‘Dag liefje, tot vanavond’, zegt mijn man. Ik wil opstaan om hem een kus te geven, maar voel dat mijn lijf zwaar protesteert en ik schuifel als een oud krom wijfje achter de tafel vandaan.  Spierpijn. Nog steeds en niet zo’n beetje ook, ook al ga ik nu al ruim 3 maanden wekelijks naar de yogales.

Ik vind het echt leuk om te doen, het voelt fijn. Duidelijk heilzaam, maar ook zwaar! Had ik echt niet zo ingeschat van te voren.
In september waren we begonnen, mijn schoonzusje en ik. Poweryoga, dat klonk als iets wat goed voor ons was, in ons idee was het zonder die ‘power’ wat te soft, te weinig je lichaam aan het werk zetten. Dit gingen we doen!
Wat waren we naïef. Die poweryoga ging in een razend tempo, we hielden het niet bij en snapten het allemaal niet. Frustratie alom en dat is wel het tegenovergestelde van wat je met yoga wil bereiken.
Overstap gemaakt naar Hathayoga. Ook een groepsles, maar met een andere insteek. Veel aandacht voor de houdingen, hoe het voelt en vooral tijd daarvoor.
Dit was wel een goede keus, want we gaan iedere week met plezier.
Maar om nou te zeggen dat ik het allemaal kan… nee dus. Verre van dat en ik vind het bij tijd en wijle behoorlijk confronterend dat mijn zelfbeeld aardig bijgesteld moet worden.

Als je plaatjes opzoekt over yoga zie je altijd mensen die de posities goed uitvoeren en het ziet er dan ook nog uit of het ze geen moeite kost.
Ooit, ooit wil ik dat bereiken. Maar bijna alles kost wel veel moeite.
Ik had er geen idee van dat ik zo stram was, dat ik niet op 1 been kon staan, dat ik na 20 sec moe in mijn armen zou worden, dat ik bepaalde buigingen niet kon maken.
Maar ik ben niet de enige, we zijn in de groepsles overwegend met dat soort mensen en dat is eigenlijk wel heel fijn. Je doet het natuurlijk voor jezelf, maar zoals bij de poweryoga al bleek, het moet niet frustrerend zijn als je jezelf vergelijkt met de rest van de groep.

Als ik dus de dag na de les weer enorme spierpijn heb, weet ik dat ik goed mijn best heb gedaan. En ik voel serieus dat het goed is voor mijn lichaam. Daarom neem ik me ook altijd voor om er thuis ook wat aandacht aan te besteden. Maar het blijft tot nu toe bij een voornemen want iedere keer blijkt het ineens alwéér woensdag te zijn, tijd voor de les, en heb ik tussendoor totaal niets met dat voornemen gedaan.
Eerst (zoals vandaag) wil ik wachten tot de spierpijn over is en daarna is het weekend en maandag ga ik naar fitness en dinsdag… ben ik het blijkbaar vergeten.
Allemaal smoezen natuurlijk! Het blijft gewoon gemakzucht als ik eerlijk ben. Waarom toch.

Beetje zelfreflectie dus, maar een klein beetje zelfspot mag ook wel.
De yogaposities hebben allemaal namen, die heel logisch zijn als je de houding goed uitvoert. Mijn posities hebben altijd een kanttekening, als ze niet al een heel andere naam hebben. 

Sommige kan ik goed. Bijvoorbeeld de downwards facing dog.

Dan zie ik altijd Lenny in speelhouding voor me, als geheugensteuntje. Ik moet wel zeggen dat ik het niet lang volhoud want dan gaan mijn armen protesteren.

 
De childpose lukt ook.

Dat is wel een van mijn favorieten omdat ik mijn rug dan helemaal voel strekken en daardoor ontspannen. Klinkt tegenstrijdig maar het is zo. 

The warrior ziet er prachtig uit.

Maar als ik mezelf in de grote wandspiegel zie dan valt het een beetje tegen en alweer mijn armen protesteren. Mijn warrior geeft zich al vrij gauw over, ik heb denk ik de positie krijgsgevangene uitgevonden . Daar zijn geen foto’s van.

De halve maan…..

Jongens wat is die moeilijk. De afgelopen weken kreeg ik het niet eens voor elkaar om een been op te tillen als ik voorover gebogen stond. Gister lukte het! Ik was daar zo op geconcentreerd dat de rest van de houding in de vergetelheid raakte.
Geen maan te zien, bij mij was het zwaar bewolkt. 

Happy baby!

Niet te geloven dat ik dit ooit, net als jullie allemaal, gekund heb. Happy granny kan ook wel dacht ik. 

Lage lunge.

De eerste keer verstond ik het niet goed en dacht ik dat het over de lunch ging. Ik begreep het verband niet, ik zit nooit zo aan tafel.
Vast onnodig te zeggen dat het ook weer het nodige gesteun kost om uit deze houding te stappen. En dan moet het nog een keer, met je andere been.

We hebben een heel lieve en goede docente. Ze heeft haar opleiding in India gevolgd en weet dus echt vanuit de bron waar het om draait. Ze zegt dan ook àltijd: ‘Ga niet zitten bedenken hoe het eruit ziet, of het wel perfect is. Je doet wat bij jouw lichaam past. Het gaat om de reis, niet om de bestemming, en als je die reis met heel kleine pasjes aflegt is dat helemaal prima.`
Als een houding echt te moeilijk is, geeft ze altijd een gemakkelijker alternatief.
Dus we blijven iedere week terugkomen en zijn blij met onze kleine stapjes-reis.

Als ik mijn spierpijn iedere week voel, weet ik dat ik goed bezig ben. En wie weet trekt ooit de bewolking weg en is er een prachtige halve maan te zien. Ooit.

(foto’s van internet via google)