Nu ik niet meer werk, en ook nog niet mobiel ben, heb ik alle tijd voor de dingen die ik zo leuk vind. Die dingen hebben met creativiteit te maken. Schrijven, tekenen, haken. Maar wat gebeurde er? Niet veel. Ik kon het niet, het lukte niet met die creativiteit. Het zat achter slot en grendel. Dat wilde ik in ieder geval liever geloven dan dat het opgedroogd was.

Het haken lukte wel, tenminste de dingen die ik van een bestaand patroon maakte. Hetgeen iemand anders zo mooi voor me bedacht had. De ideeën die ik zelf wilde uitwerken liepen op niets uit. En weg was het plezier, ik gooide de zo blij gekochte garentjes chagrijnig weer in de handwerkmand. Ik wilde iets maken. Zelf! Gewoon beginnen dan maar? Laptop open met een blanco scherm en dan komt er vanzelf wel iets. Niet dus. Wat ik schreef was inspiratieloos en ik vond er helemaal niks aan. Dan de iPad aan voor een mooie tekening, ik wist zelfs al wat het moest worden. Ik tekende, gumde, tekende, kleurde, gumde… het was allemaal niks. Ik hoorde gewoon Austin Powers in mijn hoofd: “You lost your mojo!”
Het was een naar, deprimerend gevoel, leeg. Januari werd saai en taai.

Toch wist ik eigenlijk wel wat er werkelijk aan de hand was. Er waren andere dingen die mijn energie vroegen. Afscheid nemen van iets wat ik zelf had opgebouwd en wat jarenlang een megagroot deel van mijn leven is geweest. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing, maar het pakt me aan.
Het leeghalen en opruimen van de speelgoedkast. De brief van de Kamer van Koophandel dat mijn bedrijf was uitgeschreven. Het mooie naambord wat van de buitenmuur afgeschroefd werd. Het sluiten van mijn bedrijfsrekening. Allemaal handelingen die zeiden: het is definitief.
In december was het nog gaande: cadeautjes regelen, fotoboeken maken, alle kinderen en moeders op bezoek. Direct er achteraan een operatie, de kerstdagen, oud-en nieuw. Zoveel dingen om mee bezig te zijn en aandacht te geven, en allemaal gerelateerd aan mensen die veel voor me betekenen.
Nu is het stil. En waren de dingen die nog moesten puur zakelijk en viel ik blijkbaar in het spreekwoordelijke gat.  Gelukkig maar dat het spreekwoordelijk is, want ik ben wel even klaar met vallen.
En dan is er voor mij eigenlijk maar 1 antwoord: accepteer het maar even. Niet vechten en niet gefrustreerd raken. Dobber maar gewoon even een poosje, je drijft vanzelf wel ergens heen. 
Het helpt, die ‘overgave’.  Slapen, huilen, gewoon even niets doen. Een reset, terug naar de basisinstellingen.

En dan? Komt er voorzichtig weer wat mojo, wat dat ook mag zijn. Lees ik eens oude blogjes waarvan ik zonder bescheidenheid denk: die heb ik ik best heel leuk geschreven.
Kijk ik weer eens op Schrijverspunt of er misschien een leuke wedstrijd is. Lees ik in de schrijfgroep UltraKorte Verhalen wat anderen geschreven hebben en denk: ik weet nog een leuk onderwerp om zelf iets te maken.
Echt na weken weer een verhaaltje geschreven en geplaatst, en vanmorgen zag ik dat hij voor  de Uitgelichte Vijf van de week is gekozen. https://schrijvenonline.org/nieuws/ukvs-van-de-week-loper-slaat-paard-en-berichtjes
Dit maakt me blij. Natuurlijk voor de erkenning! Maar meer nog vanwege het gevoel: het was niet opgedroogd, het was gewoon even niet beschikbaar.
Het komt weer terug, strakjes ook de inspiratie voor een tekening of een eigen haakontwerp.
Ik dobber nog even ,maar tussendoor begin ik toch alweer wat zwemslagen te maken.
Yeah Baby! (om nog maar even bij Austin Powers te blijven)