Die voetbreuk van mij had nogal wat voeten in de aarde.

Ik had er een hard hoofd in dat het op een natuurlijke manier zou genezen, de dokters hielden voet bij stuk dat het moest kunnen. Maar ik zat ermee en had een tenenkrommend lange tijd geduld. Uiteindelijk werden er spijkers met koppen geslagen. In mijn voet. Want die moest toch een handje geholpen worden. Hals over kop, op de dag voor kerst. 

De orthopedisch chirurg stak de handen uit de mouwen en haalde zo bij mij een wit voetje. Want daarna nam de genezing hand over hand toe. Schoorvoetend kon ik mijn eerste stapjes zetten. En nu maak ik me gewoon weer uit de voeten! Ik neem de benen! Ik loop bijna weer stad en land af. 

Vandaag richtte ik mijn schreden naar het ziekenhuis voor de laatste controle.De radiologe was duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Hardhandig werd ik in de juiste positie gedrukt en ik durfde geen vin meer te verroeren. Ik trok de stoute schoenen aan en maakte een grapje maar daar kon ze niet mee uit de voeten. Lange tenen.
Met de orthopeed stond ik wel op goede voet.
Ik voelde me dankbaar tot in de puntjes van mijn tenen. Bedankte hem dan ook hartgrondig maar mocht hem nog geen hand geven. Dus stak ik mijn duim maar op.
Ik sta weer sterk ik mijn schoenen!