Ik hou van de zaterdagochtend. Ik hou van mijn hond. Ik hou van wandelen. Ik hou van de omgeving waar ik woon. Laten deze 4 voorliefdes nu uitstekend te combineren zijn!

Het was heerlijk weer. Bert had andere prioriteiten, dus ik zei: “Ik ga lekker wandelen met Lenny hoor! Ik loop naar Wehe en dan via de Borg weer terug.
“Het kan een beetje gaan regenen”, zei Bert.
“Maakt niet uit, lekker fris na alle warmte. Daar krijgen Lenny en ik niks van”
Het was echt lekker om te lopen. Langs de weiden, onder het tunneltje door en dan langs het lange fietspad naar Wehe den Hoorn. Daar de provinciale weg oversteken en via landgoed Verhildersum weer terug naar huis. Een wandelingetje van 3 kwartier.
We waren nog niet zo lang van huis toen het wat begon te spetteren. Maar het was zo weinig dat we zo’n beetje tussen de druppels door konden lopen.
Ik hield de windrichting in de gaten en zag dat de lucht die eraan kwam licht was. Heerlijk.
In de zon liepen we naar Wehe en zowel Lenny als ik hadden het prima naar de zin.
Voordat we op het landgoed kwamen, liepen we eerst door een ministukje bos. Jeetje het was echt dicht begroeid zeg, want wat was het donker daar.
Maar eenmaal op het Ede Staal-pad bleek het niet veel lichter te zijn. In no-time was er een enorm dreigende lucht verschenen waar ik niet blij van werd. Ik hoorde gerommel in de verte.

Nou ben ik best een flinke meid, maar ik ben al mijn hele leven bang van onweer. Het is te groots voor mij, een overweldigend natuurverschijnsel. En Lenny vindt onweer ook vreselijk. De honden die we vroeger hadden gaven er niks om, dus het is niet zo dat ik mijn angst op hem overbreng.
“Kom Lenny”, zei ik ongerust en we begonnen te draven. Ook al is de sportschool al maanden dicht, mijn conditie is nog aardig op peil gelukkig.
Het pad waar we langs moesten is open, en Verhildersum ligt hoog ten opzichte van de rest van de omgeving. Ik zag de bliksem flitsen en werd erg bang. We moesten ook nog een hoge brug over, die hebben we werkelijk in recordtijd genomen, Lenny en ik.
Toen kwamen we bij een bomenrij en begon het te stortregenen. Ik moest even uitpuffen van al het geren. Ondanks het dichte bladerdak was ik in een paar tellen nat tot op mijn huid en was mijn mooie hond veranderd in een armzalig nat wezentje met grote bange ogen.
De donder rolde en Lenny probeerde zo’n beetje in mijn broekzak te kruipen.
We waren nog lang niet thuis en wat moest ik nou doen, wat was wijsheid? Was het verstandig om te schuilen onder een boom of juist niet? Hoe zat het nou ook al weer met blikseminslag, ik wist het echt niet meer. Tranen prikten in mijn ogen en mijn heerlijke wandeling was veranderd in een nachtmerrie. Ik wou alleen nog maar naar huis!
We bleven doorlopen en ik probeerde alleen daar aan te denken. Aan de grens van het landgoed was het nog een klein stukje langs de wei naar de Wierde, als we die afliepen kwamen we bij onze eigen straat.
Een wierde is wat ze in Friesland een terp noemen, dus een hooggelegen stuk land. Ik durfde er eigenlijk niet op. Maar ik durfde ook niet te blijven staan. Ik raakte in paniek.
En juist op dat moment kwam er redding, de prins op het witte paard. Of in dit geval in een zwarte auto. Onze auto. Want het was mijn eigen prins. Hij was ongerust over ons, in het plotselinge noodweer. En hij weet hoe bang ik ben voor onweer en was ons gaan zoeken. Hoe vreselijk lief is dat. Ik rende naar de auto en vloog Bert om de nek, terwijl ik op de stoel plofte Alles, inclusief Bert, natuurlijk nat, maar dat maakte niemand wat uit. Lenny rolde zich direct op aan mijn voeten, ik kon zijn opluchting voelen.
Het was maar een klein eindje rijden naar huis, maar wat was ik ongelooflijk blij dat ik in de auto zat, met deze stortregen en het onweer.
Veilig thuis, de natte kleren afgestroopt, droge kleren aan en stiekem nog even nasnikken. Maar nu van opluchting.
Beneden stond er een kop koffie voor me klaar en ik heb me zelden zo beschermd en verzorgd gevoeld.
Overdreven? Voor een ander misschien wel. Maar voor mij was het feit dat Bert me was gaan zoeken iets om ongelooflijk blij mee te zijn en dat gevoel blijf ik lekker koesteren.

(Foto: Harrie Muis, werkaandemuur.nl )