Het was een stralende zondag, toen het meisje haar 6e verjaardag vierde. Ze had een cadeau gekregen, waarover ze tot dan toe niet eens had durven dromen.
Een poppenwagen, zo mooi dat het amper speelgoed leek. Het was een kleine uitvoering van een echte kinderwagen en ze was sprakeloos van bewondering. Vier hoge wielen met smalle witte banden en dunne spaken, aan een glanzend chromen onderstel. Leren riempjes zorgden voor de vering, de bak was van donkergroene skai met een brede witte band opzij. De kap kon omhoog en omlaag, aan de duwstang hing een boodschappennet. Ze kreeg er van haar zus en broer ook nog lakentjes en dekentjes bij en een wagenspanner met pastelkleurige eendjes. Het was allemaal bijna te mooi om te bevatten.
Ze was zielsgelukkig, toen ze in de tuin, met haar nieuwe wagen speelde.
De buurmeisjes kwamen op visite, van de een kreeg ze een feestjurkje voor haar pop, een witte met kant en roze bloempjes. Van de ander een setje met poppenspullen: flesjes en bekertjes en bordjes met lepels en dat maakte het spelen nòg mooier.
De zon scheen en de liguster bloeide, de onopvallende bloempjes gaven een zware, vreemd zoete geur af, die ik voor altijd zal associëren met dat moment.
Want natuurlijk was ik dat meisje. Het kind wat die intens gelukkige herinnering altijd heeft bewaard. Het complete plaatje, met alle details, staat me nog steeds voor ogen.
Als de liguster bloeit (het lijkt wel een boektitel voor een streekroman) en ik die geur ruik, dan voel ik me acuut gelukkig.

Geuren zijn enorm belangrijk voor mij. Ze bepalen sfeer, ze roepen herinneringen op, ze zorgen voor emoties. Ik heb er al eens eerder over geschreven (Cumarine) 

Maar zojuist liep ik langs een perkje wilde rozen en toen gebeurde het weer, dat ik terug ging in de tijd. Bij onze lagere school stonden ook wilde rozen. Ik was altijd in de zomervakantie jarig, dus trakteren moest een paar dagen eerder, soms zelfs op de laatste schooldag. Dan stonden de ramen van het klaslokaal open en dreef de weeïge geur van de bloeiende wilde rozen binnen. En nu is het nog steeds voor mij: ruik ik wilde rozen? Dan ben ik bijna jarig. 

Uiteraard heb ik in mijn leven nog veel meer geurherinneringen verzameld. Gelukkig zijn verreweg de meeste goede herinneringen. Ja, er zijn ook geuren die nare associaties geven, maar die koester ik natuurlijk niet, integendeel.
Maar een keertje douchen met de oranjebloesem-schuim die ik mee had naar Rome, of die met kokos waar Turkije-met-Irene herinneringen aan zitten… heerlijk. Ogen dicht, genieten!

De algemene dingen zoals de geur van zonnebrandcrème, die je herinnert aan lange hete zomerdagen, of de geur van versgebakken speculaas, die je aan Sinterklaas doet denken, hebben we volgens mij allemaal wel.
Maar heb jij ook van de specifieke geuren waarbij je een mooie herinnering hebt? Ik ben heel benieuwd!