Een avondwandelingetje. Helemaal in mijn eentje, zelfs de hond gaat niet mee. Soms heb ik dat nodig, dat ik nergens op hoef te letten, alleen hoe ik mijn ene voet voor mijn andere zet, in mijn eigen tempo. En aangezien dat bij mij nog steeds vrij automatisch gaat is het pure ontspanning.
Dan hoef ik helemaal nergens aan te denken, zelfs niet bewust nergens aan denken. Ik ruik de geuren van het land en zie de kleuren van de lucht en voel de koelte van de avond. Eigenlijk gebruik ik dus alleen maar mijn zintuigen.
En dan pak ik toch mijn mobiel. Om te laten zien hoe mooi het is en hoe metaforisch.
Het water is zo glad en stil als mijn gedachten. Het land is na de oogst zo leeg als mijn hoofd.

Het was nodig. Soms verbruik je meer energie dan je weer aanmaakt en zijn emoties groter dan je op dat moment aankan.
Zo’n wandeling als vanavond ontspant en laadt op.
Ik kan het je aanraden, als je ook voelt dat je het nodig hebt. Gewoon even gaan lopen. Meer niet.
Het zal je goed doen. Het is genoeg.