwenstem die zong dat het “Lovely weather for a sleighride together with you” was.
Wat een flauwekul. Als je met de arreslee gaat, ligt er een dik pak sneeuw en hoor je helemaal geen vrolijk geklikklak, maar doffe ploffen van de hoeven.
Volgens Bert rijdt de arreslee trouwens volgens een vaste dienstregeling, want op zijn werk staat ook de radio aan en komt die slee ieder uur voorbij.
Maar die sleebellen…. aaargh. Gewoon continue dat irritante tsjingstjingsting als ondertoontje.
Het is zo makkelijk. Maakt niet uit welk liedje, je pleurt er gewoon drieënhalve minuut het geluid van belletjes onder en je hebt een kerstplaat. Kassa!
Volgende plaat. Neeeeeeeee, niet weer zo’n vrolijk Amerikaans koortje… Ik hield het niet vol. Ik was pas bij Aduard en moest nog een kwartier. Wat stonden er nog meer voor voorkeurszenders in de radio. Veronica. Dat maar eens proberen.
Daar hadden we Chris Rea weer! Die arme man is totaal de weg kwijt. Al 28 jaar rijdt hij vertwijfeld rond om ‘home for Christmas’ te zijn, maar het wil blijkbaar
maar niet lukken. We hebben tenminste nooit gehoord dat hij daar ooit is aangekomen. Maar wel om aan te horen, qua muziek. Voor mij tenminste wel.
Mijn irritatieniveau zakte er tenminste van.
Maar Veronica doet blijkbaar toch ook wel mee met het Christmasstationgedoe.
“So here it is, merry Christmas”… hé, dat was toch een andere uitvoering dan ik kende. Die was van Slade, en Jan Willems favoriete kerstplaat. En op het punt dat
de zanger schreeuwde ” It’s CHRIIIIIIIIIISTMAS!!!!” werd de volumeknop altijd even extra opengedraaid, en altijd verscheen er dan weer een grijns op mijn broers gezicht. Dit was een cover, van Train, hoorde ik. Klonk wel goed, maar wel  gladjes. Beetje gepolijst, jammer.
En dan, daar was-tie: de ultieme kerstplaat. Omdat er zo’n filmpje bij was van een geweldige vriendenclub in de sneeuw en aan tafel in een of andere skihut.
Maakten we allemaal maar deel uit van zo’n groep! Wham , met ‘Last Christmas’. dus.
Ik zong mee: Lèèèèst Kristmas, Ai kef joe mai hart…..
en was op de plaats van bestemming aangekomen.
Ik moet nog even volhouden, vanaf 27 december is het weer andere koek. Muziek eigenlijk. Dan worden we weer overspoeld met Top-zoveels. Kan ik daar weer
over zeuren.