In een eerder blogje had ik al eens geschreven over de dierenstop die hier ingevoerd was.
Inmiddels hebben we helaas een aantal keer afscheid moeten nemen.
We missen nu al weer een jaar onze lieve Tess.
Gelukkig doet Lynn het prima in haar eentje.
De eerste maanden is ze erg van slag geweest. Op haar eigen hondenmanier rouwde ze om haar maatje.
Een poging van ons om haar gezelschap te geven bleek geen succes.
Na dit experimentje veranderde Lynn enorm.
Het leek alsof ze ineens besefte dat we weer “lekker onder ons” waren en dat het heel niet zo slecht was om het enige hondje hier te zijn. Ze leefde helemaal op, werd weer enthousiast en vrolijk en ondeugend, zoals ze in de maanden na Tess haar dood bij lange na niet geweest was.
De pater familias van onze zebravinkjes ging dood. Ouderdom, maar toch wel heel jammer.
Onze konijntjes Roos en Daisy hadden inmiddels ook al een respectabele leeftijd bereikt.
Na een fijne zomer, waarin ze heerlijk van de zon en het gras hebben genoten, werd Daisy ziek. Zo ziek dat de dierenarts haar heeft laten inslapen. En toen was Roos alleen.
Zeven jaar lang was ze met Daisy geweest, ze waren samen opgegroeid.
In haar eentje had ze er geen zin meer in. Al gauw vonden we haar dood.
Ze was lekker gaan liggen in het stro en vertrokken. Ik was verdrietig.
Al dat afscheid groot en klein, van mensen en dieren, het was wel veel in het afgelopen jaar.
Heel graag wilde ik weer konijntjes. Maar de winter was nog lang niet afgelopen en het was beter om te wachten tot het voorjaar. (Wat heb ik er soms toch een hekel aan om verstandig te zijn !)
Op internet kwam ik een heel leuke website tegen over “konijnen in je tuin”.
Ik kreeg goede ideeën om een permanente plek te maken waar konijntjes veel vrijheid hebben, naar buiten kunnen wanneer ze willen, zonder dat ze de hele tuin overhoop graven.
Wat verheugde ik me enorm hierop en wat duurde de winter lang voordat we eraan konden beginnen!
Alsmaar was het te koud, te nat, of was de grond bevroren.
Tussen het nieuwe schuurtje en het kippenhok was een prima stukje tuin waar we het konijnenverblijf konden maken. Een paar rustige winterdagen tussendoor gaven ons de gelegenheid om alvast het rommelige struikgewas te verwijderen .

We kregen prompt een bord “werk in uitvoering” in onze heg gepoot, maar dat kwam omdat de gemeente ook wat wilde doen.
Bert begon al over “Konijnenwereld Leens” als een soort zusje van “Insektenwereld Leens” maar ik wil onze dierentuin toch wel graag privé houden.
Alweer via internet een leuk adresje gevonden hier in de buurt, waar we een mooi betaalbaar nachthok konden kopen, dus dat gingen we ook alvast doen.
En oh, de mevrouw van het adresje, Karina, had ook konijntjes!
Lief lief lief en alweer verstandig zijn en niet alvast 2 kleintjes meenemen….
Alleen het hok dus maar. Een ander weekend gingen we naar Hornbach jippiejippiejeej om spullen te halen voor het buitenverblijf.
We vernikkelden zowat tijdens het uitzoeken van paaltjes, gaas en een zandbak, zo koud was het.
De zandbak was een showmodel en we mochten ‘m voor 7 euro meenemen.
Buitenkansje dus, alleen paste hij met geen mogelijkheid in de auto.
Op de parkeerplaats probeerden we met bevriezende vingers het ding enigzins te demonteren, uiteraard onder warme belangstelling van publiek met leedvermaak.
Maar we hebben het voor elkaar gekregen.
Vorige week konden we dan eindelijk verder in de tuin, het was lekker weer!
Contact gezocht met Karina, en 2 kleine konijntjes gereserveerd.
Helaas kregen we het tuingebeuren niet op tijd af en het werd weer ontzettend koud.
We zitten toch wel echt in het hoge noorden, vandaag scheelt het zelfs wel 10 graden met het zuiden van Nederland!
En de komende week wordt het niet beter, integendeel, vooral ‘snachts zal het hard gaan vriezen.
Karina mailde dat de konijntjes daar nog wel heel klein voor zijn, ze wilde ze met alle liefde nog een poosje voor ons “bewaren”.
Ik was teleurgesteld. Ik wilde ze ZO graag hebben. Zo belangrijk om weer iets te hebben om naar uit te kijken, na alle narigheid die we hadden en hebben. Nieuw leven!
En als ze over een poosje zouden komen, zouden ze ook niet meer zo ontroerend klein zijn, dan hadden we die fase van ze gemist.
Dus we zochten een oplossing. In de bijkeuken was het zo koel als ze gewend waren,maar niet zo koud als buiten. Zouden ze daar tijdelijk kunnen staan? Even passen en meten, ja dat zou kunnen!
Goede reden om de bijkeuken op te ruimen. Als de lentekriebels dan ontbreken voor de grote schoonmaak, dan nemen de konijnenkriebels het wel over ! Ik heb ook zelden met zoveel plezier de boel opgeruimd, uitgezocht en schoongemaakt.
Konijnenhok er neergezet, stro en hooi erin, bakjes voor voer en water, laat ze maar komen!
We hebben ze vanmiddag opgehaald, ik zat zo blij in de auto als een kind dat naar de kermis gaat.
Wat zijn ze lief! Twee bolletjes pluis met kraaloogjes en puntoortjes.
Het autorijden vonden ze niet zo leuk, ze zaten stijf tegen elkaar aangeplakt in het reismandje.
Maar thuis, even op de arm, vonden ze het prima. Zo zacht, die konijnenlijfjes tegen m’n huid, ik smolt ervan.

In hun nieuwe huisje gingen ze gelijk op onderzoek uit.
En ze wilden ook al eten, dus het lijkt allemaal prima te gaan.
Als het nu lente gaat worden mogen ze naar buiten.
Natuurlijk moesten ze ook een naam hebben .
Een naam die laat zien hoe blij ik ben met deze kleine nieuwe leventjes.
De ene heet Sunny, de ander Joy. En ik denk dat ze hun naam eer gaan aandoen,
de eerste dag is dat in ieder geval al prima gelukt !