‘Als we de metingen van nu vergelijken met die van 5 jaar geleden, kunnen we zien dat uw longfunctie flink verbeterd is. Weet u misschien hoe dat zou kunnen komen?’ 
‘Ik ben 4 jaar geleden begonnen met sporten. Fitness, conditietraining. 2x in de week, consequent. ‘
De doktoren keken elkaar even aan. ‘Het werkt dus ècht he, dit is het bewijs!’ zeiden ze tegen elkaar.
Ik knikte ijverig, ik had zelf ook gemerkt dat, na het moeizame begin (totale desinteresse in sport), mijn slechte conditie enorm verbeterde en ik mezelf daardoor een heel stuk fitter voelde. Dat hield me ook gemotiveerd om die 2x in de week vol te houden.  

Het was destijds namelijk het enige wat ik zelf kon proberen toen het alsmaar achteruit ging. Steeds vaker benauwd, om de haverklap longontsteking, steeds zwaardere medicatie, ik werd er bang van. Een hekel aan sport ja, maar nog veel meer hekel aan de gedachte dat ik over een paar jaar ernstig belemmerd zou zijn in mijn leven, als het zo doorging. Dus ik ging.
En het hielp, dat was overduidelijk. 

Maar nu had ik al een jaar ‘niets’ meer gedaan. Eerst een paar maanden niet kunnen lopen, en in de tussentijd ging de sportschool hier definitief dicht. En ik zat ook niet meer dagelijks op de bakfiets, die geen trapondersteuning heeft, dus die ook goed was voor mijn conditie.
Ik heb van de zomer wel gezwommen, maar daar vond ik echt niet veel aan. Omdat het moest, meer niet. Want anders zou ik weer terugvallen naar het punt waar ik niet meer wilde zijn.

Maar vanmorgen is er een nieuwe periode gestart, eentje van weer consequent twee keer in de week naar de sportschool. In Winsum is een prachtige nieuwe geopend, en ik ga daar met mijn schoonzusje heen. Samen is nog wel zo gezellig!
Alles nieuw daar, maar na mijn sportervaringen hier, toch ook wel vertrouwd. 

We zeiden: ‘We gaan rustig opbouwen.’ En we hadden best een hoge pet op van ons eigen kunnen. Viel dat even tegen! 
We starten op de loopband.  ’20 minuten’ zei C. enthousiast.
Dat konden wij tevoren ook met gemak.  Ik had destijds zelfs intervallen met lopen en hardlopen.
Ja, dat was destijds, haha. 5 km per uur nu, en na 10 minuten dacht ik: Poeh, ik ben wel even klaar geloof ik. Zij dacht hetzelfde. Dat schept een band. 

Daarna kregen we buikspieroefeningen van een begeleidster. Ze legde alles netjes uit, wij probeerden steunend haar na te doen en toen ze wegliep zei ze:  “Deze 4 oefeningen en dan 10x’.
Wij keken elkaar aan. ‘Weet jij ze allemaal nog?’ ‘Nee, jij?’ ‘Moest het nou zo?” ‘Nee, volgens mij moest je daarbij plat liggen.’ ‘Ik weet er nog maar drie, wat was die vierde?’ ‘Ik weet het ook niet meer.’ 
We rommelden wat aan en telden wat tot 10, we puften en steunden en toen vonden we dat we klaar waren. Tijd voor het volgende. 

Roeien! Dat konden we. Splinternieuwe roeibank, 10 standen, begeleidster zette hem op 2. 
Grote genade wat ging dat zwaar! Echt, mijn schouders trilden en ik had vele zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Ik zette het ding op 1 hoor, dit was niet te doen. 
Ik roeide voorheen met gemak 20 minuten, nu lag ik na 5 minuten haast naast het bankje, het ging echt niet verder.  

‘Willen jullie even buiten iets doen?’ vroeg het meisje. Ik wilde gelijk reageren met ‘ja graag!’ maar had ineens een visioen van bootcamp en zei aarzelend: ‘Eh…’ 
‘Kom maar,’  zei ze. “We hebben hierachter een grasmat. Dan gaan we met ballen gooien en smijten.’ 
Dat klonk leuk en eigenlijk was het dat ook. Sowieso al heerlijk om buiten in de koele wind te staan. Een bal van 3 kg moesten we optillen, omhooggooien en laten vallen, een bal van 6 kg optillen en neersmijten.  Beide 3 sessies van 10 x. 
We deden dit dus gewoon hè, allebei de oefeningen, dus 60 x in totaal. Daar waren we dus wel trots op!

Maar ik was inmiddels al flink moe en had stijve benen. Nog maar even rustig fietsen als afsluiting dan, 10 minuutjes. Maar ook nu dacht ik na 5 minuten:  het…gaat…niet…. meer. 

Klaar dan!

Dat was de eerste sessie en ondanks dat het niet vergelijkbaar was met wat ik vorig jaar nog kon, was ik heel tevreden en voelde het ook echt goed!
Morgen misschien iets minder, ik voel nu al dat ik enorme spierpijn ga krijgen. Maar dan weet ik tenminste dat ik weer wat gedaan heb. 

Donderdag gaan we weer. Dan gaan we Power Yoga doen. Ik ging even googlen wat dat inhoudt. En vond de foto’s die ik tegenkwam nogal intimiderend. 
Waarom zijn het op zulke foto’s altijd superslanke, strakke jonge vrouwen die alles al kunnen? Die de zwaartekracht en de anatomische wetten negeren om in de meest onwaarschijnlijke posities te gaan staan? 
Waarom nooit niet-zo-slanke vrouwen van in de zestig, die nog gaan beginnen?  Dat levert vast veel leukere foto’s op.