De map “ongewenst”  in mijn mailbox zit elke keer  weer vol nutteloze rommel.   Ik heb iedere dag wel een prijs gewonnen,  of er liggen gratis tickets voor me klaar of ik ben voor iets heel fantastisch geselecteerd.
Wat zou mijn leven er toch anders uitzien als dat toch allemaal op waarheid berustte!
Maar ik ben prima tevreden met mijn leven, dus weg met die flauwekul. Toch kijk ik de map altijd wel even na, soms zit er een verdwaald mailtje tussen wat ik wel wil hebben,
en soms zit er gewoon iets leuks bij.
Zoals een paar weken geleden een mailtje van Knorr :  “Tip de Chef”.
In een grijs verleden had ik wel eens een actiecode ingevoerd die op een Knorrverpakking stond, teneinde  1000 euro te winnen.
Onnodig te zeggen dat dit niet gebeurd is.  Maar mijn emailadres bleef uiteraard wel in de database van Knorr, vandaar deze mail.
“Tip de Chef” was een wedstrijd waarbij je jouw eigen variatietip op een Wereldgerecht kon insturen, via een speciale Facebookpagina.
De beste kwamen in de finale,   6 internationale topchefs ( lees:  koks die bij Knorr werken)  deden de beoordeling  en de winnaar kreeg een keukenset ter waarde van 2500 euro
en de vermelding van zijn of haar tip op de verpakking van het
desbetreffende Wereldgerecht.
Wij eten nog wel eens een Wereldgerecht,  meestal gewoon zoals het op de
verpakking staat.
We kopen dit  namelijk  voor het gemak, en niet om er nog allerlei culinaire toestanden mee te verrichten. Zoiets doen we dan liever zelf,  zonder ook nog ruim 2 euro uit te geven aan een kant-en-klaar verpakking als je toch van alles gaat veranderen.
Toch is er een uitzondering , en wel de  Thaise Kip Siam.  Heus lekker, maar
een beetje flauwig.
Toen wij een paar jaar terug in Schotland waren hebben we Thais gegeten. Zoek maar niet naar het logische verband, want dat is er niet.
Het kwam toevallig zo uit dat we in Edinburgh bij een Thais restaurant terecht kwamen.
Ik weet niet meer wat ik gegeten heb, maar Bert had iets met vis.  Wie Bert kent, weet dat hij nou niet echt uit zijn dak gaat als hij iets leuk of lekker vindt.
“ ’t Kon minder”  is al een geweldige uiting van vreugde. Kan je nagaan hoe fantastisch die Thaise vis moet hebben gesmaakt, toen Bert helemaal lyrisch werd aan tafel en nog net niet zat te kreunen. Dit moest wel het allerlekkerste zijn wat hij ooit gegeten had.
Nou, onthouden maar, al had ik geen idee van het recept. (En helaas voor Bert nog steeds niet)  De combinatie Thais en vis bleef in ieder geval goed in mijn geheugen hangen en omdat de Thaise Kip Siam niet zo beviel maakte ik er een keer Thaise Vis Siam van.
Kijk, en dat beviel dus wel. Niet om lyrisch van te worden, maar toch zeker wel op z’n plaats in de categorie “ ’t Kon minder”.
Dus ook geschikt volgens mij om als variatietip in te sturen bij de Knorrwedstrijd.
En dat deed ik dus ook.
Ik kon ook zien wat andere mensen ingestuurd hadden, en voor wat  de Kip Siam betreft dacht ik dat ik wel een kans kon maken.
Mijn tip deed toch niet onder voor:   ‘bak eens een teentje verse knoflook mee’  of ‘een theelepel sambal erbij geeft het meer bite’  .
Maar na de sluitingsdatum verscheen er een berichtje dat de keuze bepaald was en dat de finalisten inmiddels bericht hadden gehad.
Ik had geen bericht gekregen, dus ik mopperde nog even dat ik waarschijnlijk te origineel was geweest en daarna vergat ik het weer.
Tot ik een week later opgebeld werd door ene Nicky van de Knorrwedstrijd.  Of ik mijn berichtje had gelezen, ik zat in de finale!
Huh, ik had niks gezien, ook niet in mijn mapje ongewenst. Nee, het berichtje was via Facebook gestuurd.
Daar blijkt een mapje op te staan waarvan ik niet van het bestaan afwist.  Dan moet je “berichten” aanklikken, en dan de optie “overig” .
Oke, gauw even gedaan en ja zeg,  een berichtje van Knorr:  “ Gefeliciteerd! Je zit in de finale van Tip de  Chef”.
Nog wat korte informatie eronder en vervolgens het verzoek om uiterlijk dinsdag te reageren, anders verviel je plaats.
Het was inmiddels woensdag! Maar Nicky zei dat ze juist daarom belde, ik was niet de enige die het berichtje over het hoofd gezien had.
Kon ik aanwezig zijn volgende woensdag, in Amsterdam ? Ja, dat kon ik en ik voelde me ineens zo blij als een kind dat morgen jarig is.
Ik moest wel wat regelen met mijn werk, maar de mensen met wie ik die woensdag te maken had zijn zo gezellig en welwillend, ik wist wel zeker dat dat geen probleem zou zijn.  En dat was het ook inderdaad niet,  ze vonden het alleen maar heel leuk voor me!
Ik mocht ook iemand meenemen en ik vroeg  Irene mee.
Ook die moest vrij nemen, maar  dat kon eveneens, dus de dames konden samen een dagje uit.
We werden om half 12 in Amsterdam verwacht,  ik ging ‘smorgens om 8 uur de deur al uit, het is een flink stuk rijden op een druk traject en ik zou ook Irene nog ophalen.
Werkelijk klokslag half 12 waren we ter plaatse.
Even aanmelden, en ik kreeg een Knorrschort en een naamplaatje.  Er stond een rood/wit blokje op.
Irene was zo slim om dat te verbinden met de vlaggetjes die op de verschillende kookeilanden stonden, zo wist je dan natuurlijk waar je moest koken !  Maar van welk land was die rood/witte vlag?
Internet op de smartphone bood uitkomst, het bleek de Poolse vlag.  Dat hield in dat de Poolse kok ons zou begeleiden en de eerste beoordeling zou doen.
Voordat we gingen koken (we waren met 30 finalisten) kregen we eerst nog een filmpje over Knorr en werden de 6 koks even kort geinterviewd.
Ze kwamen uit Nederland, Polen, Italië, Noorwegen, Duitsland en Hongarije.
En ze waren allemaal ZO dankbaar en blij dat ze bij Knorr mochten werken!
Irene en ik vroegen ons al af of wij daar ook maar moesten solliciteren,  het was gewoon de hemel op aarde.
Zo viel het natuurlijk helemaal niet op dat het een grote promotiecampagne voor Knorr was , iedereen was hevig onder de indruk.
Maar eerlijk is eerlijk,  promotiecampagne of niet, het was allemaal supergoed geregeld. Alle ingrediënten die je nodig had voor het
klaarmaken van je Wereldgerecht inclusief variatie waren aanwezig, en voor onszelf werd ook goed gezorgd.
De sfeer was ontzettend gezellig, er hing helemaal geen gespannen competitiestemming, het leek meer op een feestje waar iedereen een bijdrage in had.
De Poolse kok bleek een vriendelijke, positieve kerel te zijn die van alles vroeg, en zelf ook handige tips had.
Bijvoorbeeld hoe je water sneller aan de kook kan brengen. Voeg er eenvoudig een beetje zout aan toe, dan gaat het eerder borrelen.
En dat je de stukjes witte vis, als je ze omroert, met de bolle kant van de lepel moet verschuiven, zodat ze minder snel uit elkaar vallen.
Iedereen was druk  aan het koken en je zag alle gezichten rood kleuren, van de warmte boven de fornuizen en de ovens, maar  ook  wel van een beetje spanning. Want nu kwam het er natuurlijk wel op aan, je moest een goed product afleveren!
Ondertussen liep er een fotograaf rond,  en een koppeltje mannen wat filmde
en interviewde.
Ook ik werd aangesproken, juist toen ik bezig was wat olie in een wokpan te verhitten.
“ Mevrouw wat doet u, staat u nou in een lege pan te roeren?”
Ik zei dat ik met de warming- up bezig was en daar stelden ze zich tevreden mee.
Gelukkig gingen ze weer verder naar hun volgende slachtoffer.
Irene gaf me morele bijstand en samen hadden we het ongewild voorzien op de dochter van een andere deelneemster. Ik sloeg haar per ongeluk tegen haar hoofd toen ik met een zwaai een pan onder uit het rek haalde,  Irene knalde tegen haar aan toen ze mij wilde helpen met overbodig geworden spullen opruimen en ik kwam nogmaals met haar in aanvaring toen ik mijn lepel wilde afwassen, want om een mysterieuze reden was er op alle kookeilanden een nijpend gebrek aan lepels.
Wij vroegen aan het meisje of ze het nog wel leuk vond dat ze meegegaan was, maar ze zei dat ze zelf ook beter uit moest kijken.
Ik vond dat wel erg aardig van haar, volgens mij waren wij toch degenen die lomp waren.
Toen alle gerechten klaar waren schepten alle deelnemers een klein bordje op voor
de jury.
Dat was natuurlijk spannend, want nu kwam de beoordeling.  We hadden al wel gezien dat er heel wat lekkers gemaakt was, het rook ook heerlijk,  dus ik gaf mezelf al weinig kans dat nou juist mijn Vis Siam het zou winnen. De jury schreef van alles op, maar dat bleef voor de deelnemers onleesbaar.  Maar beter ook denk ik. Daarna gingen ze in beraad.
Ondertussen was van alle gerechten een buffet gemaakt, er waren lange tafels gedekt, en nu mochten wij allemaal gaan proeven.
Dat was leuk !  Bij alle gerechten stond een bordje met welk wereldgerecht het was en waarmee het was gevarieerd.
Ik heb niet mijn vis opgeschept, die ken ik nou wel, maar wel een klein beetje van een stuk of 5 andere gerechtjes.
En een variatie van de Beef Stroganoff sprong er voor mij wel uit, wat was die lekker !
We hebben een foto gemaakt van het tekstbordje, zo kan ik het thuis ook eens maken.  Wat ons betreft mocht die winnen!
De juryleden  hadden echter andere gedachten. Toen wij allemaal inmiddels aan een overheerlijk bekertje Ben & Jerry’s ijs zaten, kwamen ze weer tevoorschijn.
Het gebruikelijke praatje natuurlijk, dat ze onder de indruk waren van alle gerechten en
de creativiteit, en dat het ontzettend moeilijk was geweest om een winnaar te kiezen.
En dat we eigenlijk allemaal winnaars waren, omdat we vanuit ruim 700 inzenders waren uitgekozen in de finale.
Iedereen beaamde dat natuurlijk , applaus voor jezelf.
Maar er kon er maar 1 de winnaar zijn en dat was ene Nola, met haar variant op de
Kip Tajine.  Zij had de kip vervangen door vegetarische quorn en
er nog wat toeters en bellen aan toegevoegd.
Een dikke bos bloemen en een dikke keukenset voor een stralende Nola en een zo mogelijk nog stralender echtgenoot.
En zo kwam er een einde aan de wedstrijddag, iedereen was inmiddels wat rozig van de warmte en het lekkere eten.
Ik voelde me zeer tevreden, had een supergezellige dag gehad met Irene  bij Knorr.
“ Knorr breekt zo lekker de week “ tenslotte !
Ik ben zelf nog van de generatie van  “Dag meneer de Knorr”,  en dat gingen we ook maar in de praktijk brengen.
Ik moest tenslotte nog een flink eind terugrijden naar huis, dus het was fijn dat het niet heel laat geworden was.
Mijn, inmiddels niet meer witte, schort mocht ik houden, we kregen  een tas met Knorrspullen mee, en ik ook nog een envelop met daarin een flinke tegemoetkoming in
de reiskosten.  Dat vond ik wel heel netjes !
Irene weer thuisgebracht en toen weer naar het hoge noorden.
Toen ik aan het begin van de avond thuiskwam had Bert de tafel gedekt en een flesje wijn klaargezet, Tim had het eten klaargemaakt en kon ik zo aanschuiven.
Heerlijke filetlapjes, gebakken aardappelen en gemengde sla.
En daar kwam geen Knorr aan te pas!