Twee jongetjes op het speelkleed,  met de houten trein.
Twee broertjes,  peuters van 2 en 3 jaar oud.
Ze bouwen aan de baan,  bij eentje steekt de tongpunt uit de mond,
zo geconcentreerd is hij.
De kleine stemmen overleggen met elkaar, met soms voor mij
onverstaanbare woorden.
Heerlijk onbekommerd zitten ze daar te spelen.
Ze voelen zich veilig en vertrouwd.
De radio staat zacht aan , er is een kerstplaat voor.
Slade, So here it is, merry Christmas! Eentje uit de ouwe doos.
Op tafel staan bakjes met strijkkralen, zilver, goud en rood, en werkstukjes
die nog niet helemaal af zijn.
Ze liggen daar te wachten tot de twee grotere kinderen weer uit school zijn.
Zus en broer van 8 en 4 jaar oud, vanochtend voor schooltijd zaten ze gezellig
aan tafel onder de lamp met de glimmende kralen kerstversieringen te maken.
Twee broertjes. Een zusje en broertje.
Kinderen die met elkaar opgroeien,  die hun jeugd delen, die van elkaar houden.
Een band die met geen andere te vergelijken is. Die samen herinneringen maken
voor later.
Ze spelen in mijn huis, ze zijn vol levenslust.
Soms krijg ik zo maar even een knuffel, of een lieve lach. Dat zijn cadeautjes.
Ze laten me zien dat het leven verder gaat. Dat niet alles koud en donker en verdrietig is.
Als we aan tafel gaan om te eten,  en vier kinderstemmetjes zingen “Handjes gevouwen”
schiet ik vol.  “Zegen ons allen, wees ons nabij”.   Het klinkt zo ontroerend.
Zo heel langzaamaan sta ik niet alleen nog maar stil, maar kan ik heel voorzichtig verder.