Cumarine

Ik wandel langs een weiland, het gemaaide gras wordt door een machine achter een trekker geschud. Er komt een sterke geur vanaf, die me ogenblikkelijk terug brengt naar mijn jeugd. Cumarine.

Er stond vroeger bij ons in de kelder een grote ton, daarin bewaarde mijn moeder alle restjes stof van haar naaiwerken. De ton had een karakteristieke geur, die mijn vader cumarine noemde. Ik vond het een prettige geur, associeerde het met het plezier van mooie stoffen, leuke lapjes, nieuwe kleren. Waar die ton ooit vandaan was gekomen weet ik niet, maar er had blijkbaar cumarine ingezeten, wat dat ook mocht zijn.

Mijn moeder maakte al onze kleren zelf. Toen ik klein was kreeg ik Mary Quant-achtige jurkjes, toen ik op de middelbare school zat droeg ik Holly Hobby stijl, met veel strookjes en lieve printjes.
Maar ook de stoerdere kleren maakte ze, spijkerjasjes, een trenchcoat, ze kon gewoon alles maken wat ik maar wilde.
Toen ik kind was gingen we altijd in het najaar één keer naar de winkel om een paar truien te kopen, want breien deed ze niet. Verder maakte ze alles zelf, en het was altijd mooi.
Op de lagere school had ik een prachtige houtje-touwtje jas, met nep-bontranden afgezet, wat toen enorm in de mode was. Dat deze jas gemaakt was uit een ouderwetse mantel van mijn tante wist niemand, want mijn moeder had zelfs het merk weer achter in de voering genaaid.
Toen ik klein was mocht ik wel met de restjes stof spelen en de knoopjes, terwijl zij achter de naaimachine zat. Heerlijk vond ik dat. Ik kan nog kriebeltjes in mijn buik krijgen als ik denk aan het geluid van de schaar die door een nieuwe lap stof ging, als mijn moeder zorgvuldig de patroondelen uitknipte op de grote tafel. Ook al was het niet eens voor mezelf, het betekende dat er wat moois gemaakt werd en ik vond het heerlijk om daar naar te kijken.
Nu ik er aan terugdenk was het een puur gevoel van huiselijkheid en veiligheid, bij mama aan de tafel.

Er is nog een herinnering verbonden met die ton met lapjes. Poppenkleren. Ik was een echt poppenkind en mijn grote zus Toos maakte kleertjes voor ze. Toos had zelf 2 poppen, Pietertje en Marette. Pietertje was een kale babypop. Marette kon staan en had stug, ingenaaid, rossig bruin haar. En slaapoogjes: als je de pop neerlegde gingen de oogjes dicht. Twee van mijn poppen hadden dat ook. Maar op een gegeven moment zag ik dat Marette een lui oogje had, eentje ging niet meer helemaal open als je haar rechtop zette. Dat irriteerde me en ik zou dat wel even fixen. Ik drukte op het oogje en “PLOP” daar schoten beide oogjes (die inwendig met elkaar verbonden waren) in het poppenhoofd en staarden 2 lege oogkassen mij aan. Als ik nou verstandig was geweest had ik het gewoon verteld en had de poppendokter het wel kunnen repareren. Maar ik was niet verstandig. Ik was zelfs heel stom, want ik pakte een stift en tekende een brilletje om de lege oogkassen. Alsof dat niet op zou vallen….
Om kort te gaan, Toos was, terecht, heel verdrietig en mijn moeder, terecht, heel boos dat ik mijn tengels niet thuis had kunnen houden. En ik moest het goed maken.
Bij het patronenblad Marion kon je een pop bestellen, met heel veel patroontjes voor hippe kleren. De pop zelf was een soort heel grote tienerpop, met buigbare benen en lang donker haar. Ze heette Bella geloof ik. Die pop moest ik voor Toos kopen van mijn zakgeld. Ze kostte 35 gulden en dat duurde even voordat ik dat met mijn 2 kwartjes zakgeld in de week plus wat rapportgeld bij elkaar gespaard had. Maar het lukte me en de pop werd besteld. Dat was al spannend want normaal gingen we naar de winkel als we iets wilden kopen, wij waren niet van de postorderbedrijven. De pop was prachtig en ik wou haar zelf ook wel! Dus nog weer heel lang sparen en ineens had ik het geld bij elkaar want de laatste 5 gulden kreeg ik van mijn oma.
De pop had buigbare knieën en dat was een unicum, je kon haar echt laten zitten! Ik noemde haar Marion, want ik vond Bella geen leuke naam. Toos maakte prachtige kleren van de lapjes uit de ton en ze was zo lief om de mooiste dingen (ik herinner me een ‘slangeleren’ jas, 2 x te maken, ook voor mijn pop dus. Ik probeerde toen ik wat groter werd ook het een en ander. Mama stak nog wel eens een helpende hand toe, want ik ben nooit een goede naaister geworden.

De ton die zo lekker rook is met lapjes en al verdwenen. Ik heb geen idee waar heen, helaas was mijn vader nogal opruimerig zonder met ons te overleggen.
Maar de poppen heb ik nog. Ik ging net op zolder kijken, ik kon Marion zo gauw niet vinden, die zit in een of andere doos ver weg en ik had geen zin om alles overhoop te halen. Ik heb wel een hippe foto op internet gevonden:

Mijn andere pop vond ik wel. Ze heet Hanneke en heeft deze zomer haar 55e verjaardag gevierd. Ze ruikt allang niet meer naar cumarine, maar naar oud plastic. Misschien moet ik haar stiekem een nachtje in het gemaaide weiland leggen, zodat ze weer de geur aanneemt uit mijn jeugd.