Het plan is om morgenochtend oranjetompoucen te maken. ‘s Morgens even een poosje televisiekijken naar de koningin en dan ondertussen een kersvers oranjegebakje eten. Sorry Willem, of het nou je oma of je moeder was, of nu je vrouw, het is belangrijker hoe zij eruit ziet dan jij. Toch nog een restje van het sprookjesachtige wat om een koningshuis heen hangt.
Want ik ben totaal niet koningsgezind en zal zelf ook geen oranje toestanden aantrekken of opzetten. Alleen opeten. Want een nationale feestdag vraagt om wat lekkers.

Ik zal nu geen pleidooi gaan houden over het wel of niet aanhouden van de monarchie, hoor.
Dat koningshuis is gewoon altijd op de achtergrond geweest zolang ik me kan herinneren. En die vrije dag, eerst op 30 april, nu op de 27e, is een gezellig en welkom punt in de jaarkalender.
Of ik nou als kleuter een feesthoedje en een toeter kreeg, of als puber een briefje van 25 gulden toegestopt door mijn vader om er ‘iets leuks mee te doen vandaag’ ,of het fietsje van mijn kleine dochtertje versierde, het voelde feestelijk.
Dat tv kijken is altijd alleen onder de koffie, daarna heb ik het wel weer gezien. Het is toch gewoon de sinterklaasintocht in het voorjaar. Alhoewel, bij de koning(in) loopt alles natuurlijk helemaal volgens plan, en bij sinterklaas is er altijd een enorme stress van te voren.
En van sinterklaas weet je altijd al welke jurk hij aanheeft. 

Ik had vroeger tantes die enorm Oranjegezind waren. Ze lazen tijdschriften als “Vorsten” en “Ons Koningshuis” en volgden het wel en wee van de Oranjes op de voet.
Toen ik nog maar kort in Zeewolde woonde, zou koningin Beatrix op werkbezoek komen en mijn moeder (ik ben er nooit echt achter gekomen wat haar mening was over de monarchie) vroeg of ze met die tantes op bezoek kon komen, dan konden we gezamenlijk de koningin gaan toewuiven. 
Natuurlijk, kom maar gezellig, daar gaan we de tantes een enorm plezier mee doen! Werkbezoek is trouwens een wat groot woord, Beatrix was in Flevoland en zou ook een bliksembezoek aan Zeewolde brengen.
Het was 14 juni 1988, het was ongelooflijk mooi en warm zomerweer en ik was hoogzwanger, toen we in de winkelstraat een plekje opzochten om Beatrix langs te zien rennen. Mijn tantes waren erg klein van stuk en ik had een heel dikke buik, dat leverde ons nogal wat goodwill op van het andere publiek voor wat betreft het kiezen van de beste plek.
Maar goeiendag wat was het warm, ik moest echt even zitten. We stonden voor de bloemenwinkel, er stond een metalen bak buiten, die zou me wel houden. Mijn tantes waren te volwassen en te goedgemanierd om van enthousiasme op en neer te springen, maar ik weet zeker dat ze dat inwendig wel deden, ze hadden geen aandacht meer voor mij. Ze merkten dus ook niet dat ik helaas in een bak met waterplanten was gaan zitten en er niet meer uit kon komen.  Mijn moeder zag het wel en die moest zo lachen dat ik bang was dat ze ook een natte broek zou krijgen. Ze heeft me er, met een aardige mevrouw, met vereende krachten uit weten te hijsen en ik stond dus nogal de druipen toen Beatrix met haar gevolg voorbij schoot. Dat komt er nou van, als je niet de juiste instelling hebt. 

Toen Beatrix de scepter overdroeg aan Willem Alexander was het natuurlijk allemaal wat specialer en heb ik wel langer naar de tv gekeken.
Eigenlijk zou ik alleen zijn, omdat man en zoon op de motor rondreden in Italië, maar ik had een van ‘mijn ‘kindjes in huis. De ouders moesten allebei werken en het meisje kwam hier graag, dus we maakten er een gezellig dagje van.
Samen een oranjegebakje eten, naar de prinsesjes en de nieuwe koningin op televisie kijken en natuurlijk ook spelen.  Er werd een waar koningsmaal bereid.

‘s Middags nog even naar het dorp om een hele euro uit te geven op de vrijmarkt (ze mocht iets kiezen maar maakte er geen misbruik van) en zo was het een eigenlijk heel bijzondere Koninginnedag, wij met ons tweetjes. Echt een dierbare herinnering.
‘s Avonds thuis was ik wel alleen en keek ik naar het feestprogramma, en kromde met de rest van Nederland mijn tenen, omdat het Koningslied toch echt uitgevoerd werd.
Werkelijk, ik snap niet hoe een tekst die zo slecht is, toch voor zo’n officiële en unieke gebeurtenis gekozen wordt. Of de tekstdichter zat zich stiekem thuis tranen te lachen dat niemand in de gaten had dat dit zijn passief verzet was tegen het hele gebeuren.

Plannen voor morgen? Behalve die oranjetompoucen maken en eten, geen. En het is natuurlijk nog maar de vraag of het banketgebeuren  me gaat lukken. Daarom schrijf ik alvast vandaag de blog maar. Dan hoef ik nog geen foto erbij te doen van het resultaat!

Fijne Koningsdag iedereen!