Ik kijk graag programma’s op BBC. Niet omdat ik interessant wil doen, maar omdat het vaak zulke fijne, heisa-loze programma’s zijn over onderwerpen die ik leuk vind.
Van de week keek ik The Great British Sewing Bee. Een soort Heel Holland Bakt (wat trouwens de Nederlandse versie is van The Great British Bake-off) maar dan geen bakwedstrijd maar een naaiwedstrijd.
Ik ben groot geworden met het geratel van de naaimachine. Mijn moeder maakte de mooiste en leukste dingen, tot aan het moment dat ze het geestelijk niet meer kon.
Ze heeft mij de beginselen van het naaien bijgebracht en ik heb ook veel geleerd door alleen maar te kijken. Zo gezellig vond ik dat altijd, bij haar aan tafel zitten als ze iets moois aan het maken was.
Ik was ook apetrots op mijn eerste eigen naaimachine, een onvervalste Vendo-matic die 175 gulden had gekost. Ik herinner me dat ik zo enthousiast was toen ik hem aangeschaft had en alles tegelijk aan haar wilde vertellen over stikken en zigzaggen, dat ik zei: “Hij kan stikstakken!” en mijn moeder een enorme lachbui kreeg. Mooie tijden.
Zij heeft ook nog op mijn machine gewerkt, om beddengoed te maken voor mijn eerste kindje.

Toch ben ik nooit een naaistèr geworden. Kinderkleding lukte wel, en verder mag ik graag dingen voor in huis maken en is de naaimachine handig voor reparaties en verstelwerk.
Maar zo’n programma als The Great British Sewing Bee vind ik heel erg leuk, en inspirerend ook al ben ik meer The Little Dutch Sewing Amoebe.

Er lag nog naaiwerk te wachten. Ik had beloofd gordijnen te maken voor in het huisje van mijn zoon. Een aantal jaren geleden heb ik nog geroepen dat gordijnenmakers een standbeeld verdienen, want toen was ik bezig de ‘in-betweens’ die hij had gekregen, te vermaken voor zijn logeerkamer en kleine -kamertje- wat -nog- geen -doel had. Die stof was dun en glad, glibberde over mijn naaimachine, gleed uit mijn handen, zomen en naden trokken scheef, het was een pure ellende. Ik heb zelden zo gemopperd en gescholden tijdens naaiwerk.
De enige keer dat ik nog meer te keer ging was toen ik de Groningse windvaan, (ik ben niet zo patriottisch maar mijn man wel) die erg geleden had onder het noordelijke klimaat, wilde repareren. Nog steeds op de oude Vendo-matic. Die haperde. Zodat de stof bleef steken. En toen ineens weer vooruitschoot, met mijn vinger er nog op. De naald ramde dwars door mijn nagel en vinger en brak toen af. ‘Au’ is een understatement, neem dat maar van mij aan.
Er stak een klein metalen puntje door mijn vinger naar buiten en de rest van de naald zat er in. Zo’n naald is konisch dus ik had ook geen idee hoe hij eruit moest. Naar de dokter dan maar.
Ik heb niet gekeken toen ze , na de boel ontsmet te hebben, de naald er met een tangetje uittrok. Ik voelde het zo ook wel. Ze bekeek hem en zei: “Ik weet niet of ik nou alles eruit heb” .
“Hm”, zei ik, “En als dat niet zo is?” “O, dan ettert dat er wel uit!” zei ze opgewekt en ze knikte bemoedigend. Ik geloof niet dat ik nog iets leuks teruggezegd heb. Gelukkig genas het allemaal goed.
Maar die naaimachine durfde ik eigenlijk niet meer te gebruiken, die was na ruim 30 jaar wel aan z’n eindje. Vroom en Dreesmann, waar Vendo-matic van was, bestond ook al niet meer. Einde van een tijdperk.
Ik kreeg voor mijn verjaardag een werkelijk prachtige naaimachine, werken erop is een feestje. Geen fancy toestanden hoor, dat is aan mij niet besteed, maar hij werkt zo soepel en handig!

Ok,die gordijnen waren nu dus aan de beurt. Effen groene voor het kleine kamertje wat tot hobbykamertje is gepromoveerd en mooie gedessineerde voor de logeerkamer die ook een opknapbeurtje krijgt.
De stof was al even in huis en is volgens mij in waarde gestegen. Misschien wel een collectors-item inmiddels. Want een paar uur nadat we deze stof hadden gekocht is het totale woonwinkelcentrum in vlammen opgegaan. Waar wij overigens niets mee te maken hebben gehad, laat dat duidelijk zijn.
Nadat we die stoffen hadden uitgekozen was ik druk aan het rekenen en dat is nou iets waar ik niet heel erg goed in ben. Ik hou er een heel eigen logica op na en als dat later niet blijkt te kloppen ben ik heel verbaasd. Maar de maten van de stof versus de maten van de ramen, dat vergt wel wat gereken. Mijn moeder had me geleerd dat je voor een gordijn minimaal anderhalf keer de breedte van het halve raam moet hebben en liefst wat meer. Klinkt nu al ingewikkeld toch.
Dus ik was druk in de weer met stofbreedtes en lengtes en kozijnen en plooien en had zoveel op mijn notitieblaadje en rekenmachine staan dat ik er zelf van in de war raakte. Maar uiteindelijk wist ik het: deze afmetingen moest ik hebben.
Rollen stof naar de toonbank, mevrouw zou ze afknippen op de gewenste lengte.
Groene stof: knipperdeknip, dat heerlijke geluid van de schaar door de stof op de houten tafel bracht me helemaal terug naar mijn jeugd.
Gedessineerde stof: “Heeft u rekening gehouden met het patroon?” Ik geloof niet dat ik erg intelligent gekeken heb. Hoezo patroon, een gordijn is een rechthoekige lap.
“Deze stof is bedrukt en als u de gordijnen sluit moet het patroon wel doorlopen”
Och natuurlijk,ik voelde me echt dom toen ik zei: “Nee ik weet niet hoeveel ik dan moet hebben”
Mevrouw was aardig en mat het keurig af.
De stoffen werden opgevouwen en er kwam een nota uit de printer, ik vroeg of ik ondertussen de rollen weer terug zou leggen.
“Nee hoor, ik moet nog even noteren wat er nu van de voorraad afgenomen is”
Later heb ik daar nog wel aan gedacht, ze was druk in de weer op de computer en met formulieren toen wij wegliepen. Alles voor niks want een paar uur later was de hele boel in de as gelegd.

Bizar idee wel.

Maar vandaag ging ik er dus mee aan de gang. Stoffen netjes uitgevouwen om te bekijken en 3x raden wat er dan gebeurt.

Dat dus ja.
Ik besloot met de effen stof te beginnen, dan had ik al even geoefend voordat ik de gedessineerde, moeilijkere ga maken.
Dus sorry hond, die stof gaat weer in de zak.
Ik moet zeggen dat ik trots op mezelf ben hoe geordend ik bezig geweest ben vandaag. Alles tevoren klaargezet en geen rare dingen met meten en knippen. Ik had (alweer van mijn moeder) geleerd dat je een lange reep stof beter kan scheuren dan afknippen, dan wordt het veel rechter. Het blijft een alarmerend geluid, dat scheuren, maar het effect is inderdaad prima.
Vanmorgen had ik mijn nagels laten doen en omdat ik mezelf ken had ik nu handschoentjes aangedaan. Ik heb geen zin in de eerste de beste dag al krasjes en putjes in mijn mooie nagellak omdat ik met spelden aan het hannesen ben. Die handschoentjes zorgden er voor dat ik het gevoel kreeg dat ik met chirurgische precisie te werk ging, zelfs nadat ik ze tot 2 x toe had vastgespeld aan de stof. Met naaien lette ik daarom extra goed op dat ik ze niet meenaaide en dat lukte!

Wel wilde de hond persé onder de tafel liggen en dat was niet handig. Want toen ik het pedaal van de naaimachine intrapte zat daar ook haar van zijn pluimstaart tussen en maakte hij er een heel theater van. Aansteller, het bestaat niet dat het pijn deed. Maar ik reikte hem bijna een Oscar uit voor beste acteur.

Ik had ook de strijkplank klaargezet om de vouwen eruit en de zomen erin te strijken.
En strijken, dat kan ik! Als er ooit een programma komt voor de Beste Strijker van Nederland, wat zeg ik, van het Westelijk Halfrond, dan is het een gelopen race voor mij. Die win ik, gegarandeerd.
Omroep Max, letten we even op?

De groene gordijnen zijn klaar. Ik hoefde geen plooien te berekenen en in te naaien, er is voor amateurs als ik plooiband uitgevonden. Briljant!
De gedessineerde bewaar ik voor de volgende keer. Mijn hoofd was moe van het passen en meten, de middag was al een eind op streek, geen goed uitgangspunt om nog iets moeilijks te beginnen.
Zou er ook een Nederlandse versie van the Great British Sewing Bee komen? Ik ga niet meedoen maar ik weet wel al een titel. We moesten het namelijk maar niet letterlijk vertalen denk ik.

Jaren geleden had ik eens een knoopje aan het rokje van een van mijn opvang-peuters gezet. Ze zei daarna tegen haar moeder: “Wat is die Annelies ook een naaidoos hè? “
Ik stel voor: ‘Hollands Grootste Naaidoos’
Volgens mij kan het een hit worden..