Toen ik ruim 10 jaar geleden zelfstandig ondernemer werd, vond ik éen van de leukste dingen het ontwerpen van een eigen logo.
Het moest de naam van mijn bedrijf hebben en een leuke afbeelding, bij mij en bij de doelgroep passen en duidelijk herkenbaar zijn.
Fijn dat er computers zijn, je kan zelf (in mijn geval eerlijk gezegd met hulp van zoon) je logo ontwerpen en maken.

Ik ben nog steeds heel tevreden met het eindresultaat en ik ga ook niet beginnen met moderniseren of stileren. Dit logo hoort bij mijn kinderopvang en is inmiddels herkenbaar voor ouders en kinderen. En het blijft net zolang bestaan als mijn bedrijf.
Het valt me echt op dat momenteel heel veel logo’s zo fantasieloos en eenvormig zijn.
Alsof ze allemaal in Word Office ontworpen zijn door een en dezelfde persoon. Die zich nu in de handjes aan het wrijven is omdat zijn investering in de cursus “Omgaan met Paint” zich miljoenvoudig heeft terugbetaald, want zelfs grootste ondernemingen zijn klant geworden
Natuurlijk zijn er trends in marketing en wil een bedrijf daarop aansluiten. Maar waar is het onderscheid? Als ik vroeger bijvoorbeeld het logo van de RVS zag wist ik precies om welk bedrijf het ging.

Het was gewoon een leuk plaatje om naar te kijken. En dat is volgens mij de bedoeling van een logo. Nu lijken logo’s zoveel op elkaar dat ik eigenlijk niet precies weet bij welk bedrijf ze horen. Ik heb voor de aardigheid wat bij elkaar gezocht. Kijk dan:

Vind jij het inspirerend of lokkend? Ik niet. Allemaal eenheidsworst van cirkels of afgeronde driehoeken en dezelfde kleurkeuzes. Saai!
Tijd voor een nieuwe trend vind ik. Onderscheid! Misschien moet ik zelf een
ontwerpbureau beginnen.  Kan ik daar in ieder geval weer een onderscheidend logo voor ontwerpen 🙂

Het regent en het stormt al dagen lang. Overdag lijkt het niet echt licht te worden. Onze hond Lenny komt er wat bekaaid van af deze week, want het is echt geen wandelweer. Bert loopt ’s morgens en ’s avonds een rondje met hem en ’s middags mag hij in de tuin. Ik kan het de kleine peuters die hier overdag zijn, niet aandoen om met dit weer te gaan wandelen. Maar Lenny vindt er zelf ook niks aan, als ik ‘m in de tuin laat is hij in no time weer binnen.
Hondenweer is blijkbaar niet op hem van toepassing.
En dan eindelijk, vandaag op het eind van de middag, stopt het met regenen. We hebben een zwembad in de tuin na al die regendagen, de goten in de straat kunnen het niet aan, er liggen grote plassen op de stoepen. Maar het is droog! En als ik naar de lucht kijk, lijkt dat ook even zo te blijven. Het wordt zowaar licht!
Ik ben alleen thuis vanavond en heb vroeg gegeten. “Kom Lenny!” zeg ik terwijl ik mijn laarzen aantrek. “We gaan lekker even wandelen! We kunnen mooi even een rondje Stort doen voor het donker wordt!” Er stuitert een blije hond naar de gang, hij kan maar ternauwernood stilstaan zodat ik zijn tuigje om kan doen.
Toen ik hier pas woonde dacht ik dat Stort de plek was waar je je grofvuil kan brengen. Maar het is de naam van een heel klein streekje, met een handjevol huizen. Een prachtig plekje. Als je aan de ene kant Leens uitloopt kan je langs het kanaal via Stort lopen en dan aan de andere kant Leens weer in. Een mooi wandelingetje van 3 kwartier. Heel veel Leensters lopen rondjes Stort, je komt altijd wel mensen tegen. Maar vanavond niet hoor. En ik vraag me af of ik zelf ook niet beter een andere wandeling had moeten kiezen. Grote genade, het is dan wel droog, maar wat een storm! En zo koud, die wind! Het giert over het kanaal en de weilanden. Ik trek mijn jas zo hoog mogelijk dicht, zet mijn muts zo goed als kan vast en maak een filmpje om aan Bert, die lekker ergens binnen aan het karten is, te laten zien hoe dapper ik wel ben.

Ik sta eigenlijk te vertellen waar ik ben en dat ik dat beter niet had kunnen doen, maar je hoort echt niets van mijn stem door de bulderende wind. Ik sta door de storm schokkerige beweginkjes te maken alsof ik David Attenborough ben en ik begrijp ineens waarom de beste man altijd zo doet. Het is de natuur.
Lenny loopt aan de rolriem maar omdat het zo hard waait werkt die niet eens naar behoren, de lijn wappert in een grote boog in plaats van dat hij oprolt.

De wind is sterker. Ik voel me of ik ergens in de Highlands van Schotland vertoef in plaats van gewoon in Groningen op het Hogeland. .
Hé, Highlands en Hogeland, dat is toch eigenlijk hetzelfde woord. Dus zo raar is mijn gevoel niet.
Ik zie de lucht opentrekken en de ondergaande zon. En dat is wel ZO schitterend!!!

Het zwarte geploegde land, het gouden zonlicht erboven, het groene gras met  glinsterende plassen…. ik ben onder de indruk. Dit is wel degelijk Groningen. Ineens heb ik helemaal geen spijt meer dat ik juist dìt stukje wilde wandelen.
Ik ben geen geboren Groninger, maar ik stem in met Ede Staal: Dit is mien laand, mien Hogelaand….
Prachtig.

Je kent het vast wel: Je werkdag zit erop en je ploft neer met de gedachte: “Zo en nu even niks. Ik heb hard gewerkt en nou verdien ik het om even te lanterfanten.”
Je klooit wat op je mobiel of je tablet, je zappt wat doelloos langs tv zenders. Je denkt dat het ontspannend is maar eigenlijk levert het niks op want in je achterhoofd zit het onvermijdelijke plichtsgevoel dat je straks moet gaan koken, dat het nog een rommel in huis is, dat je de droger nog moet uitpakken, dat er een uitgebloeide bos bloemen op tafel staat die opgeruimd moet worden….. om maar niet te spreken van al die klusjes die ‘ooit’ nog moeten maar waar het nooit van komt,zoals een rommella opruimen of de oven schoonmaken. Maar je blijft stug facebooken, stomme spelletjes spelen, of op tv bij een reclameblok hangen omdat je wilt weten welk programma er eigenlijk voor is. Want je vertelt jezelf dat je dat verdient hebt en dat je niet altijd maar aan het werk kan zijn.
Uiteindelijk is het dan toch echt tijd dat je aan het eten moet gaan beginnen en sjok je naar de keuken. Tjongejonge, wat was het toch ontspannend, dat gehang omdat je even ‘lekker niks’ wil, maar niet heus. Het heeft je helemaal niks opgeleverd. Je voelt je helemaal niet opgeladen maar chagrijnig over alles ‘wat nog moet’ en je baalt van het gevoel dat er zoveel is waar je nooit aan toekomt.
Herkenbaar? Lees dan gauw verder, want het kan anders!
Mijn dochter Irene was helemaal klaar met bovenstaande situatie! En zij heeft dan ook iets bedacht wat dit negatieve gedoe omdraait in een positief gevoel, met als gevolg dat vrije tijd dan ook echt quality-time is, waar je van kan genieten.
Het principe is zo eenvoudig dat je kan denken: ‘Nou ja zeg, moet je daar nou een heel artikel aan wijden?’
Ze heeft het de Timer Truc genoemd en ik ben zo enthousiast dat ik denk dat dit een grote hit gaat worden.
Waar gaat het om? Juist om die momenten zoals die ik hierboven beschreef.
Irene’s idee (en het werkt in de praktijk echt fantastisch, ik spreek uit ervaring!) is als volgt: Ga als je klaar bent met je werkdag niet eerst zitten, maar pak een kookwekker. Stel die in op 30 minuten en zet die ergens neer waar je ‘m wel kan horen, maar niet zomaar ziet. Nu kijk je rond en pakt het eerste het beste aan wat je ziet dat moet gebeuren. Ligt er rommel in je kamer, begin met opruimen. Maar je kan natuurlijk ook beginnen met je aanrecht leegmaken door de vaatwasser in te ruimen, met dorre blaadjes uit je kamerplanten te knippen, gewoon het eerste waar je oog op valt wat moet gebeuren. Als je dat af hebt en je kookwekker is nog niet gegaan, pak je het volgende aan. Je zult verrast zijn hoeveel je kan doen in een half uur! Het is niet de bedoeling dat je tussendoor op het klokje gaat kijken hoelang je over iets gedaan hebt, of hoelang je nog hebt voordat de 30 minuten om zijn. Je gaat gewoon rustig door tot de wekker gaat. Na dat half uur heb je dan echt vrij. Maar dan zul je zien dat je niet doodmoe gaat hangen, maar dat je juist een positieve energie gekregen hebt om iets voor jezelf te doen wat je ECHT leuk vindt. Dan pak je wel even dat leuke boek, of zet een aflevering van die interessante serie op. En zonder wroeging geniet je daar dan van, want er is geen afleiding uit je ooghoeken van dat rommelige aanrecht, of die krantenzooi in huis, of die stoffige vensterbank, of wat die vervelende stemmetjes in je achterhoofd ook zoemen wat je eigenlijk zou moeten doen, maar waarvan je tegen jezelf zegt dat je er de puf niet voor hebt.
Als je deze Timer Truc consequent iedere dag doet, zul je verbaasd staan hoeveel je voor elkaar krijgt in een half uur per dag.
Een half uurtje mensen! Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze Timer Truc voor een grote verandering zorgt. Want stukje bij beetje komt alles op orde in je huishouden en dan heb je op den duur ineens ook tijd voor die dingen waar je al 100 jaar niet aan toekwam. Die rommella uitzoeken, je kleding sorteren, je koelkast reorganiseren, noem het maar.
Sceptisch, als je dit leest? Niet nodig. Het werkt, gegarandeerd! Als je consequent de Timer Truc toepast, verandert je hele mindset.
Het wordt rustiger in je hoofd, omdat je weet dat alles aan de beurt komt zonder dat je gestressed bent omdat je niet zou weten waar je de tijd en energie vandaan moet halen. En daardoor wordt ontspanning ook weer ècht ontspanning.
Irene is inmiddels zover dat ze de Timer Truc ook op andere gebieden dan het huishouden toepast.
Maar daarover misschien een andere keer.
Echt, het is in al z’n eenvoud een briljant idee en het werkt. Ik zeg: DOEN!

Op zondagavond wil ik altijd iets extra lekkers eten.
Vandaag op het menu: Keftedes van lamsgehakt, gekruide tomatenrijst, tzaziki en een gemengde salade.
Klinkt goed toch? Dat dacht ik ook
Daar sta ik, met mijn leuke gele keukenschort voorgebonden, aan mijn prachtige, ruime kookeiland geoefend de kruiden, sjalotten en knoflook te snijden en te hakken. Het brood dat ik nodig heb voor het gehakt staat op een hoek van het eiland in een schaal te weken en ik kan de overige ingredienten in mijn keurig geordende koelkast moeiteloos pakken. Ik beweeg mij soepel door de keuken , roer zingend in de pannen die op mijn blinkende fornuis staan en heb na ruim een half uur een heerlijke maaltijd bereid. Ik zet stralend de schalen op de mooi gedekte tafel , doe zwierig mijn schort af en schuif samen met Bert aan om van het eten te genieten en een glaasje wijn te drinken.

Mooi beeld toch?
En dan nu de werkelijkheid: Ik heb inderdaad mijn leuke gele keukenschort voorgebonden.
Maar dat is dan ook zo’n beetje het enige.
In onze keuken staat helemaal geen kookeiland, geen ruimte voor, dus ik sta alles op een snijplank te hakken en te snijden . O ja, ik had brood moeten weken voor het gehakt. Brood zit nog in de vriezer. Ontdooien in de magnetron en de korsten eraf. Geen plek op de snijplank, want daar liggen de sjalotten en kruiden al gesneden te wachten. Aan de andere kant van het fornuis dan maar een plekje zoeken, maar dan moet die prachtige nieuwe zware braadpan die ik heb gekocht en waar ik nog geen plek voor heb gevonden in mijn pannenkast maar even verhuizen naar het fornuis.
Doe het gehakt in een kom. Ja, waar moet ik die dan weer neerzetten. Schuif nog meer spullen opzij. Gehakt, uitgeknepen brood en kruiden in de kom en kneden. O, er moet nog een ei in. Eieren staan in de koelkast. Handen wassen, eitje zoeken, waar is die doos dan toch. Achter de marmelade, en 2 kuipjes halvarine, logisch. Eitje erdoor. “Bert wil je alsjeblieft wat peper en zout komen malen, dat moet er ook door en ik heb vieze handen”. Nog meer kneden. Handen wassen, want de rijst moet opgezet. Water met tomaten en kruiden aan de kook brengen. Rijst afmeten in een kopje. Veel te veel rijst stroomt in het kopje. Rijst weer terugpielen in het pak, door dat kleine gaatje. Dan stroomt het ineens niet. Tomatenboel kookt inmiddels, rijst erbij en dan het gehakt afmaken. Verdorie, rijst koekt aan de bodem van de pan. Handenwassen, rijst losroeren..
F*ck ik zou zelf tzaziki maken! Recept kwijt. Laptop opstarten, duurt lang! Rijst bakt aan, losroeren! Yoghurt in een schaaltje, komkommer raspen.
Nee hè, schaaltje te klein, komkommer pas ter niet bij. Cavia’s kalmeren. Proberen plek te zoeken op het aanrecht voor een groter schaaltje. Citroensap! Halve citroen die nog in de koelkast ligt is beschimmeld. Ergens nog een flesje citroensap. Waar dan? Helemaal achterin natuurlijk, eerst allemaal potjes met restjes jam en zongedroogde tomaatjes en mosterd en ansjovis en eentje met nog 2 zilveruitjes erin opzij schuiven. Voornemen om binnenkort echt de koelkast op te ruimen. Eindelijk het vlees opzetten. Spettert als een malle, tegen mijn mooie nieuwe rode braadpan.
O ja! We zouden ook nog sla eten! Sla zit in een plastic bak. Verkeerde groentela open. Nogmaals cavia”s kalmeren. Slabak te haastig opentrekken,, helft van de sla ligt op de grond. Cavia’s blijmaken. Rijst is gaar. Afgieten en terug in de pan. Vlees omdraaien. Salade klaarmaken. Lege fles dressing in de koelkast. Op zn kop zetten, laatste druppels eruit persen.
Pffff klaar. Met een verhit hoofd de schalen op tafel.
Niet meer omkijken naar het slagveld in de keuken. Schort af.
De tafel is mooi gedekt en ik schuif met Bert aan om van het eten te genieten en een glaasje wijn te drinken.

Dat dan weer wel. En het eten was heerlijk!

Update op maandagmorgen: Ik moet brood smeren en trek de koelkast open. Daar staat recht voor mijn neus het potje met heerlijke feta, dat ik zaterdag speciaal had gekocht voor de salade van zondag. Spijtig.

Ik heb Pareidolie. Het is chronisch, dus ik kom er nooit meer van af.
Het klinkt als een nare aandoening. Veroorzaakt door zo’n eng, microscopisch klein beestje met zaagtandjes en een alien-kopje. Maar dat is het niet.
Het wordt ook wel Pareidolia genoemd. Dan heb ik er direct een andere associatie bij. Ik hoor het Tuinman Rob Verlinden met z’n zwaar Amsterdamse accent gewoon zeggen: “En dan hebbe we hier de Pareidolia’s, sorg ervoor dat die op een sonnige plek komme te stahn… dan sijn se straks in de somer volop in bloei!”
Maar het is niets van dit alles. Wikipedia zegt:
Pareidolie of pareidolia is een psychisch verschijnsel, een vorm van illusie waarbij iemand een zodanige interpretatie van onduidelijke of willekeurige waarnemingen heeft, dat hij hierin herkenbare dingen meent waar te nemen. De naam is afkomstig van het Griekse para (naast) en eidolon (beeld).
Best een leuk iets, dat pareidolie.
Ik zie heel vaak gezichten en gezichtjes in dingen. Levenloze dingen, of levende dingen die eigenlijk geen gezicht hebben, zoals bomen. Nu, met de camera op je mobieltje, is het heel makkelijk om foto’s te maken en ik heb dan ook een speciaal foto-album op Facebook aangemaakt.
Hier stonden in eerste instantie alleen foto’s op die ik zelf gemaakt heb, maar inmiddels zijn er mensen die met me mee kijken en van tijd tot tijd een foto sturen voor mijn album Accidental Facebook. (Het album staat trouwens op ‘openbaar’ dus je hoeft geen FB-vriend van mij te zijn om deze foto’s te kunnen zien. Zoek wel even naar “Annelies van Bloois” en kijk dan bij foto’s naar het album Accidental Facebook)
Ik ben zeker niet de enige, er staan veel foto’s op internet van mensen die, net als ik, gezichten zien in dingen en die foto’s zijn vaak hilarisch.
Dat er een wetenschappelijke term voor is geeft wel aan dat ik niet uniek ben. Het is wel een interessant gegeven vind ik. Is het nog een overblijfsel uit mijn kleutertijd, toen ik, net zoals alle kleuters van toen en van nu, in de ‘magische fase’ zat? Kleuters zien veel dingen als levend, met een ziel zo je wilt. Ik wist heus wel dat mijn pop van plastic was, maar ik wist ook zeker dat ze kon voelen, dat ze bijvoorbeeld verdrietig was toen ik haar een keer vergeten was en ze een nacht in de tuin heeft gelegen. En dat ze blij was als ik weer uit school kwam of als ze nieuwe kleertjes kreeg.
Kleuters doen uitspraken als: “De wolken kijken boos” en ” Ik heb die steen bij de anderen gelegd, want anders was ie zo alleen!”
Voor een kleuter kan alles en dat vind ik geweldig. Ik denk dat ik altijd nog een stukje kleuter in mijzelf bewaard heb, dat ik daarom nog zoveel houd van fantasy en sprookjes. En van de natuur, ik zie bijvoorbeeld bomen nog steeds als levende wezens. Nee, ik knuffel ze niet, maar ik heb er wel respect voor en vraag me af hoe ze voelen en waarnemen. Op het landgoed, hier vlak bij, staan een aantal bomen op de nominatie om neergehaald te worden. Er zijn twee of drie ècht oude bij en het doet me gewoon fysiek zeer dat deze straks omgehakt worden. Uit een kastanje als klein kiempje begonnen in de tijd dat het landgoed nog eigendom was van de adel, de dames nog in lange jurken en hoeden liepen en er koetsjes in de lanen reden. Dat heeft zo’n boom allemaal ‘gezien’. De oorlog, de hippietijd, de koude oorlog met het doemdenken, alles heeft die boom overleefd. En nu moet hij dan sterven, omdat hij …. ja waarom eigenlijk. Ik ben geen landschapsarchitect en ook geen boomchirurg, dus ik weet de reden niet, maar ik vind het echt heel erg.
In bomen en hout kan je ook vaak gezichten zien. Ook daar staan een paar voorbeelden van in mijn foto-album.

Maar niet alleen mensen zien gezichten waar ze niet zijn. Ook dieren doen dat blijkbaar, want er zijn een aantal soorten die daarmee anderen willen misleiden. De vuurwants heeft een schild als een Tiki-masker, de cobra heeft de tekening van een gezicht op de achterkant van zijn kop, en er is een mot die eruit ziet als een gezichtje.

(foto’s via google images)

En veel vlinders hebben ‘ogen’ op hun vleugels. Dat houdt toch in dat andere dieren er een gezicht in zien, anders was het nutteloos.
Maar de meeste dingen waar ik een gezicht in zie zijn toch wel kunstmatig. En dat begon al heel vroeg. Ik denk dat er veel meer mensen van mijn leeftijd zijn die vroeger zagen dat auto’s gezichten hadden. De vorm van de koplampen en de grill was heel anders als bij de auto’s van nu, en in combinatie met het logo kreeg iedere auto een eigen gezicht. Je had blije auto’s, boze, en ook wel zelfs enge. De moderne auto’s hebben geen eigen gezicht meer.
Maar er is nog genoeg te zien, als je het maar wilt zien.
Stopcontacten, melkvlekken, de manier waarop een tas staat, huizen, alles kan een gezicht hebben.
Ik ben nog niet zo ver, en hoop ook nooit zover te komen, dat ik ze ga interpreteren als verschijningen. Er zijn serieus mensen die menen dat er een afbeelding van Jezus of Maria op hun tosti of pannenkoek is verschenen. Dan wordt het wel wat zorgelijk vind ik.
Maar voor mij is Pareidolie nog geen aandoening. Ik vind het een verrijking!

Heb je ook een leuke foto voor mijn Accidental Facebook? Ik hou me van harte aanbevolen.  Wel een foto die je zelf gemaakt hebt!

We zijn aan het klussen in huis. Voor mijn gevoel al maanden. Eigenlijk is het ook al maanden.
Natuurlijk is er heus wel wat afgekomen in die tijd, maar zo voelt het haast nog niet, omdat er iedere keer nog weer wat moet! Het begon met de radiator van de achterkamer vervangen. Hoeveel ik ook van ons huis houdt, dat ding was me al vanaf dag 1 een doorn in het oog.
Spuuglelijk, en een ramp om schoon te houden. Dus wat was ik blij dat we in de herfst eindelijk dat kreng vervingen door een platte radiator. Het oude geval was loodzwaar en een oud-ijzer-boer was er maar wat blij mee, hij kwam ‘m zelf ophalen. Da-hag!

Met deze vervanging begonnen eigenlijk de grote plannen. De radiator stond onder het raam en Bert zei: Als we hier nu toch mee aan de gang gaan, dan kunnen we het ook groter aanpakken, dat jij je vensterbank krijgt! En aldus geschiedde. Het zat wel enorm tegen want het houtwerk achter de verwarming bleek erg verrot te zijn. Het duurde dus een paar weken voordat we alles echt in orde hadden. Maar we bleven positief: gelukkig maar dat we dat nu gezien hadden en niet pas als het te laat was. Ik was (en ben) ontzettend bij met het resultaat.

Maar het smaakte naar meer. En dat meer was ook echt wel noodzakelijk. Ik bedoel: als je door de bank zakt ben je echt wel aan andere meubels toe, toch? En nieuwe meubels vragen om een nieuwe kleur op de muur. Als we dan een nieuw bankstel hebben , kan de slaapbank, die we als tussenoplossing hebben, naar zolder, voor logees.  Maar dan moeten we wel eerst de zolder aanpakken.
Zo zitten we dus inderdaad al maanden in de rommel. Want iedere ruimte die je aanpakt moet leeg en de spullen moeten dan zolang ergens anders staan. Dus we sjouwen ze van hot naar her. Of van het kastje naar de muur misschien wel.
Bovendien moet ik eerlijk zeggen dat ik niet degene ben die het makkelijkst iets wegdoet. Overal zit wel een emotionele waarde aan. Maar omdat ik ook niet binnenkort te zien wil zijn in een aflevering van Extreme Hoarders probeer ik toch zoveel mogelijk weg te doen en wat ik wel wil bewaren, overzichtelijk op te ruimen.
Over TV-progamma’s gesproken, daar duren de make-overs nooit maanden.
In een paar dagen knappen ze een heel huis op. Ik herhaal: een heel huis!
Dat wil ik ook! Want dan komt er een ploeg van 20 man/vrouw, en zelf ga je ondertussen lekker in een hotel in een bubbelbad of zo.
Die mensen pakken alle ruimtes in je huis tegelijk aan. En ze hebben blijkbaar nooit, zoals wij wel, te maken met een levertijd van 8 weken op een bankstel en 10 op een kast. En al helemaal niet met levertijd op meubelplaat wat we nodig hebben op zolder, zodat die nog steeds niet af is. Zij fixen dat in een dag.
Zij denken niet: Pff, dan zijn straks de kamer en de zolder eindelijk klaar , maar moeten we ook de overloop nog, en 2 trappen. Het halletje moet ook nodig weer gewit worden. En de bijkeuken is ook weer veel te vochtig geweest, dus die moet ook nog…..
Er is altijd het juiste gereedschap voor handen en alle inrichting en accessoires zijn direct beschikbaar.
Voor de vorm gaan ze dan even stressen op het eind, omdat wij dan al bijna terug zijn en nog niet alle kussens al in de hoezen zitten en de tafel nog niet gedekt is met twee kleuren servetten , 62 kaarsen en een Aronskelk in een design-vaas, maar het komt altijd nog net op tijd af!
Het lijkt me super. We komen dan binnen en roepen op de juiste momenten “Oh!” en “Ah!” En ik zal niet vergeten mijn hand voor de mond te slaan, want dat hoort er ook bij.
Daarna gaat er  een fles champagne open en als we de TV-ploeg uitgezwaaid hebben gaan we nog even aan de tafel met de 62 brandende kaarsen zitten. Om rustig rond te kijken en de fles champagne leeg te maken. Daarna via onze nieuw geschilderde trap naar boven, over een opgeruimde overloop naar een opgeruimde slaapkamer.
Goed beeld toch?
We zullen het maar doen met de werkelijkheid. Stukje bij beetje de dingen opknappen en uiteindelijk komt het dan wel een keertje echt af.
En dan komt er ook champagne, dat heb ik nu al besloten.

Ja hoor, daar was-ie weer op de radio vanmorgen. De cover van ‘She’s the one’, door Plus Supermarkt gebruikt in een kerstreclame met een hoog simp-gehalte. Daardoor is het een hit geworden en hoor je ‘m nu in februari nog steeds. De reclame is er gelukkig niet meer. Die is zo verschrikkelijk vaak op tv geweest dat voor mij de hele emotionele lading eraf ging en het alleen maar irritant werd. Bovendien heb ik niks met het nummer, dus dacht ik vanmorgen: ‘Nee hè! Hou er nou eens mee op, nou weten we het wel.’
Maar goed, de radio draait niet alleen maar mijn smaak en als het me niet zint moet ik hem maar uitzetten, toch?
Het is wel een interessant gegeven, dat zo’n hit dan een gevolg is van een reclame. Dan hebben ze het wel goed gedaan denk ik, bij het reclame bureau. Het is toch immers de bedoeling dat een reclame blijft hangen bij je.
Eerlijk is eerlijk, ik heb ook wel eens gedacht: ‘Hé, leuke muziek is dat. Even zoeken van wie dat is’.
Zo hadden we ‘Bittersweet Symphonie’ van the Verve, bij een autoreclame (sorry, reclamebureau, ik ben vergeten welk merk het was).
En de muziek bij de gekleurde stuiterballetjes van de Sony-Bravia reclame, vond en vind ik ook erg leuk. Dat is ‘Hearbeats’ van Jose Gonzales. Voordien en nadien eigenlijk nooit van hem gehoord.
Nu is vooral de muziek bij een reclame belangrijk, omdat veel reclames een minifilm zijn.
Vroeger had je vooral liedjes. Weet je nog? Van die liedjes die in je hoofd bleven hangen. Wat uiteraard ook precies de bedoeling van de reclamemakers was. Tenenkrommende teksten en rijmelarij, maar het werkte. Want er zitten er nog zoveel opgeslagen in mijn geheugen! Waarom? Niemand die het weet. Nou ja, een psycholoog heeft er vast wel een verklaring voor. En een reclamebureau waarschijnlijk ook wel. Reclame indoctrineert. Zelfs met een lullig liedje als: ‘Goed zeg, lekker zoet zeg, natuurlijk Natrena’ .
Of: ‘Oe-oeh, a-ah we maken Domo-vla! Moemoe, blabla, hopjes, vanille en chocola. Aardbeien en blanke vla (heerlijk houdbare vla, oehaaa) we maken Domo Domo Domo vla, in die makkelijke pakken Whoeoeoeoeoe.’
Het is bijna verontrustend dat ik zo’n liedje nog gewoon kan afdraaien in mijn hoofd maar dat ik niet kan onthouden wat mijn bankrekeningnummer is. Wat toch veel nuttiger zou zijn dan: “ Het aroma komt je tegemoet, zodra je Supra opendoet, dat is van Nelle…….”
Ik moet wel eens lachen als de reclame voor Kips leverworst op de radio is. Die is zowat nooit veranderd. Altijd nog het kinderkoor met een fanfare: ‘Liever Kipsleverworst, dan gewone leverworst….’ Volgens mij al wel 50 jaar. Dat heeft dan ook wel weer wat.
Opticien Pearle heeft Jan Smit ingehuurd. Want bekende Nederlanders doen het natuurlijk ook goed in de reclame. Toch is Jan’s liedje niet zo sterk. Ik kom niet verder dan “Weet je wat ik wil…..” en dan ben ik de tekst kwijt en blaat iets over een opblaaskrokodil, wat beslist niet in het liedje genoemd wordt. Eigen variatie.
Maar wat ik nog wel weet is hoet het ging toen Pearle nog Brilmij was:
‘De bril voor mij van de Brilmij
De bril voor mij vàn de Brilmij
Een prachtig montuur
en waarachtig niet duur
Je wordt er bediend
als een heel goede vriend
En daar komt nog bij
de keuze is vrij
De bril voor mij vàn de Brilmij’

Volkomen nutteloze bagage in mijn geheugen. Maar die heeft denk ik iedereen.

Welke liedjes weten jullie nog?