Van de week was ik onderweg van huis naar Groningen. In de auto, met de radio aan. Die stond op 8FM,zo’n regionale zender met allemaal ouwe meuk, die ze zelf” ‘classic hits’noemen.
Meestal heb ik Sky radio aanstaan. Niet omdat ik dat nu allemaal geweldige muziek vind, maar omdat ik een hekel heb aan kletsende disc-jockey’s.
En nog meer aan 2 kletsende disc-jockeys. En het allermeest aan kletsende disc-jockey’s die mensen gaan bellen.
Sky draait alleen muziek, zonder geouwe** er doorheen.
Maar Sky heeft een probleem. Van 6 december is het ‘the Christmas Station” En worden er allemaal, en op den duur uitsluitend, kerstplaatjes gedraaid. En dan ook nog kerstplaatjes waar ik een bloedhekel aan heb, vanwege de stijl.
Ik weet, ik maak met dit stukje geen vrienden met mijn dochter, maar soms lijken we dus echt niet op elkaar.
Waar zij zich al weken tevoren zit te verheugen, probeer ik weken tevoren mijn irritatie nog even uit te stellen.
Goed, 8 fm erop dan maar voor een paar weken. Op de radiowekker ‘smorgens is dat nog goed te doen, geen disc-jockey.
Maar helaas iets later op de ochtend wel. Dus toen ik van Leens via Warfhuizen en RoodeHaan weer constant geklets en gebel hoorde via de radio, probeerde ik dapper dan toch nog maar een keertje Sky. Zo erg kon dat Christmas Station voor eventjes toch niet zijn.
Ter illustratie zag ik ineens een kalkoen door de berm scharrelen. Een kalkoen.
Ik keek nog eens in mijn achteruitkijkspiegel. Het was echt een kalkoen.
Ik mompelde ‘ die durft’ en zat in m’n eentje vreselijk te grinniken over scharrelkalkoen met Kerst, en drukte het radioknopje in.
En direct schalde Mariah Blerrie door de auto. Oef, even wat zachter. Volgende plaat. Vrolijk geklikklak van paardehoeven, het onvermijdelijke gerinkel van sleebelletjes en een snerpende vrouwenstem die zong dat het “Lovely weather for a sleighride together with you” was.
Wat een flauwekul. Als je met de arreslee gaat, ligt er een dik pak sneeuw en hoor je helemaal geen vrolijk geklikklak, maar doffe ploffen van de hoeven.
Volgens Bert rijdt de arreslee trouwens volgens een vaste dienstregeling, want op zijn werk staat ook de radio aan en komt die slee ieder uur voorbij.
Maar die sleebellen…. aaargh. Gewoon continue dat irritante tsjingstjingsting als ondertoontje.
Het is zo makkelijk. Maakt niet uit welk liedje, je pleurt er gewoon drieënhalve minuut het geluid van belletjes onder en je hebt een kerstplaat. Kassa!
Volgende plaat. Neeeeeeeee, niet weer zo’n vrolijk Amerikaans koortje… Ik hield het niet vol. Ik was pas bij Aduard en moest nog een kwartier. Wat stonden er nog meer voor voorkeurszenders in de radio. Veronica. Dat maar eens proberen.
Daar hadden we Chris Rea weer! Die arme man is totaal de weg kwijt. Al 28 jaar rijdt hij vertwijfeld rond om ‘home for Christmas’ te zijn, maar het wil blijkbaar
maar niet lukken. We hebben tenminste nooit gehoord dat hij daar ooit is aangekomen. Maar wel om aan te horen, qua muziek. Voor mij tenminste wel.
Mijn irritatieniveau zakte er tenminste van.
Maar Veronica doet blijkbaar toch ook wel mee met het Christmasstationgedoe.
“So here it is, merry Christmas”… hé, dat was toch een andere uitvoering dan ik kende. Die was van Slade, en Jan Willems favoriete kerstplaat. En op het punt dat
de zanger schreeuwde ” It’s CHRIIIIIIIIIISTMAS!!!!” werd de volumeknop altijd even extra opengedraaid, en altijd verscheen er dan weer een grijns op mijn broers gezicht. Dit was een cover, van Train, hoorde ik. Klonk wel goed, maar wel  gladjes. Beetje gepolijst, jammer.
En dan, daar was-tie: de ultieme kerstplaat. Omdat er zo’n filmpje bij was van een geweldige vriendenclub in de sneeuw en aan tafel in een of andere skihut.
Maakten we allemaal maar deel uit van zo’n groep! Wham , met ‘Last Christmas’. dus.
Ik zong mee: Lèèèèst Kristmas, Ai kef joe mai hart…..
en was op de plaats van bestemming aangekomen.
Ik moet nog even volhouden, vanaf 27 december is het weer andere koek. Muziek eigenlijk. Dan worden we weer overspoeld met Top-zoveels. Kan ik daar weer
over zeuren.