Vanmorgen pakte ik de vaatwasser uit. Net als iedere andere ochtend. Maar dit keer met veel ‘oef”s en ‘pfffff’s en andere kerm- en kreungeluiden, iedere keer als ik bukte, weer overeind kwam of een stap verzette.
Oorzaak: spierpijn. Overal. Pijn in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Ik heb gister een proefles yoga gedaan. Ik vond het leuk en het is vast voor mij ook erg nuttig als ik mijn stramme spieren zo voel.

Al jaren denk ik erover om ‘iets’ aan yoga te gaan doen, maar verschillende bedenkingen hielden me tegen.
Na veel lezen heb ik gezien dat een aantal dingen vooroordelen waren en dat ik yoga prima zou kunnen inpassen in mijn eigen ideeën over spiritualiteit, geloof en gezondheid. Het is geen godsdienst, het is een middel.
Maar hoe te beginnen, ik vond dat ik niet op eigen houtje moest gaan klungelen en ik had er ook geen zin in om voor een cursus naar de stad te moeten ’s avonds.
Laat nu onze eigen sportschool om de hoek binnenkort een cursus starten! Nu was er niets meer dat me tegenhield om die proefles te gaan doen.
Sportkleren mee, gezellige badhanddoek uit Samos om op het yogamatje te leggen, flesje water, ik was er klaar voor.
Heel erg nieuwsgierig naar hoe het zou zijn. Mijn ervaring met yoga is kijken naar dit soort foto’s:

en daarna denken: dat gaat ‘m niet worden.
Hier in Leens zijn er sowieso geen schitterende zonsondergangen op de top van een berg, over de houding van de persoon maar niet te spreken, ik zou binnen anderhalve seconde omvallen en van de berg rollen. Niet goed voor lichaam en geest.

De praktijk was toch echt anders gelukkig. Met een groep Groningers in een zaaltje van een omgebouwde oude boerderij en dit soort poses:

Veilig op ons matje, als je je evenwicht verloor rolde je niet verder dan 1 centimeter naar beneden.
We waren allemaal zo geconcentreerd op onszelf dat we amper naar anderen keken, soms ving ik even een glimp op in de spiegel. Het maakte dus ook helemaal niet uit dat iedereen een ander niveau had voor wat betreft lenigheid en balans.
Ik was stiekem erg trots dat ik de pose staande op 1 been (grootste plaatje in de collage) een poosje vol hield zonder te hinkelen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik mijn linkerbeen minder diep gebogen had als op het plaatje.
Waar ik wel heel goed op moet letten is doorademen. Steeds zei de docente: ‘Blijven ademhalen” en iedere keer merkte ik dat ik dat niet deed. En dan kom je natuurlijk helemaal niet in een balans of een ontspannen gesteldheid. Nu was ik zo met de fysieke handelingen bezig dat het soms meer kunstjes werden dan oefeningen.
Maar hey, eerste les! Dat komt heus nog wel in orde.
We rekten en strekten, we bogen en knielden, we spanden en ontspanden van alles, mooie muziek op de achtergrond, het uur was echt in no -time voorbij.
Het leukste vond ik de Happy Baby. Ik moest gelijk aan mijn lieve, vrolijke kleinzoontje denken.
Je ligt op je rug, knieën opgetrokken en dan pak je met je handen je voeten beet en rolt een beetje heen en weer. Het was nog wel erg moeilijk en ik vroeg me af hoe baby’s dat zo makkelijk kunnen! Ikzelf zal het ook ongetwijfeld gedaan hebben 58 jaar geleden. Maar baby’s hebben in verhouding tot hun lichaam natuurlijk veel kortere armpjes en beentjes, die kunnen zelfs hun tenen in hun mond steken. Overigens is dat laatste iets wat we gisteravond niet gedaan hebben en ik denk ook dat het geen yoga onderdeel is.
Hoe het ook zij, door al dat gerek en gestrek zijn er spieren in beweging gekomen die dat hard nodig hadden. En dat laten ze vandaag goed merken.
Toch vind ik spierpijn altijd een beetje dubbel. Het is echt pijn en zeer ongemakkelijk. Maar aan de andere kant voelt het ook haast goed, een bewijs dat ik hard gewerkt heb.
Ik kopieer hier nog even een stukje van de website Happywithyoga.com. Daarin staat voor mij genoeg motivatie om inderdaad de cursus te gaan doen:

Meer flexibiliteit, kracht en balans:
De Yoga houdingen dagen je op fysiek gebied uit. Je wordt meer bewust van je lichaam en hoe het werkt. De houdingen zijn er voor bedoeld om je zowel je lichaam als geest te trainen en geven je meer kracht, maken je flexibeler en bevorderen je balans.
Hierdoor kan de energie beter door je lichaam stromen en zal je lichaam beter gaan functioneren.

Meer energie
Doordat de energie beter door je lichaam kan stromen krijg je ook meer energie.Het helpt dus goed voor als je je futloos en vermoeid voelt.Door op de juiste manier te ademen wordt ook het zuurstof gehalte in je lichaam hoger waardoor spieren en organen meer brandstof kunnen maken en kunnen krijgen.

Rug en nekklachten
Veel mensen worden door artsen naar Yoga verwezen als ze last hebben van rug- en nekklachten. Niet vreemd, want door Yoga kan er veel spanning in het lichaam worden losgelaten.
Het fysieke effect van gedraaide houdingen is bijvoorbeeld dat er ‘spanning uit het lichaam wordt gewrongen’.
De ademhaling creëert meer ruimte in de ruggengraat, waardoor de ruggenwervels minder op elkaar gedrukt worden.
Ook helpt het controleren van de ademhaling bij nekklachten. De ‘hulpademhalingsspieren’ zitten rondom de denk. Als je constant te snel en te hoog ademt, raken deze spieren overbelast en gaan ze zeer doen. Het controleren van de adem kan er dus voor zorgen dat deze spieren weer rust krijgen en kunnen ontspannen.

Ik ga het meemaken, wat het me gaat brengen straks. Ben er heel benieuwd naar en enthousiast over.
Maar vandaag toch maar even geen Happy Baby.
Oef. Pffff.

(foto’s: Pixabay)

Dames, hebben jullie wel eens het gevoel dat je relatie een beetje kabbelt? Je bent al lang bij elkaar, het vonkt niet meer zo en de tijd dat je verliefd was lijkt lang geleden.
Misschien heb ik de oplossing gevonden. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat.
Koop een E-bike! Koop twee E-bikes! Want echt, dan word je super gelukkig samen.
Je man kan z’n ogen niet van je afhouden (eigenlijk best gevaarlijk in het verkeer, maar je moet er wat voor over hebben) en zelf ga je stralen.
Echt waar, ik zag het allemaal in het E-bike Lifestyle Magazine.
In mijn onwetendheid dacht ik dat Bert een foldertje bij de fietsenboer gehaald had, maar ik bleek het zwaar onderschat te hebben.

Ja, dat is toch even heel andere koek, nietwaar?

Als ik het doorblader moet ik toch echt even zuchten. Dit is het. Je fietst door bos en veld, door leuke stadjes, langs het water, het is altijd mooi weer en je doet niets anders dan lachen samen.

Jongens wat is dit mooi. Er zijn onderweg ook steeds mensen die je op de foto willen zetten, zodat je maar 1x een selfie hoeft te maken. En zelfs daar willen mensen een foto van maken.

Serieus, Bert heeft dit foldertje, o nee dit Lifestyle Magazine, achteloos op tafel laten liggen, maar er gaat echt een wereld voor me open.
Als hij straks thuiskomt zal ik hem eens even vertellen dat we ons huwelijk een flinke boost gaan geven.

Dan kom ik aan het eind van het boekje en zie een foto van echte mensen die geïnteresseerd zijn om misschien een E-bike aan te schaffen.

Hm, dat ziet er toch heel anders uit. Waar is de stralende lach? Waar is de verliefde blik?
Worden we voor de gek gehouden?

Ach, daar stort mijn luchtkasteel in elkaar.
Ik heb pas geleden een bakfiets gekocht. Zonder trapondersteuning. Misschien is dat toch het echte leven.
En vanavond ga ik met mijn man een borreltje drinken. Want kabbelen kan o zo gezellig zijn.

Mijn writersblock is nog niet voorbij.  Maar ik heb nog wel wat in de archieven.
Dit is een inzending voor een schrijfwedstrijd geweest.  Niks mee gewonnen maar je kan tenslotte niet altijd winnen.
Het thema was “Onder de boom” , de invulling vrij.  Mijn verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen.

“Henk”

Het was dat Henk zulke priemende oogjes had, anders zou je niet eens kunnen zien wat zijn voor- of achterkant was. Een klein mannetje, met een enorme hoeveelheid lang grijs haar: een verdeling tussen hoofdhaar en baard was niet te zien. Hij droeg immer dezelfde versleten kleren en zo te ruiken deed hij niets aan persoonlijke hygiëne. Een schilderachtige figuur, bekend in het hele dorp.
We mochten Henk wel, al had hij vreemde ideeën over mijn en dijn. We konden hem zomaar aantreffen op onze oprit terwijl hij trossen druiven van de pergola afknipte.
Hij sloopte een stuk draad uit een omheining van een willekeurig weiland, omdat hij mij daarmee wilde helpen toen ik mezelf buitengesloten had.
Hij kwam met een hogedrukspuit aan, toen we het terras aan het schoonmaken waren. Die had hij ‘ergens’ gevonden. Want behulpzaam was Henk, gevraagd of ongevraagd. Je kon er donder op zeggen dat, als je met een of andere klus bezig was, Henk eraan kwam kuieren ,alsof hij van iets of iemand een seintje had gekregen dat hij weer nodig was. Je rook hem haast al voor je hem zag, slenterend met zijn handen in de kapotte broekzakken en een brandende sigaar ergens ter hoogte van zijn mond tussen het haar gestopt. Hij mompelde dan, zonder de sigaar uit z’n mond te nemen, wat in zijn onverstaanbare dialect en na een paar minuten was hij bezig je te helpen. En als je niet uitkeek nam hij het over. Want eigenwijs was hij ook, hij wist hoe het allemaal moest.
Het allermeest hield hij van zagen. Als hij ook maar dàcht dat we met iets van hout bezig waren kwam hij eraan met de kettingzaag.
“Hoeft niet Henk, we redden het zo wel”, zeiden we vaak haastig. Toen we een keer een omheining hadden gemaakt met paaltjes en gaas, en de paaltjes niet van gelijke hoogte bleken te zijn, verscheen uit het niets Henk met z’n kettingzaag. Hij startte het knetterende ding en met zijn nietige lijf racete hij langs de omheining om de palen een kopje kleiner te maken, met bewegingen die een gitarist in een hardrockband niet zouden misstaan.
Er was één ding waar Henk niet aan mocht komen, in geen geval. Dat was onze kastanjeboom. Die was groot, heel groot, en Henk popelde om de boom te snoeien. Ik heb hem regelmatig echt verboden om zich met die boom te bemoeien en ben altijd bang geweest dat we op een keer thuis zouden komen om te zien dat Henk de boom te lijf was gegaan. Want Henk wist immers veel meer van bomen dan wij, vond hij zelf. En wat Henk wou, gebeurde. Tenminste, ook dat vond hij zelf.
Toch is onze kastanjeboom gespaard gebleven. Henk mocht een esdoorn omzagen en een andere esdoorn snoeien, we konden hem dus tevreden houden.
Hij was voor het hele dorp actief met zijn kettingzaag. Henk was alomtegenwoordig. Al bleef het een eng gezicht: klein harig mannetje, grote gevaarlijke kettingzaag.
Wat hij het liefst deed, is uiteindelijk ook zijn dood geworden. Met de kettingzaag was hij in een grote boom geklommen, natuurlijk zonder zekering want daar deed hij niet aan. Het waaide nogal, maar daar maalde Henk niet om. Maar een grote windvlaag liet een tak  zwiepen en Henk werd daardoor uit de boom geslagen. Toen hij de grond raakte brak hij zijn nek.
Daar lag hij, dood onder de boom. Alsof de boom had teruggevochten. Deze dood paste zoveel beter bij hem dan welke andere dan ook. Wij denken dat hij zijn einde niet anders gewild zou hebben.
Het is stil in het dorp, want Henk is er niet meer.

Ik heb geen inspiratie
ik heb een writersblock
alleen maar irritatie
ik heb een writersblock

Zit doelloos wat te typen
ik heb een writersblock
geen mening uit te diepen
ik heb een writersblock

Geen leuke anekdote
ik heb een writersblock
ik voel me best wel klote
ik heb een writersblock

Mijn hoofd voelt raar en leeg
ik heb een writersblock
‘k wou dat ik een brainwave kreeg
ik heb een writersblock

Ik weet niks meer te schrijven
ik heb een writersblock
hoop niet dat dit zal blijven
ik heb een writersblock

Ik zoek iets wat verlicht
ik heb een writersblock
en maak dit dom gedicht
ik heb een writersblock

Sorry

Zwerfafval. Soms doelbewust achtergelaten, soms per ongeluk, want verloren.
We kennen allemaal wel het ongemakkelijke gevoel wat je krijgt bij het zien van een schoen in de berm. Eén schoen. Van wie is die, en wat belangrijker is, wat is er gebeurd? Had iemand het raam van de auto open, de voeten op het dashboard en is toen de schoen verloren? Het lijkt zo onwaarschijnlijk. Je gedachten gaan veel meer uit naar een ongeluk, een ontvoering…. Misschien kijk ik teveel detectives. Zo’n schoen is een stille getuige ja, maar van wat?

Als je tijdens een wandeling lege blikjes van energy-drank in de berm ziet liggen, is er niets mysterieus aan. De energy-boost heeft in ieder geval niet geholpen, want er was geen puf om het blikje dan wel in een vuilnisbak te gooien, dan wel mee te nemen om thuis weg te gooien. Stom.
Ik word altijd een beetje verdrietig als ik langs het fietspad, wat veel gebruikt wordt door scholieren, zowel pakjes belegd brood als lege verpakkingen van donuts en chips zie liggen.
Ik denk dan aan de vaders en moeders die ’s ochtends vroeg boterhammen smeren voor hun kind, ze beleggen met dingen die Pietje of Marietje zo lekker vindt en dus hun zorg, tijd en geld daarin steken. Vervolgens gooit Pietje of Marietje het brood achteloos weg om zichzelf vol te stoppen met junkfood. Wat een verspilling op allerlei fronten. En dan heb ik het nog niet eens over de troep.

Maar soms kan ik echt niet verzinnen waarom iets juist dáár ligt.
Toen ik van de week een wandeling met Lenny maakte en we over een paadje tussen de weilanden liepen, zag ik een felgekleurde verpakking aan de kant liggen. Lenny’s hondenneus werd er onweerstaanbaar naar toe getrokken en toen ik hem er vandaan haalde, zag ik dat het een leeg doosje van paneermeel was. Paneermeel. Kan iemand mij uitleggen waarom in vredesnaam daar een leeg pakje van paneermeel was neergegooid? Het was niet uit een kliko gevallen, want in geen velden of wegen een boerderij te zien. Het kan toch niet zo zijn dat er iemand aan de wandel was of aan het fietsen en toen trek kreeg? “Hèhè, ik neem even pauze, ik ga nu  lekker mijn paneermeel opeten.”
Verloren uit de fietstas met boodschappen kan ook niet, anders was het pakje niet leeg.
De rest van de wandeling heb ik mijn fantasie de vrije loop gelaten, maar ik heb geen bevredigende verklaring gevonden voor deze rare vondst. Jullie nog leuke ideeën hierover?

Vanmiddag lag er langs het pad in het bos een keurig opgevouwen briefje. En natuurlijk was ik direct stik-nieuwsgierig, dus ik pakte het briefje op en vouwde het open.
Het bleek een boodschappenlijstje te zijn, zo te zien verloren, maar gelukkig voor de eigenaar wel nadat de boodschappen gedaan waren.

Wat zegt zo’n briefje eigenlijk veel! Het was wat mij betreft van een aardige persoon, want hij/zij wilde hondenkoekjes kopen en ook kattenvoer. Het ‘+klein’ is trouwens raadselachtig en ook niet gekocht blijkbaar.
Er gaat Aziatisch gegeten worden, er zijn rijst, Atjar Tjampoer, nasi-groente, nasi-kruiden en ham gekocht. Ik mis de kroepoek, maar misschien hadden ze die nog in huis.
De mevrouw of meneer heeft ook al zin in de winter, gezien de pepernoten, speculaas en chocomel. Jammer dat het dan dit weekend juist weer rond de 24 graden was, dan komt de stemming er nog niet zo in. En er gaat vast iets lekkers gebakken worden, gezien de Bleu Band ( aandoenlijk vind ik dat, vroeger zeiden veel mensen inderdaad “Bleu Band” in plaats van “Blue Band”.  De Sherlock Holmes in mij concludeert dan ook dat dit lijstje geschreven is door een ouder persoon, het handschrift onderstreept dat) , de sultana’s, eieren, kaneel en stroop. Ik gok op appeltaart maar dan moeten ze de appels al in huis hebben, want die staan er niet op.
Er staan ook veel gezonde dingen op het lijstje: snoeptomaatjes, paprika, melk, vlees , groenten en druiven.
Maar wat me intrigeert is dat juist de allerlekkerste dingen niet doorgestreept zijn. Chips, chocola en ijs! Op mijn briefje zouden dat waarschijnlijk de eerste dingen zijn die ik door zou strepen, first things first!
Zou deze lieve mevrouw of meneer die dingen nou vergeten zijn? Of als laatste gepakt hebben, zodat wegstrepen niet meer de moeite was? Het zal altijd een mysterie blijven. Maar wel een leukere dan die van de eenzame schoen.
Ik ben liever een gezellige Sherlock dan een serieuze.

“Molukkers! Allemaal even hier komen en luisteren! Alleen de Molukkers!”
Een kleine man in een hip jaren ’70 overhemd wenkt en roept. Wij houden ons even afzijdig,wij zijn Nederlanders.
“We gaan zo demonstreren, en denk erom,we zijn boos! Dat moeten we overbrengen, maar alleen met onze stem en lichaamstaal! We gaan nu even de borden en de spandoeken verdelen en een opstelling maken”
De groep die zich verzameld heeft is helemaal niet boos, het is een gemoedelijke en gezellige groep.

Het zijn acteurs en figuranten, en wij zijn al vanaf vanmorgen vroeg samen met hen, terwijl we allemaal in de kleren worden gestoken en gekapt en opgemaakt voor de film-opnames die zometeen gaan beginnen. Het is onderdeel van een theaterproject, ADAK , ‘Aan de andere kant”
Een drieluik over drie generaties Molukkers in Nederland. Het eerste deel, “Een tijdelijk verblijf” heeft de situatie verteld van de eerste generatie Molukkers die naar Nederland is gehaald, dit gaat om het tweede deel “Buitenspel” wat over de tweede generatie gaat. De moeilijke positie van tussen twee werelden inzitten, niet weten waar je precies bij hoort en bij wìlt horen.
Het is midden in de jaren ’70 en de frustratie komt tot een hoogte (of misschien wel diepte) punt.
Wat wist ik zelf in die tijd over de situatie en beweegredenen van de Molukkers? Niet zoveel eerlijk gezegd. De geschiedenislessen op school vertelden niet over de dubieuze rol van Nederland, op tv zag ik op het journaal de gijzelingsacties in Wijster en de Punt. Ik hield me toen meer bezig met hoe het moest zijn om zolang in een trein opgesloten te  zitten, zonder douche, goed eten en schone kleren, dan dat ik er over nadacht wat de gijzelnemers had bewogen om deze acties te doen.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik er na die tijd ook niet meer echt over nagedacht heb, of informatie heb verzameld. Het lag gewoon buiten mijn gezichtskring.
Nu zit ik met bolgeföhnd haar en in  een jurk met een sjaaltje, met de bril op die in de jaren ’70 van mijn vader was, ineens als toeschouwer bij een demonstratie. Samen met Bert, die in een tweed kostuum met overhemd en brede stropdas gestoken is, zijn haar in een keurig scheiding opzij geplakt, op onze gestreepte klapstoeltjes bij de auto, lekker veilig aan de kant, als berm- dan wel ramptoeristen.

Hoe zijn we hierin verzeild geraakt?

Een aantal weken geleden gingen we met de Renault6 naar de Oldtimer-dag in Diever. Het was enorm gezellig, maar buiten dat leverde het ons ook nog iets bijzonders op. Er liep een man rond die in zijn functie als medewerker van ADAK op zoek was naar auto’s uit de juiste periode. Hij werd helemaal enthousiast van onze auto en vroeg of wij hem beschikbaar wilden stellen als decorstuk voor de filmopnames in Groningen die binnenkort zouden plaatsvinden. Wij vonden dat erg leuk en stemden dus ook toe.
Vorige week kreeg ik een telefoontje: er was bedacht dat het leuk was als een auto als een soort stoorzender door de demonstratie zou rijden, wilden wij dat doen? Wij zouden dan ook de juiste looks krijgen, dus echt gaan figureren.
Ik overlegde niet eens met Bert, maar zei direct enthousiast dat het me erg leuk leek en dat we dat graag wilden doen!
Zondagochtend werden we om 8 uur op de kleed-  locatie verwacht en gister tuften we dan ook netjes op tijd het terrein op met ons oude autootje. Er was een grote groep mensen, meest van Molukse afkomst en we zagen hen stuk voor stuk veranderen in mensen uit de jaren ’70. Kale mannen en jongens met kort haar hadden ineens lange zwarte krullen, iedereen droeg de juiste kleren: broeken met wijde pijpen, suède jasjes, rokken met stroken en banen, schoenen met blokneuzen en -hakken.
Naast ons waren er nog een paar andere Nederlanders als figuranten en wij werden een keurig stelletje, wat strakjes verbeten door de demonstratie zou heenrijden, omdat wij toch echt op tijd op onze bestemming moesten zijn.
De kleedsters en grimeurs hadden het hartstikke druk, het was vol in de ruimte maar niemand was gestrest  of kribbig, het was zo’n prettig sfeertje! Toen we klaar waren gingen we  in vol ornaat  op de foto

en daarna naar de locatie in de stad. Daar aangekomen mochten we de auto  op een stoep zetten en toen begon het wachten. Wij bedachten dat onze jaren ’70 tuinstoeltjes nog achterin de auto lagen, we klapten ze uit en gingen prinsheerlijk bij de auto zitten in de schaduw.

“Meedoen aan een film betekent het grootste deel van de tijd wachten!” zegt de regisseur. “We zijn zometeen anderhalf uur bezig voor ongeveer 3 minuten film! Hou je aan mijn aanwijzingen, dan komt het allemaal goed.” Wij knikken allemaal. De Molukse man doet zijn praatje over de demonstratie, en ondertussen valt het oog van de regisseur op ons.
“Wijziging in de plannen!” zegt hij. “Deze mensen zitten hier zo mooi, dat houden we erin! We laten een andere auto de demonstratie verstoren. Jullie zijn echt van die mensen die ervoor gaan zitten als er iets te beleven is, braaf en rechtschapen, maar ondertussen misschien stiekem hopend dat het matten wordt”
Wij vinden het geweldig, we zitten helemaal in onze rol. Eigenlijk ben ik een beetje opgelucht dat ik niet hoef te rijden, stel je voor dat ik echt iemand aanrij of dat er iets met de auto gebeurt wat ik niet wil.
We krijgen nog wat aanwijzingen over wat we moeten doen als de demonstratie langskomt en daarna begint de repetitie.
Ondertussen worden wij wel 100 x op de foto gezet, er komt zelfs een verslaggever van RTV-Noord die ons een microfoon onder de neus stopt en vragen stelt, wij voelen ons echte sterren.
Het is bloedheet inmiddels, maar wij hebben echt de allerbeste rol hier, op onze stoeltjes in de schaduw.
Om 12 uur moet het klaar zijn, tot zo lang loopt de vergunning van de gemeente. Vanmiddag gaat de ploeg nog naar Assen, om daar opnames te maken. Wij gaan niet mee, in Assen zijn weer andere auto’s beschikbaar.
We trekken onze eigen kleding aan en keren weer terug in 2019. We nemen afscheid, en krijgen heel veel bedankjes, wat niet had gehoeven want wij hebben het echt met zoveel plezier gedaan!

Omdat wij meegedaan hebben krijgen we binnenkort een uitnodiging voor de voorstelling. We zijn heel erg benieuwd.
Het is geen lichte materie, het onderwerp, maar de uitvoering zal mooi en indrukwekkend zijn.
En al zijn we misschien niet meer dan 10 seconden in beeld, we hebben er deel van uitgemaakt en dat voelt heel bijzonder.

Meer informatie over het project: https://www.adak-theater.nl/buitenspel