Het leed dat bloedprikken heet

Soms hoor ik een verhaal waarvan ik denk: “Als dat mij was overkomen zette ik het nu op Daagse Dingen”
Zoals vandaag. Maar dit verhaal is afkomstig van Irene en het zou mijn dochter niet zijn als ze daar zelf niet een mooi gastblog van kon maken! (voor de bezorgde lezer, er is niets naars aan de hand, er moest gewoon even iets vastgesteld worden)

Ik had een verwijzing voor een keertje extra bloedprikken. En dat moest speciaal bij een van de prikpunten van Ziekenhuis A. Het formulier was van eén van de bekendere bloedbanken. Speciaal formulier, want speciaal onderzoek. Niet ingewikkeld zou je zeggen toch? Ik zoek op internet waar de prikpunten van Ziekenhuis A zitten. En tot mijn grote vreugde kan je bij de fysio 5 minuten van ons huis 1 keer per week laten prikken. En wel op de vrijdagochtend tussen half 9 en 9 uur. Laat het nou vandaag vrijdag zijn. Dus, ik daar vanmorgen heen, vergezeld door Jan.
Wij zetten ons neer in de wachtkamer tussen een hele horde 65+ mannen, want de prikdienst op de vrijdagochtend wordt schijnbaar voornamelijk gebruikt voor de trombose dienst. Ook is er een prikmevrouw aanwezig van een andere bloedbank, de concurrent van mijn bloedbank, dus daar heb ik niks mee van doen.
Goed, na 2 meneren ben ik aan de beurt, dus ik loop die ruimte in.
Een nogal ongeïnteresseerde 60+ mevrouw die hoognodig met pensioen moet, want geen arbeidsvreugde, kijkt me aan. “Je moet een deur verder zijn, bij de andere bloedbank”
“Nee hoor” zeg ik, ” Ik moet bloed laten prikken bij een prikpunt van Ziekenhuis A.
“Oh oke”. Ik geef haar het formulier.
“Dit is geen Ziekenhuis A formulier” zegt ze bestraffend.
Nee klopt ook, maar het moet wel hier. Ik zeg haar dat.
“O. Ik ken dit formulier niet dit is geen standaard formulier. Ik weet niet wat ik moet doen.” Ze schudt haar hoofd. “En op je formulier staat dat de praktijk die je verwezen heeft twee dorpen verderop zit. Wat doe je dan hier???” (ja, zo vraagt ze het serieus!)
Dus ik zeg met een alleraardigste glimlach: “Nou, ik woon hier, dus dit LEEK me wel zo handig….”
“Oke vooruit, maar dit is geen standaard formulier”.
“Nee, dat zei u al, en dat klopt , het is geen standaard onderzoek. Maar dit vakje staat aangekruist, volgens mij moet u alleen maar bloed afnemen en gaat het lab het onderzoeken” .
Hele diepe zucht. “Pfff ik ga even met mijn collega overleggen”.
Mevrouw schuift de prikkamer uit, prikkamer van de concurrent in, en ik hoor haar mopperen dat er een mevrouw is met een raar onbekend formulier en wat ze daaaar nou toch mee moet. Even stilte, tot de andere mevrouw zegt: “Nou, je moet gewoon bloed afnemen, alleen dit formulier is niet compleet en wij kunnen geen stickers maken hier, dus die moet ze zelf even invullen”.
Mevrouw Levensvreugd keert weer terug. Zucht. Steun.
“Nou ja vooruit, ik ga wel een buisje bloed afnemen, maar volgende keer mag je
geen genoegen nemen met dit formulier. En dit kost me veel te veel tijd want er zitten nog heel veel mensen in de wachtkamer”.
Dus ik zeg, nog altijd even vriendelijk: “Nou ja, er wordt alleen nog om adres en BSN gevraagd, die kan ik zo voor u invullen, ter plekke als u wil.
“Oke” zegt ze, “doe dat maar, en dan ook je verzekeringsnummer ”.
Daar wordt niet om gevraagd op de brief, dus daar is geen vakje voor. Ik vraag uit beleefdheid nog waar ik dat zal schrijven.
“Nou gewoon, ergens!” krijg ik toegesnauwd.
Ok mevrouw! Dus ik schrijf letterlijk ERGENS het nummer
Als ik klaar ben moet ik mijn arm strekken en wordt de naald nogal hardhandig in m’n ader gepoerd. Nog een aantal zuchten en steunen van haar, buisje bloed wordt getapt en klaar. EINDELIJK. want ik sta net op het punt om te zeggen: “Zal ik het zelf even doen?”.
Zoals gezegd is Jan mee en ik had ook nog zijn BSN nodig zag ik, ik moest immers het hele formulier invullen. Dus ik app hem even of hij ook kan komen, hij zit nog in de wachtkamer.
Hij komt binnen, ik vul het formulier verder in, vraagt mevrouw Prikkelbaar me: “MOET JE DAT OOK ALLEMAAL INVULLEN DAN”
Ja nou zal het even lekker worden! Zij zegt toch dat ik alles moest invullen! Okeee……rustig adem blijven halen, we zijn klaar.
Dus hup op naar het werk. Heb er een hard hoofd in dat het buisje bloed überhaupt op de plaats van bestemming gaat komen maar goed, ik hou een beetje vertrouwen in de mensheid.

Paar uur later, telefoon. “Ja, je spreekt met die en die van Ziekenhuis A. We hebben een buisje bloed ontvangen, maar er hadden twéé buisjes bloed afgenomen moeten worden…. Dat vind ik heel vervelend voor u”.
“Ja,” zeg ik, “Ik ook. Maar ik snap dat u daar ook niks aan kunt doen.”
Stiekem ben ik allang blij dat het buisje op de plek van bestemming is.
“Ja, we kunnen een prikdame bij u thuis langs sturen, maar niet vandaag want het is erg druk”.
Ik heb gelijk visioenen van oude dametjes die aan huis gekluisterd zijn en die nu niet geholpen worden omdat de prikster bij mij is, dus ik denk: ‘nee dat gaan we niet doen’.
Ik zeg: “Ok, bij mij om de hoek kan het pas volgende week vrijdag weer, waar zou het nu nog kunnen?
“Ja twee dorpen verderop, maar dat kan tot 13.00 en het is nu 12.50 dus dat gaat vast niet lukken hè?”
Nee, goede inschatting. dat gaat inderdaad niet zonder teleportatie.
“Maar mevrouw, u kunt ook naar Ziekenhuis A zelf, dat kan tot half 7 vanavond”
“Ok,dan doe ik dat wel.”
Maar ik zie de bui alweer hangen en denk: ‘Ja lekker dan, dan kom ik daar zonder formulier aanzetten en krijgen we weer ellende’. Dus ik vertel dat aan de serieus echt wel vriendelijke mevrouw. Ze zegt: “Nee, ik ga nu doorgeven bij het lab dat u komt vanmiddag en dat er nog een buisje afgenomen moet worden”
Voor de zekerheid vraag ik maar wel even de naam van de beste mevrouw ,want ik kijk vandaag nergens meer van op.
Ik ga dus straks. En wie weet hè, lukt het dan toch nog om een tweede buisje bloed af te laten nemen.