Twee keer ontbijt in Oss betekende dat ik de halve pot vijgenjam van mijn zus heb leeggegeten. Ik wil hier ook vijgenjam. 

Op naar Leiden, naar Naturalis. Bestemming 4. 
We hadden een tijdslot moeten reserveren en met de routeplanning hadden we er geen rekening mee gehouden dat we ’s avonds hadden gekeken (wanneer je 130 km mag rijden) en ’s morgens daadwerkelijk gingen (wanneer je 100 km mag rijden)  Dat is ons al vaker gebeurd en het scheelt toch al gauw een kwartier à half uur, afhankelijk waar je heengaat natuurlijk.
Maar gelukkig konden we goed doorrijden en kwamen we net op tijd aan. Alleen was de parkeerplaats vol. Hoe dan, je reserveert toch? 
Miep Stress vloog natuurlijk de auto uit, om bij de kassa te melden dat we er wel waren maar nog niet konden komen. De man bij de kassa reageerde zeer laconiek en Miep Stress voelde zich lichtelijk belachelijk. Eigen schuld, had ze maar Miep Kalm moeten zijn. 

Het duurde gelukkig niet lang voordat de auto alsnog geparkeerd kon worden en we konden naar binnen. We zouden zèlfs nog tijd hebben, voordat de daadwerkelijke T-rexperience begon, om een kopje koffie te nemen. Of thee, want het was al 12 uur geweest en dan moet deze vrouw eigenlijk geen cafeïne meer hebben wil ze ’s nachts nog kunnen slapen. 
Maar man moest eerst nog naar de w.c.  Prima, moet ik ook wel eens.
Maar dat duurde! Ik heb ondertussen de hele inventaris van de museumwinkel bekeken, een praatje aangeknoopt met de ticketcontroleur, gekeken waar we straks even konden gaan zitten met onze koffie en thee. Als we tenminste überhaupt nog konden gaan zitten want de tijd schreed voort. 
Hèhè, daar kwam man eindelijk aan. Ik hoefde verder geen details te weten (en jullie denk ik ook niet) maar sleepte hem zo’n beetje het restaurantje in. 
We hadden onze drankjes op tijd op en konden naar de attractie. Want dat was het eigenlijk. Ik zal niet uitgebreid vertellen wat het precies was, want misschien wil een lezer er ook nog heen. Laat ik volstaan met te zeggen dat het kort, maar hevig was.
Enorm leuk gedaan , ik zat er helemaal in tenminste, ook al wist ik dat het ‘nep’ was.  Je gaat tenslotte niet iedere dag met een tijdcapsule meer dan 65 miljoen jaar terug naar een jurassisch woud. O nou heb ik toch al wat verklapt, sorry. 

Na deze ervaring gingen we nog eventjes wat rondkijken in Naturalis (dinoskeletten!)

en halverwege de middag weer weg, naar Rotterdam. Bestemming 5.

Ik was enorm in mijn nopjes geweest dat ik zo’n vreselijk leuk hotel had gevonden. We hebben namelijk wat verschillende maatstaven, man en ik. Man wil, als we naar een stad gaan, graag een hotelletje in het centrum, liefst authentiek en klein. Ik wil graag een beetje rust en comfort en als het kan zelfs wat luxe.
Dit had het allebei. Het was het H2Otel, dat in de Wijnhaven op pontons dreef en waarvan de kamers op luxe kajuiten leken. Midden in het centrum van Rotterdam, en toch zo rustig als ik me maar wensen kon. En op het water, man is namelijk ook een groot haventjesliefhebber. 
We konden er ook een parkeerplaats bij reserveren, wat in het centrum van Rotterdam natuurlijk ideaal is. 
Het stelde ons ook niet teleur, zo vriendelijk ontvangen, leuke kamer met uitzicht op de Wijnhaven, welkomstdrankje op het terrasje op het water, het was perfect.
Na dat drankje wilden we wel even alvast de stad in. Nog niet op zoek naar de adressen die ik wilde (laten) zien, maar gewoon wat rondkijken. 

Het was prachtig weer, we liepen langs de kades, er klonken allemaal verschillende talen om ons heen van alle andere toeristen, en de vakantiestemming was compleet. 
We kwamen bij de oever van de Maas en dat vond ik zo’n mooi plekje dat ik daar even wilde blijven. Ik ging in mijn eentje op de trap zitten genieten, want man wilde graag langs de kade verder lopen en boten en bruggen kijken.
Ik heb me niet verveeld, integendeel. Het was een plekje met uitzicht op de Erasmusbrug en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Door influencers of meisjes die dat graag wilden zijn, vloggers of youtubers of noem het maar. 
Een meisje in een felroze wapperjurk, geflankeerd door twee mannen, nam allemaal gekunsteld spontane poses aan en werd tachtig keer op de foto gezet. Voetje vooruit, teenspitsen op de grond en de hiel geheven, been elegant gebogen door de split van de wijde rok, er werd nog een extra knoopje van het decolleté opengedaan…De ene man nam foto’s terwijl de andere tussendoor om haar heen bleef springen om nog wat te verschikken aan haar lange haar, om… ja weet ik veel wat hij allemaal deed, ik zat op veilige afstand te gieren op mijn traptrede. 
Eindelijk was er genoeg gefotografeerd en liepen ze verder. Ik denk dat Instagram wel wat gezien heeft van die plaatjes.
Ze waren amper weg of de volgende kwamen er aan. Twee meisjes, die zo’n beetje hetzelfde ritueel volgden. Alleen moest het gefotografeerde meisje nu steeds keuren hoe het geworden was, werd het resultaat blijkbaar afgekeurd en moest het hele circus weer opnieuw. Nog even sexy de mouw langs haar schouder naar beneden laten zakken… verdorie, zat haar lange haar daar weer voor, zag je dat nog niet. Vriendin had een eindeloos geduld, ik had zwaar bewondering voor haar. 

Uiteindelijk kwam mijn eigen man weer terug, die hoefde geen fotosessie dus we gingen de stad verder in.
Op een gegeven moment zei hij: ‘Volgens mij heb ik kauwgum onder mijn schoen ofzo.’ Ik zag inderdaad iets rubberachtigs onder zijn zool tevoorschijn komen. Alleen wàs dat zijn zool. Die liet los, grote drellen rubber hingen aan zijn voeten. Ik stikte van het lachen, dit was niet de eerste keer dat hij versleten schoenen bleek te hebben op vakantie. Een aantal jaar geleden waren we op wandelvakantie in de Harz en zei ik, toen ik achter hem liep: ‘Je hak laat los, weet je dat wel? ‘ Binnen een kilometer was de rest ook losgelaten en liep hij als Pipo de Clown op flapschoenen te worstelen om toch nog bij het hotel te komen. Dat werden dus de Harzer Flappen. Nu presteerde hij het om Rotterdamse Flappen te hebben. Alleen waren dit sandalen en gelukkig geen dure wandelschoenen.  
‘Nou zeg,’ zei hij verbolgen. ‘Dit waren echt niet zulke goedkope.’ Ik lachte nog harder en herinnerde hem eraan dat hij ze minstens 12 jaar geleden al gekocht had en er iedere zomer op had gelopen. Gauw maar op zoek naar nieuwe schoenen. We zagen een winkel van Van Haren en renden erheen. Het was 7 minuten voor 6 en we mochten nog naar binnen. We renden naar de herenafdeling, een medewerker rukte een schoenendoos met de juiste maat sandalen tevoorschijn, die pasten en waren vrijwel identiek aan het kapotte paar, dus man was tevreden en rekende om 1 minuut voor 6 af. De flapschoenen mochten ze houden en wij konden even bijkomen van het turbo-winkelen. 

We wilden wel een tentje opzoeken om wat te gaan drinken en daarna te eten. We liepen richting de Markthallen. Daar werd de weg versperd door een grote bergingsauto. Tja, in de stad kan je ook pech krijgen. Maar alweer schoot ik in de lach, want op die grote auto stond heel klein en zielig een scootmobieltje. Het was een beetje als een grote winkelwagen met 1 koetjesreepje er in.  

In de Markthallen was het gigantisch druk en bloedheet. Niks voor mij, eruit!
We vonden verderop een leuk Italiaans restaurant, het terras was flink bezet maar er was nog een tafeltje voor twee vrij.
De ober vertelde  wat de pizza van de maand was:  Een pizza bianco met geitenkaas en vijgen en..’Stop maar, ik weet genoeg,’ Uiteraard koos ik die en ik had echt niet lekkerder kunnen eten. Glaasje Pinot Grigio erbij, perfect! Mijn lieve echtgenoot met zijn nieuwe sandalen koos gegrillde zwaardvis en dat bleek ook heerlijk. 

Zeer tevreden gingen we terug naar onze boot. 

Wordt vervolgd.