We waren volgens de klok al vroeg wakker. Thuis nog maar net aan de wintertijd gewend, was het hier nogmaals een uur vroeger. Dus om kwart over 7 zaten wij alweer rechtop in bed. Ik had gezien dat er in een open kastje een Nespresso apparaat stond. Met een gebruiksaanwijzing in 7 stappen. Nou, dan zou ik maar eens uit bed komen om die 7 stappen te doorlopen . Mijn voeten protesteerden wel een beetje toen ze de grond raakten, ze waren nog moe van gister. Maar de zachte vloerbedekking voelde goed. Ik presteerde het, ondanks de 7 stappen, om het apparaat te vroeg in te schakelen, zonder capsule, het ding bromde en kreunde en ik had geen idee hoe het uit moest. Dat was vast stap 8. Dan de stekker er maar uit, dat helpt altijd. Poging 2 leverde een keurig kopje koffie op. Ik vond eigenlijk dat George Clooney het zelf wel even had kunnen brengen vanmorgen. Maar ook in het Holiday-Inn is er een grens aan luxe.
We dronken onze koffie, terwijl we een plan maakten voor de activiteiten van die dag en gingen daarna naar beneden voor het ontbijt. Op onze vouchers stond heel gezellig een gekookt eitje,

maar dat was nou net het enige wat niet op het buffet stond. Wel roerei, gebakken ei, champignons, tomaten, bacon, 2 soorten worstjes, witte bonen in tomatensaus, hashbrown (aardappelkoekjes) en blackpudding (bloedworst)
Afgezien van de eieren allemaal dingen die ik nooit bij het ontbijt eet. Bert vindt dat wel heerlijk, dus die maakte een bord wat bij het avondeten niet zou misstaan. Maar je kon ook toast maken, er waren tig soorten broodjes en koffiebroodjes, je kon pancakes maken, er was vers gesneden en ongesneden fruit, yoghurt, allerlei granen, muffins, verschillende sapjes, melk, koffie, thee, jammetjes, vleesbeleg, kaasjes……
Ik liet me helemaal gaan en heb een 3-gangen ontbijt gehad en  nog lang niet alles geproefd. Morgen weer een kans.
Vanaf het hotel was het een kort stuk lopen naar het metrostation en we hadden inmiddels via een folder uitgevonden dat je daar gewoon met je bankpas kon in- en uitchecken. Als je tenminste de functie ‘contactloos betalen’ erop had zitten, en dat hadden wij.
De metro is zowel underground als overground. Ik vond het een eng idee om in een tunnel onder de grond te zitten, maar ik moet niet overal zo over zeuren, dus ik ging gewoon mee. Mensen gaan al sinds 1863 door die tunnels, dus het zal allemaal wel meevallen.
En dat was ook zo. Het is wat gepuzzel of je de Districtline, Circleline of Cityline moet nemen, maar uiteindelijk kom je wel op de plaats van bestemming.
Het was erg gezellig, want er was een groepje Zuid-Amerikaanse mannen “La Bamba” aan het spelen en zingen:

….Para bailar La Bamba
Se necessita una poca de gracia
Una poca de gracia
Para mi, para ti, ay arriba, ay arriba…

De stemming zat er lekker in.
We stapten uit op South Kensington, dat was vlak bij het National History Museum. Het was goed dat we vroeg waren, want er stond al een rijtje voor de ingang.
Het gebouw was van buitenaf al adembenemend mooi. De bouw was gestart in 1873, en in 1881 werd het museum officieel geopend. Victoriaanser als dit gebouw kan bijna niet.

Ik kreeg werkelijk kriebeltjes in mijn buik, ik ging er nu echt heen! Zolang al was dat mijn wens en het leek erop dat ik niet teleurgesteld zou worden.
Londen was al aardig in kerstsfeer, er was een ijsbaan naast het museum, met een grote kerstboom en een ouderwetse caroussel. Maar wij sloten aan in het wachtrijtje, er werden iedere keer groepjes mensen doorgelaten. Twee mensen voor ons waren druk met foto’s maken en ze liepen niet door toen het kon. Uiteindelijk kon ik me niet bedwingen en liep langs hen heen en sloot weer aan bij de rij. Zij volgden ook weer en ik voelde me best lullig dat ik voorgekropen was. Bert zette me op de foto, met het museum op de achtergrond. Toen vroeg de man, die ik gepasseerd was, heel vriendelijk of hij een foto van ons samen zou maken? Tja, iets met vurige kolen op mijn hoofd stapelen enzo… Ik ga nooit meer voordringen.
We mochten naar binnen en het was MOOI!!! Alles, werkelijk alles van het gebouw was mooi. De muren, plafonds, vloeren, pilaren, ik keek mijn ogen uit.

Er waren oude vitrines van roodbruin hout met glas, nog uit de begintijd van het museum. Zo kon je ook goed zien hoe vroeger geëxposeerd werd. Dieren werden gedood om in een museum tentoongesteld te worden. Ook al werd ik wat triest van dat idee, ik vond toch het fantastisch om al dat ouds te zien . Ik beleefde een stukje geschiedenis. Er was een grote vitrine met een boom met honderden opgezette kolibries bijvoorbeeld. Een vitrine met vleugels van grote vogels, losse koppen, botjes, schedels. Een nota-bene Nederlandse uitgave van het wereldschokkende The Origin of Species van Darwin.

Er was…. ach het moet geen blog van 6 pagina’s worden, dus ik moet maar gewoon vertellen dat er heel veel was, ik lang niet alles gezien heb, dat ik het erg indrukwekkend en  fantastisch vond.
In het begin van de middag begon het erg druk te worden met rennende kinderen, dringende ouders en gestruikel over kinderwagentjes. En omdat ik al zoveel prachtigs gezien had en echt genoten had van het gevoel daar te zijn, besloten we weer naar buiten te gaan.
We zochten maar weer een pub op om te lunchen, deze keer met een sausage-ciabatta with onionchutney, Bert met een pint, ik met een cider.
Daarna zouden we naar Buckingham Palace lopen. Maar er was een evenement waar de Queen ook aan meedeed en het was erg druk die kant op. Het was een herdenking zoals bij ons op 4 mei, zagen we later. Daarom gingen we eerst naar Covent Garden. Een overdekte markt met kraampjes en winkeltjes. Ik had op internet gezien dat het leuk moest zijn, dus daar moesten we heen. Het was te lopen en dat deden we. We liepen langs een winkel met  1000 soorten whisky. Ja, daar moesten we natuurlijk wel even naar binnen, ook al konden we niks meenemen in verband met de vliegreis terug.

Bert was als een kind in een snoepwinkel, maar ik was ook wel onder de indruk, al drink ik geen whisky. Er was zelfs een fles van 4.000 pond….. Uiteindelijk hebben we 2 miniflesjes gekocht voor ‘savonds op de kamer, Bert een Bowmore van 18 jaar oud, en ik een flesje Gin.
Toen door naar Covent Garden. Eigenlijk vond ik dat erg tegenvallen. Het was er loeidruk, maar ik vond de kraampjes en winkeltjes niet interessant. Dus daar waren we gauw klaar. De aangrenzende winkelstraat nog even doorgelopen en toen toch door naar Buckingham Palace. Het weer werd grauw, dus het paleis leek dat ook. Tot mijn teleurstelling stonden er geen mannetjes in rode pakjes met zwarte berenmutsen op wacht, maar mannetjes in een lange uniformjas en een pet op.
Maar het was mooi om het paleis te zien, het monument voor Victoria en ook om langs de lanen te wandelen.

De parade en herdenking waren voorbij, dus we hadden alle ruimte. Eigenlijk wilden we ook nog naar the House of Parliament en de Big Ben, al wisten we dat die laatste in de steigers staat momenteel.
Maar och die arme voetjes, na weer een hele dag op stap deden die zo’n zeer….. En we waren moe, dus toch maar met de metro weer terug naar het hotel.
Het idee was om even uit te rusten, op te tutten en dan een restaurant op te zoeken. Maar we zagen niks leuks meer in de buurt en we konden vandaag ook in het restaurant van het hotel eten, dus we besloten dat te doen.
Er bleek een bruiloft te zijn in het hotel, voor ons bijzonder op zondag. Er liepen wat prachtig aangeklede mensen langs,leuk om te zien. Ik probeerde uit te vissen wie de moeder van de bruid was en vroeg me af of ze net zo happy zou zijn als ik was op 23 februari.
We hebben steaks gegeten en ik had carrotcake met citroenroom na, dat was zo lekker!
In de lounge was een computer met printer vrij te gebruiken voor gasten, en we besloten alvast in te checken voor de vliegreis van morgen. Hoefden we daar ook niet in de rij te staan. Ik ging met de lift naar boven om de papieren te halen , en uiteraard ook weer naar beneden. Toen de liftdeur openging stapte ik naar buiten en stond ineens midden tussen de bruiloftsgasten en zag nu ook de bruid voor het eerst. De hele ruimte stond vol mensen met glazen drank in de hand. Waar waren die ineens nou zo snel vandaan gekomen? Ik keek achterom naar het bordje boven de lift: First Floor. Ah, vandaar, ik was te vroeg uitgestapt….. Ik voelde me erg opgelaten en stilletjes verwijderde ik me achterwaarts uit het feestgedruis en stapte weer in de lift. Ik moest nog een verdieping naar beneden. Ground Floor.  Dat was wel de goeie.
We moesten in de lounge  even wachten op een Noorse meneer die probeerde zijn email op te halen, maar de blauwe balk bleef steken op 89% (ja ik heb onbeschaamd meegekeken vanuit mijn stoel, maar ik kan toch geen Noors lezen) en na 5 minuten was hij het zat (ik al veel eerder)  en ging weg. Toen konden wij inchecken en dat ging vlot! Het kan heus wel hoor.
Toen weer naar onze kamer, de mini-flesjes moesten open! En leeg. Ook dat lukte vlot.
Nog 1 nachtje en een ochtend in Londen, en dan naar het vliegveld voor de terugreis.

…. wordt vervolgd