De volgende ochtend wederom op tijd wakker. Ik had niet best geslapen, was de hele nacht aan het jakkeren geweest in mijn dromen om vliegtuigen en boten te halen, kinderen thuis te brengen en auto’s op te halen. En niks kwam tot een goed eind natuurlijk. Zeer vermoeiend. Gelukkig was daar nogmaals het Nespresso apparaat, voor de ‘smorgens zo noodzakelijke caffeïneshot.
Het ontbijtbuffet was net zo uitgebreid als de vorige dag, alleen stond de pancake- machine er niet. Maar er was zoveel keus dat ik een ander ontbijt dan zondag kon samenstellen, het bleef luxe.
Toch was het daarna tijd om uit te checken, in de middag zouden we weer op het vliegtuig naar huis stappen.
Op de factuur was te zien dat Bert een soort doktershandschrift heeft, hij heette anders en ons adres was ook gewijzigd.

Geeft niks, alles was toch al betaald, dus dik in orde.
We zouden weer met de metro, dit keer richting Westminster, maar eerst stapten we in de traditionele rode dubbeldekkerbus. Een weekend in Londen en niet in zo’n bus, dat kan natuurlijk niet.
Daarna dus met de metro naar station Westminster en de stad weer in.
We liepen over de Westminster Bridge en waren daar op de juiste tijd om de dubieuze schaduw van de balustrade te zien…. uiteraard moest dat even op de foto.

Ik ben dan wel 56, maar ik moest er best om giechelen. En natuurlijk was ik daarin niet de enige.
We zagen the London Eye, het enorme reuzenrad en overlegden even of we daar nog in zouden gaan. Ik zag het niet zo zitten, zo opgesloten in een glazen eitje en dan zo vreselijk langzaam en hoog boven Londen draaien.

Bert hoefde ook niet zo nodig, dus we gingen niet. Wat we wel gingen was Westminster Abbey bekijken en we waren onder de indruk. Het is echt een kathedraal, prachtig!

We liepen er om heen en kwamen in een schoolyard terecht. Die van The Royal College of St. Peter in Westminster.

Er was blijkbaar net een leswisseling, want verschillende deuren gingen open en groepen studenten kwamen naar buiten. Het was alsof we in een scene van Harry Potter terecht waren gekomen. Keurige jongens en meisjes in uniform, alleen de ‘robes’ ontbraken. Ik vond het niet netjes om foto’s te maken, dus dat heb ik ook niet gedaan, maar stilletjes verbaasde ik me en keek eigenlijk mijn ogen uit. Het bestond dus echt! De studenten keurden ons geen blik waardig, ze zijn natuurlijk helemaal gewend aan toeristen. Ik voelde me haast een beetje sjofel, naast al die keurig geknipte jongens en stijlvol gekapte meisjes, in zwart met witte uniforms met stropdas. Alle jongens in pak, alle meisjes in rok met blazer. Ik kan me dat hier in Nederland niet voorstellen.
We liepen de schoolyard door en kwamen in de buurt van the House of Parliament en de BigBen. Zoals we tevoren wisten staat die de komende vier jaar in de steigers voor onderhoud. Jammer, maar we gingen geen vier jaar wachten met naar Londen gaan. Kunnen we beter later nog een keer.

Het was mooi zonnig weer, dus we wandelden lekker. We liepen ook nog over the SouthBank, en hadden een prachtig uitzicht op the House of Parliament.
En daar kregen we trek van, tijd voor koffie met wat lekkers. We stapten binnen bij “Pret”.  Voor een Nederlander is dat natuurlijk een leuke naam.
Bert haalde cappuccino en een koffiebroodje.
Het was er best druk en een security-officer die nog aan zijn dienst moest beginnen vroeg of hij bij ons kon komen zitten. Uiteraard kon dat, maar Bert zag daar gelijk een mooie kans in om een verhaal te beginnen over dat het maar goed was dat ik enige begeleiding kreeg van een beveiliger. Prompt ging de man daar op in, het verhaal werd steeds gekker en uiteindelijk werd ik gierend op de foto gezet, met beveiliger en al.

Daarna kwam het gesprek op motoren. De man woonde oorspronkelijk in Spanje en miste, vanwege het weer in Londen, het motorrijden. Nou, daar hoef je met Bert geen twee keer over te beginnen, dus al gauw was ik helemaal vergeten en waren de heren druk in gesprek over motoren, welke merken en wat de beste plekken op de wereld zijn om te rijden. Kon ik toch nog zonder begeleiding mijn broodje opeten en koffie opdrinken.

De man ging aan het werk, en wij gingen zo langzamerhand richting vliegveld. Eerst met de metro en daarna met de trein. We zagen weer heel andere delen van Londen op deze manier. We reden langs Poplar. Wij hebben met veel plezier de serie Call the Midwife gevolgd, die zicht afspeelt in de jaren 50 en 60 in Poplar. Zo te zien was er sinds die tijd heel veel veranderd, het zag er nu supermodern uit.

Er waren enorm hoge torenflats, ik werd er naar van. Niet alleen kantoren, ook woonflats waarbij het lijkt alsof iedereen in een laatje van een enorme kast woont.
We stapten uit op station City Airport, dus waren gelijk op de plaats van bestemming. Deze keer ging het een stuk vlotter, ook omdat dit een veel kleiner vliegveld is als Schiphol.
Alleen werd ik toch weer bij de douane eruit geplukt, met blote voeten en al. Mijn tas was opzij gezet, en ik zag dat bij Bert hetzelfde gebeurde.
Het bleek dat de scanner vloeistoffen in onze tassen had gedetecteerd. Maar het bleken de lege flesjes van de Gin en de Bowmore te zijn, die we als souveniertje hadden meegenomen. Niks aan de hand dus.
We hadden nu rustig de tijd om wat te winkelen en we maakten restje ponden op aan chocola en christmascookies.
Daarna gingen we nog even in het restaurantje een panini eten, Bert met een laatste pint Ale, en ik met een laatste small Cider. Alleen had ik zo’n dorst (hartige panini) dat ik nog wel een small Cider lustte. Had ik dus net zo goed in 1x een pint kunnen nemen. Bert twijfelde toen ik nog wou bestellen, hadden we nog wel genoeg tijd voordat we naar de Gate moesten? Hij leek mij wel. Maar ik wees op het bordje pal achter hem: Gate 1. Daar moesten we zijn, we zaten er zowat dus middenin.
Ook nu gingen we niet door een slurf, maar een trap op , het vliegtuig in . Tevoren had ik tegen Bert gezegd: op de terugreis wil ik wel bij het raampje zitten.
Dat is goed, zei Bert ruimhartig. Nou, daar was ik erg blij mee!

We hadden een voorspoedige vlucht, op Schiphol ging alles vlot, dus de terugreis had veel minder voeten in de aarde dan de heenreis.
Onderweg nog gegeten bij vd Valk, het was inmiddels 7 uur en we hadden alweer trek. Bovendien was het nog even een gezellige afsluiter.
We waren tegen half 10 thuis en daar was Tim nog gezellig, die had voor alle dieren gezorgd. Hij besloot nog een nachtje te blijven slapen dus we konden nog
samen even wat drinken, verhalen doen en hem alvast z’n cadeautje geven.
Ja Irene en Jan, als jullie dit lezen, voor jullie hebben we uiteraard ook wat meegenomen! Jullie drietjes hebben er tenslotte voor gezorgd dat wij een geweldig weekend in Londen gehad hebben!
Het is echt fantastisch geweest.