Hoe zal ik dit stukje nou eens beginnen. Op school heb ik geleerd dat je een brief of een opstel nooit met het woord ‘ik’ mag beginnen en dat zit er zo ingebakken, dat ik me daar nog altijd aan hou.
Maar wat ik nu wil schrijven gaat wel over wat ik ervaar. Goed, ik ben nu drie regels verder, dus de volgende zin mag wel met ‘ik’ beginnen.
Ik probeer zoveel mogelijk open te staan voor wat er gebeurt in mijn leven, wat ik niet zou zien als ik niet open stond. Zo, lekker vaag dit. Maar hoe kan ik nou eigenlijk concreet omschrijven wat ik bedoel, als het meer een gevoel is, een wow-moment, een ‘ nou ja zeg, dit is exact wat ik nu nodig heb’ moment.
Al meerdere keren in mijn leven heb ik dingen ervaren waarvan ik zeg: dit is te toevallig.
Dit gebeurt nu omdat ik het nodig heb, of: dit is een antwoord.
Nu ik me daar bewust van ben, probeer ik ook zoveel mogelijk hiervoor open te staan. Te zien wat er gebeurt, op momenten dat ik ergens , al dan niet bewust, om vraag. En dan niet met mijn eigen van te voren bedachte oplossing, maar met een ‘open mind’ . En het werkt. Het werkt echt.
Ik zie dat niet alleen voor mezelf, maar ook voor degenen van wie ik hou. Daar kan ik echter niet over schrijven, dat is niet gepast, ik moet het bij mezelf houden.
Waarom nu vandaag dit stukje? Omdat ik vanmorgen weer zo’n moment had. En ik ben er nog steeds van onder de indruk en ik voel me nog steeds geëmotioneerd, maar blij.
We gingen wandelen. Na een lekker zondagsontbijtje de wandelschoenen aan, Lenny aangelijnd en naar buiten. Het waaide hard en de lucht was dreigend, maar we gingen er op uit.
We liepen langs de weilanden en kwamen bij een kanaal. Deze wandeling duurt ongeveer anderhalf uur en ik heb hem vroeger vaak gemaakt met onze Tess (voor lezers die haar niet kennen: onze grote zwarte hond, zij is ruim 7 jaar geleden overleden. Zij was heel erg speciaal voor mij.).
Bij dat kanaal is een steigertje en daar hield ik met haar altijd even pauze. Dan at ik mijn meegenomen appeltje en zij kon even heerlijk zwemmen, want dat deed ze zo graag. Het was ‘ons’ plekje.

Vanmorgen liepen we er na een hele poos weer eens langs en ik zei tegen Bert: “Wacht even, ik moet even naar het steigertje, Tess haar plekje”
Omdat Lenny helemaal niet van zwemmen houdt, is dit nog steeds alleen het plekje van Tess.
Ik stond op de steiger en keek over het grauwe water en dacht aan haar, hoeveel ik van haar gehouden heb en hoe fijn we het hier hadden. Op hetzelfde moment zag ik een klein lichtje op het water schijnen, precies op de plek waar zij altijd rondplonste. Ik keek omhoog en zag een piepklein gaatje in het dikke wolkendek. Daar scheen een zonnestraaltje door, gericht op het water. “Dag, lieve Tess” zei ik in gedachte en de wolken sloten zich weer, het lichtje was weg. Ik had tranen in mijn ogen staan en voelde me erg blij.
Ik ben er van overtuigd dat ze er even was. Ja, het zal ongetwijfeld meteorologisch verklaarbaar zijn dat er een gaatje in de wolken kwam en dat de zon daardoorheen scheen. Maar het was te toevallig. Juist nu, juist daar.
Je bent vrij om ervan te vinden wat je wilt. Maar ik heb behoefte om het te delen. Om te zeggen: hou je ogen en je oren open voor alles wat er om je heen gebeurt en ga er niet aan voorbij, omdat het misschien niet is wat jij je precies voorgesteld had.
Jaren geleden hoorde ik een verhaal wat ik altijd heb onthouden en daarin gaat het precies over wat ik hier bedoel.
Er was een man, die heel gelovig was. Hij woonde in een dorp in het noorden, dicht bij de zee. Op een keer braken de dijken, waardoor het land en het dorp overstroomden. Al gauw stond het water bijna tot aan de ramen van zijn huis. De man ging in de vensterbank staan en zag een roeibootje voorbij komen. Zijn buren riepen: “Kom er gauw in, we vluchten!” De man schudde zijn hoofd. “Nee” riep hij, “Niet nodig! De Here redt mij wel!” De buren haalden hun schouders op en roeiden verder. Het water bleef stijgen en de man klom naar de tweede verdieping van zijn huis. Toen zag hij door het raam een motorbootje aankomen. “Hé!”riepen de inzittenden,”Doe het raam open en kom in de boot!”
Weer schudde de man zijn hoofd. “Niet nodig! De Here redt mij wel!” Het motorbootje ging verder. Het water steeg nog verder en de man klom uiteindelijk op het dak van zijn huis. Toen hoorde hij het geluid van een helikopter. Hij keek naar boven en zag de piloot gebaren dat hij het touw moest pakken wat van de helikopter naar beneden hing. “Nee” schudde de man weer zijn hoofd” “De Here redt mij wel!” De helikopter vloog verder.
Het water kwam nog hoger, en de man verdronk.
Hij kwam in de hemel en was verwonderd en boos. Hij zei tegen de Heer: “Nou dat is ook mooi! Ik ben vol vertrouwen, ik roep tegen iedereen: “De Here redt mij wel” en nu ben ik hier!
De Here keek hem aan en zei: “Maar ik heb je twee boten en een helikopter gestuurd……”