Er was eens een jong konijntje. Een schattig bolletje pluis, hangende oortjes, kortom een echte knuffel. Die moest dus maar gekocht worden voor het kind, zulk leuk speelgoed. Maar hij  was helemaal geen knuffeltje, hij was een sterk en intelligent dier. Het kind vond er niks aan en keek niet meer naar hem om. Daar zat hij, dag in dag uit, helemaal alleen in een hokje achter het huis.
Niemand gaf om hem of deed iets om het konijn, wat ze toch zèlf aangeschaft hadden, te geven wat hij nodig had. Geen gezelschap, geen ruimte, geen liefde. En toen het gezin op vakantie ging, hadden ze ook geen zin om iemand te regelen die het konijn kon verzorgen.
Dus ze dumpten hem. 
Ze haalden hem uit z’n hok, zetten hem op de grond en gingen weg. 

Het konijn had nu wel vrijheid, maar hij had niet geleerd hoe hij voor zichzelf moest zorgen. Want hij was nog een peutertje toen hij in dat hokje gezet werd en hij was er nooit uit geweest.
Zijn eigenaren woonden in een buitengebied, en nadat hij een poosje gelopen en gezocht had kwam hij in een tuin. Die was van zijn buren maar dat wist hij niet, hij had nooit iets anders dan zijn hokje gezien. 

En toen ineens bleek dat hij al die tijd een buurmeisje had gehad! Een lief blij konijnenvrouwtje, die goed verzorgd werd, ruimte en liefde kreeg en niet alsmaar eenzaam in een hokje hoefde te zitten, maar fijn mocht rennen en spelen in de tuin.
Nou, liefde wilde hij haar ook wel geven!
Voordat de buren het in de gaten hadden, was hun konijntje zwanger van 5 bunnies. 
Ze baalden daar ontzettend van, temeer omdat de eigenaren van het vaderkonijn deden of ze van niks wisten. 
Het moederkonijn bracht haar kindjes groot en haar eigenaars hielpen haar, door zoveel mogelijk zorg te geven. Maar ze konden onmogelijk al die bunnies houden. 

Dus ze deden een oproep op internet. 
Twee jonge konijntjes waren al verhuisd, eentje mocht bij moeder blijven, maar voor twee zusjes werd nog een goed huis gezocht.

Een huis, voor twee jonge konijntjes? Dat kunnen wij bieden, we hebben ruimte en liefde te over, zeker nu wel zelf nog maar twee konijntjes hebben.
Ik ging er vanmiddag heen, om ze op te halen.
Vaderkonijn liep er ook nog steeds rond. De vorige eigenaren keken niet meer naar hem om, maar hij kon ook niet blijven waar hij nu was. Dus hij zou naar een asiel gaan. Of zou ik…. De lieve jonge vrouw bij wie ik de jonge konijntjes op haalde durfde het bijna niet te vragen. 

Maar ik was al aan het puzzelen. Want nu ik dit hele verhaal eenmaal wist, kon ik onmogelijk die twee lieve kleintjes meenemen en hun vader aan z’n lot overlaten. 
Dus hij ging ook mee.
De jonge vrouw was echt opgelucht, dat dit kereltje nu ook een leuk huis zou krijgen en niet hoefde te wachten in een asiel. 

Dus ik kwam met drie konijnen thuis. Een volwassen hangoor en twee jongen. 

Uiteraard gaan we die niet zomaar ‘in de groep gooien’  
Konijnen hebben hun eigen karakter en moeten elkaar leren kennen.
Om ze rustig aan elkaar te laten wennen hadden we al bedacht de bench in de grote ren te zetten, en daar de kleintjes eerst in te doen. Stro erin, schuilhokje, eten en drinken. Zo kunnen ze wel kennismaken met Kira en Toby maar wel in alle veiligheid. 

Ze hebben de namen Susan en Eliza gekregen, naar twee D&D characters uit het verhaal wat ik momenteel met ‘mijn ‘party speel. 
Maar ja, pa konijn was er ineens ook en daar moest ik dus een naam voor uit mijn mouw schudden.  Het werd Jarvis, dat is mijn persoonlijke D&D character, om maar even in het thema te blijven.
Hij moet maar zolang even bij de kippen logeren. Hij kan dan ook de anderen zien en ruiken, maar geen heisa maken. En zeker onze Kira niet overstelpen met zijn liefde, met alle gevolgen van dien. 
Morgen de dierenarts bellen, hij moet onherroepelijk een jeweetwel konijn worden. 

Hij vond het hier allemaal wel best, maar de kippen waren hevig verontwaardigd. Ze maakten met z’n tweetjes een kabaal alsof we dertig kippen hebben en uiteindelijk zijn ze bovenop hun hok gaan zitten om met elkaar de situatie te bespreken. Tuthola’s. Ze nemen de asielzoeker maar mooi op hoor. 

Ik ben blij met mijn lieve kleine konijnen, ik hoop dat ze een fijn en lang leven zullen hebben hier. En blij dat de mensen bij wie ze vandaan komen het beste met ze voor hadden, ook al waren de bunnies volkomen ongepland verschenen.

Maar wat voel ik me verdrietig, dat er ook nog stééds mensen zijn die geen gevoel hebben. Die onverschillig en wreed zijn en hun konijn, wat een groepsdier is, eenzaam in een klein hokje stoppen en er daarna niet meer naar omkijken. Die een konijn zien als speelgoed voor een kind en geen respect hebben voor zijn levensbehoeften. 

Die te beroerd zijn om ook maar iets te regelen als ze zelf op vakantie gaan. Het gebeurt nog vaak, veel te vaak. Zelfs te beroerd om het beestje naar een opvang te brengen en er afstand van te doen, zoda het konijn na een ellendig leven op deze manier ook nog ellendig aan z’n eind komt. 

Verhongerd en verdorst, of gedumpt zonder dat ze voor zichzelf kunnen zorgen omdat ze dat nooit hebben kunnen leren. Een prooi voor katten, honden, auto’s, of bedenk zelf maar wat voor akeligheden nog meer. 

Lieve Susan, Eliza en Jarvis, we zullen heel goed voor jullie zorgen. 

En in nagedachtenis van mijn allerliefste Rhosgobel kan ik zeggen dat jullie meer dan welkom zijn.