Een kort winterverhaal

Als ze voor de stelling staat ziet ze dat ‘even witte verf halen’ te simpel gedacht was. Zes verschillende merken, ouderwetse blikken en eco-plastic emmertjes, de keuze uit papyruswit, eggshell, monumentenwit, vleugje-witzand, wolken… ze grijpt een willekeurig blik, wordt krijtwit van de prijs en zoekt dan de goedkoopste die RAL9010 heet. Het is maar voor een houten sneeuwpop, die hooguit drie weken buiten staat. De buurtvereniging besloot dat ze dit jaar allemaal een kerstversiering neer moeten zetten, zij kreeg Frosty toebedeeld. Prima, blij dat ze niet een heel toom rendieren hoeft te figuurzagen.
Op weg naar de kassa ziet ze een display met kindervuurwerk. Zal ze een pakje sterretjes meenemen? Dat moet er nog wel vanaf kunnen. Ze wil haar kinderen haar eigen jeugdherinnering geven: de magische sfeer in het donker, de geur van de brandende sterretjes, het prikkelen van de vonkjes op je handen, de.. ‘Mevrouw! U bent!’ wordt ze ruw gestoord in haar mijmeringen. Ze grist een pakje sterretjes mee en legt het bij het verfblik op de band. 

De triplex sneeuwpop staat in de tuin. Met vijf lagen verf, want thuis zag ze dat ze grondverf had gekocht. Hij steekt wat schamel af tegen de schitterende slee met wuivende kerstman bij de buren. Hebben ze dat ding soms met Ferrari-lak gespoten, denkt ze jaloers.
Zij zullen ook wel weer prachtig siervuurwerk hebben. Ze veegt een traan van haar wang. Zijzelf  hebben sterretjes! Vannacht gaan zij ze afsteken, zij drietjes!
De kinderen mogen opblijven, al valt het voor haar jongste niet mee. Maar als de klok 12 heeft geslagen proosten ze met appelbubbels en is hij weer klaarwakker. Met hun jassen aan gaan ze naar buiten,  ‘Gelukkig nieuwjaar!’ roepen ze.
Vuurpijlen schieten fluitend omhoog, ze kijken met hun hoofd achterover naar de fonteinen van kleuren.
Zij pakt de sterretjes, steekt er drie aan en geeft haar kinderen er elk een. ‘Kijk!’ zegt ze, terwijl ze schrijvende bewegingen maakt. ‘Oh!’ roepen de kinderen en beginnen ook lichtkrullen te maken. Ze steekt er nog twee aan en prikt die in de wanten van hun houten sneeuwpop.  ‘Wow!’ hoort ze haar zoontje, ‘ Hij houdt de sterretjes vast! Wij hebben de mooiste versiering van de hele straat!’
Ze lacht en steekt nog een sterretje voor hem aan. ‘Het prikkelt’, giechelt hij.
‘Wat ruikt het ook lekker hè mam?’, zegt haar dochter met stralende ogen.
Ze knikt en kan even niks zeggen, veegt nogmaals een traan weg.
Maar deze voelde goed.