Kunnen dieren rouwen? Ik denk van wel.
Toen een van onze twee honden was overleden, heeft de ander een half jaar lang gerouwd. Ze was niet haar vrolijke zelf, ze was lief en ze deed haar ding, maar alles ging zonder enig enthousiasme. Ook na een paar maanden nog. 
Ze lag veel met haar kop op de poten voor zich uit te kijken en was niet die boevige schooier die we kenden. Ze was mat en stil.
Ik weet zeker dat ze haar maatje verschrikkelijk miste. Ze wilde ook geen andere, dat hebben we nog geprobeerd, maar dat ging niet goed.
Uiteindelijk wende ze eraan dat ze enig hondje was en kreeg ze weer plezier in het leven.
Maar ze had tijd nodig gehad, tijd om te rouwen.

Toen bijna een jaar geleden ons oudste konijntje Sunny overleed, zaten de andere drie dicht tegen elkaar aan, letterlijk de koppen bij elkaar gestoken. Ook de schuwe Kira. Er was echt een lege plek in de ren, Sunny werd gemist. 

En nu is de ren nog veel leger. Onze grote lieverd Rhos (eigenlijk Rhosgobel, vernoemd naar de grote Rhosgobel Rabbits uit the Hobbit) is er niet meer. Hij was al oud, zeker voor een konijn van zijn formaat, ruim 7 jaar. Hij werd de laatste tijd wat traag, kreeg ook moeite om de ‘loopgraven’ , die Kira altijd maakt,  over te steken, maar hij genoot nog van het leven.
Als ik ’s avonds in de ren kwam met wat lekkers, was hij de eerste die letterlijk naar me toe huppelde en als het hem lukte ging hij op zijn achterpoten staan alsof hij vroeg: ‘Wat heb je vandaag mee?’ Alltijd een fijn momentje, even bij Rhos zitten en hem uit mijn hand laten eten, en uit mijn ooghoeken naar Toby en Kira kijken die zich wel bij het eten wagen, maar zodra ik een beweging maak weer zijn vertrokken. Het zijn allebei halfwildjes, (moeder een tam konijn, vader een wild konijn) en dat gaat er nooit uit. 
Rhos was mijn lieve grote lobbes, een goedmoedig en stabiel konijn, en echt een houvast  voor die twee anderen. 

Ze moeten het nu zonder hem doen, evenals ik. Gisterochtend vroeg is Rhos rustig gaan liggen en is het leven uit hem weggegleden. 
En ik loop nu al twee dagen steeds te huilen, omdat ik echt verdriet heb dat ik hem moet missen.
Maar Toby en Kira rouwen ook. 

Nadat ik gisterochtend Rhos zijn lichaam weggehaald had, ging Toby voortdurend nog weer op die plek kijken. 
Ik heb lekkers gebracht, gister en vandaag. Sla en paardenbloemblaadjes, vers geplukt gras, dingen die ze normaal echt niet kunnen weerstaan.
Maar het ligt er nog. Ze kwamen allebei even kijken, namen een hapje maar het smaakte blijkbaar niet.
Ze zitten de hele dag tegen elkaar aan in hun holletje onder het nachthok. 
Ik hoop dat het niet te lang duurt voordat ze hun draai weer een beetje vinden. Gelukkig hebben ze elkaar nog, maar ze missen hun vriend.

Misschien dat we over een poosje eens kunnen kijken of we de groep weer wat kunnen uitbreiden. Maar eerst moeten ze de tijd hebben samen om eraan te wennen dat Rhos er niet meer is. 

Kunnen dieren rouwen?  Ik denk van wel.