In “Oma” , de titel zegt het al, schreef ik over de oma naar wie ik vernoemd ben, de moeder van mijn moeder.
Als kind vond ik haar echt altijd al stokoud. Een oma met een schort, een breiwerk en een knotje. Het prototype van een oma.
Ik herinner me dat ik één keertje gezien heb dat ze haar haar los had. Ik was perplex. Heel lang, heel wit haar. Dat werd gevlochten en de vlecht stijf opgerold tot een knotje. Zo heeft ze volgens mij haar leven lang het haar gedragen. Mijn andere oma had grijswitte krulletjes. En ook een schort.
Zo waren oma’s. Mijn vriendinnetjes hadden ook zulke oma’s. Oma’s van wie je je niet voor kon stellen dat ze jong geweest waren. Zij waren de bovenste generatie, ik zat in de onderste, mijlenver van elkaar vandaan voor mijn gevoel.
Ik werd volwassen, mijn oma overleed toen ze echt stokoud was, en mijn eigen moeder werd een oma. We schoven een generatie op. Mijn moeder had geen knotje. Wel een schort, maar die droeg ze alleen als ze aan het koken was. Toen zij oma werd, had ze ook nog geen grijze krulletjes, die kwamen later. Want haren kleuren, daar deed mijn moeder niet aan.
Toch had ik het idee dat ze een veel jongere uitstraling had dan haar moeder. En ik heb ook niet de indruk dat mijn kinderen haar altijd als stokoud beschouwd hebben. Zij was nu de bovenste generatie, mijn kinderen de onderste. En ik zat er tussenin.
Mijn moeder werd oud, stokoud. Maar ik was nog steeds de tussengeneratie, ik was zowel moeder als kind. Een paar jaar geleden overleed ze. Mijn vader was twee jaar daarvoor al overleden, dus nu was ik ineens niemands kind meer. Maar ik had nog wel een schoonmoeder en daarom voelde ik me nog steeds horen bij de tussengeneratie.
Maar vanaf vandaag is dat voorbij. Mijn schoonmoeder is gisternacht overleden. Bert en ik hebben nu beiden geen ouders meer. Ineens zijn wij de bovenste generatie. Het is vreemd om me dat te realiseren.
Confronterend op een bepaalde manier.
Maar er is al een nieuwe generatie op komst! Juist een paar weken geleden hebben we gehoord dat we opa en oma worden. Wat een geweldig nieuws.
En hoe anders kijk ik nu tegen het ‘oma zijn’ aan als vroeger. Ik voel me niet oud. Maar wil wel heel graag oma zijn. Een lieve, gezellige oma bij wie het fijn is om te komen. Ook al heb ik geen knotje en al helemaal geen grijze krulletjes.
Ik ben er klaar voor. En ik hoop dat ik nog heel lang de bovenste generatie mag blijven.