Leuk, social media, ik maak er ook graag gebruik van. Niet van alles, ik heb geen Instagram, wel een Twitteraccount, maar daar doe ik helemaal niks mee. Wel met Facebook. Een beperkte vriendenlijst, en een aparte pagina voor deze blogsite.
Wat ik wel moeilijk vind, is dat social media ook gretig worden gebruikt voor het ventileren van meningen en dan heel vaak ongefundeerd. Napraten, alvast maar schreeuwen zonder dat je de achtergrond weet, goedgelovigheid “want het staat op internet” , ik heb er moeite mee. Maar alle statussen die openbaar zijn, daar mag iedereen wat van vinden en dat ook kenbaar maken. En wat men niet gewoon hardop tegen een ander wil of durft te zeggen, wordt wel op Facebook of Twitter gegooid. Het ergste vind ik geloof ik nog dat er zo oordelend gereageerd wordt op elkaar. Dat je het niet met iemands mening eens bent, is blijkbaar niet genoeg, je moet ook die persoon nog even aanvallen met scheldwoorden en uitmaken voor alles wat lelijk is, ook al ken je diegene niet eens.
Waar is dan het sociale van social media? Ik lees wel eens reacties onder een artikel, en dan de reacties op de reacties en wordt daar gewoon akelig van.
Niet dat ik altijd zo’n lieverd ben, ik kan ook heel fel uit de hoek komen. Maar ik vind het erg dat mensen op Facebook zo persoonlijk worden en dan vaak zo hatelijk zijn. Ik ben in de loop van de tijd ook lid geweest van een aantal Facebook-groepen en ik ben er iedere keer weer uitgestapt omdat de sfeer bedorven werd door rotopmerkingen van sommige leden. Waar is dat voor nodig? Je kan toch ook op een andere manier zeggen dat je er anders over denkt? En is het überhaupt nodig dat je altijd overal op reageert?
Als je bijvoorbeeld iets niet leuk vind, waar een ander trots op is, dan kan je toch ook gewoon niks zeggen? Dan kwets je ook niet. “Ja ik ben gewoon eerlijk, ik zeg waar het op staat”
Ben je oneerlijk dan als je gewoon wel eens niets zegt, alleen bij jezelf denkt: Hm nee, dit is het niet voor mij? Ik vind zelf van niet.
Bambi is al een heel oude film, maar ik vind er een heel mooi stukje inzitten. Stampertje maakt een vervelende opmerking en moeder Konijn zegt vermanend: “Stamper! Wat heeft je vader je geleerd?” Hij begint verlegen met zijn voeten te draaien en mompelt: “Als je niks leuks kunt zeggen, zeg dan niks niemendal”
Ik ben het met vader Konijn eens. Het is niet altijd nodig om wat te zeggen. Je mag ook wel eens gewoon je mond houden, gewoon voor de aardigheid.

De meeste mensen die mijn stukjes lezen weten wel dat ik een voorstander ben van emancipatie.
Ik ben beslist geen feministe, ik vind zelf dat je dan al gauw de rollen omdraait. En dus nog niks verandert.
Maar ik ben er wel van overtuigd dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. En dat is iets anders dan gelijk.
Want behalve de lichamelijke verschillen zijn er wel degelijk grote verschillen tussen de aard van mannen en die van vrouwen.
Ik heb mijn kleuterleidsters- opleiding eind jaren 70 gedaan. Toen was de feministische golf in volle gang en vertaald naar mijn opleiding betekende dat, dat je niet aan rolbevestiging mocht doen en dat al het speelgoed en ander ontwikkelingsmateriaal zowel voor jongens als voor meisjes moest en mocht zijn.
Mee eens, ieder kind moet kunnen spelen zoals het bij haar of zijn ontwikkeling past.
Maar in de praktijk bleek dat het niet zo werkt, dat als je meisjes ook met auto’s laat spelen en jongens ook met poppen, ze gelijk worden in hun belangstelling en in hun vaardigheden.
Dames en heren, we zitten gewoon anders in elkaar. Punt. En ik vind persoonlijk dat we elkaar daarmee prima aanvullen. Als we het maar accepteren en niet geforceerd willen dat vrouwen zakelijker en technischer worden en mannen zorgzamer en gevoeliger. Tenminste niet door de rollen om te draaien. Want een zakelijke en/of technische vrouw denkt toch anders dan een zakelijke en/of technische man. En een zorgzame, gevoelige man toont dat anders dan een zorgzame en gevoelige vrouw, alle genderneutrale (dat woord bestond nog niet eens in de jaren 70!) opvoeding ten spijt.
Vrouwen hebben andere hormonen dan mannen en aangezien wij allen het resultaat zijn van onze hormoonwerking blijven we verschillend.
In mijn kinderopvang is veel speelgoed en  alle kinderen mogen daar mee spelen. En ik zie grote verschillen. Als ik  kinderen vanaf de babyleeftijd hier heb,  mag ik toch aannemen dat het niet aangeleerd is, maar aangeboren. Als de meisjes met de auto’s spelen gaan ze gezellige ritjes maken, om te picknicken bijvoorbeeld, of ze zoeken een plekje in de parkeergarage omdat ze willen winkelen. Als de jongens met de auto’s spelen wordt er geraced of juist in de file gestaan, worden er veel brrrrroemmmm geluiden geproduceerd en is er niet zelden een politieauto of een brandweer nodig.
Als de meisjes met de poppenwagen spelen wordt de beer of pop zorgzaam aangekleed, toegedekt en mee naar buiten genomen voor een wandelingetje. Als de jongens met de poppenwagen spelen wordt er ofwel gekeken hoe hard je daarmee kan racen, ofwel wordt de pop/beer eruit gekieperd, de wagen op z’n kop gezet en bestudeerd hoe de techniek van de vering en de wieltjes werkt.
En als we groot zijn?
Gisteren gingen we naar de stad, Bert en ik. We moesten op een nieuwe bril voor Bert uit en verder gewoon een keertje wat shoppen, niets speciaals.
Het is eigenlijk hilarisch om te zien hoe we dat doen, mannen en vrouwen, en dan speciaal bij kleding kopen.
In de winkels voor dameskleding neuzen de vrouwen in de rekken, trekken van alles tevoorschijn en gaan met armen vol naar de paskamers. De bijbehorende mannen hangen intussen op een kruk of stoel of tegen de muur, vaak met hun mobieltje in de hand. De vrouwen passen de kleren, vragen soms hun man om zijn mening, die kijkt dan even op en zegt: “ ja mooi.” De vrouwen twijfelen eindeloos, kiezen nog eens een andere maat of kleur, doen het eerste toch nog maar een keer aan, draaien nog maar weer eens voor de spiegel heen en weer om van alle kanten te kunnen keuren hoe het staat en kopen van de 10 items misschien 1 of 2 dingen, de rest gaat terug. En vaak gaat alles terug.
In de winkels voor herenkleding lopen de mannen doelbewust naar wat ze willen hebben, pakken hun maat en lopen naar de paskamer. Hun vrouwen gaan dan helemaal niet op een kruk of stoel hangen en op hun mobieltje kijken, want zij zoeken ondertussen nog even verder naar wat nog meer leuk is. De man past zijn kleding, zijn vrouw vraagt: “Laat eens zien?”  En gaat vervolgens keuren. Getrek en gefrummel op zijn schouders, gestrijk over plooitjes, gepulk aan knoopjes, terwijl de man er lijdzaam bijstaat. De vrouw zegt: “Staat je goed! Of : “Nee dat moet je niet nemen”. En komt vervolgens met nog 3 items aan die hij echt even moet passen. En man doet dat gehoorzaam.
Ikzelf was gister net zo’n vrouw en ineens zag ik daar enorm de humor van in.
Laten we die verschillen tussen mannen en vrouwen maar omarmen , in plaats van ze te ontkennen of te proberen weg te werken. Het leven wordt er een stuk leuker van, er valt veel meer te beleven.

Beste vaders en moeders.
Herstel.
Beste ouders.
Herstel.
Beste mensen.
Herstel.
Beste personen.
Om voortaan zo neutraal mogelijk te zijn en niemand voor het hoofd te stoten (kan dit? of is dit vervelend voor mensen die aan migraine lijden)
Herstel.
…en niemand te kwetsen (hm, volgens mij zijn er pruimen die kwetsen heten… ja de prunus domestica domestica…. maar die kunnen niet protesteren, dus dit woord laat ik nu maar staan)
wil ik een aantal aandachtspunten noemen in verband met mijn Kinderopvang.
Voor wat mijzelf betreft: voortaan zal ik niet meer “Hé jongens!” zeggen , maar “Hé kinderen”.
In het geval dat dit te generaliserend blijkt, kan ik een onderverdeling maken in “Hé baby, peuter, kleuter, schoolkind, beginnende puber”
Deze aanpak heeft wel het gevaar van stigma’s in zich, dus de praktijk moet uitwijzen wat het beste werkt voor iedereen, zonder dat iemand zich benadeeld voelt.
Aan u wil ik vragen om uw kind een genderneutrale naam te geven. Ik denk hierbij aan Robin, Dominique, Kim of Ali.
Laten we voorkomen dat de kinderen een identiteit opgedrongen krijgen door hun expliciete jongens- of meisjesnaam.
Ik ben blij te kunnen melden dat het toilet hier altijd al neutraal was, dus dat blijft zo.
Als we over school praten zal ik het woord “juf” vervangen door “leerkracht”.
En om nog meer riskante zaken uit te sluiten zal ik de hier zo geliefde Jodekoeken voortaan presenteren uit een neutrale , naamloze bus,  als “koeken”.
De afrikaantjes in de tuin benoemen we voortaan  met het Groningse “tutteltoantjes”
Er zullen ongetwijfeld meer onderwerpen zijn die aandacht behoeven in deze, schroom niet om mij daarop aan te spreken.

Met vriendelijke groet
Persoon van Bloois

Mag het nog een keertje? Mijn frustratie, ergernis en boosheid uiten in een blogje?
Over, inderdaad ja, TELEFOON !!!
De oneindige stroom van ongevraagde, ongewenste en vooral hoogst irritante
inbreuken op mijn bezigheden en mijn persoonlijke sfeer, soms meerdere keren per dag.
Want ook al neem ik niet eens meer op, als er op het schermpje “Anoniem” of “Privénummer” staat, dat brengt de boodschap niet over, ze blijven gewoon een aantal keren per dag bellen. En nooit wordt de voicemail ingesproken.
Het doet er blijkbaar niet toe dat ik met ons vaste telefoonnummer, zowel privé als met mijn bedrijf, geregistreerd sta in het Belmeniet-register, en dat mijn 06- nummer nergens openbaar staat.
Goede doelen, zwendelaars, energieleveranciers, advertentieverkopers,
zij hebben mijn nummers blijkbaar in het Belmezovaakmogelijk-register.
En ze zijn zooooo vasthoudend! Ze hebben me al zover gekregen dat ik tegen de telefoon,  die ik niet opneem, sta te briesen dat ik de langste adem heb! Maar dat wel nadat ik er weer, voor de zoveelste keer, naar toe moest lopen, voor niks, en daarmee moest onderbreken waar ik mee bezig was. Werk of eigen bezigheden, maakt niet uit, ik moet het neerleggen voor de dwingende riedel van de telefoon, om te kijken of het deze keer dan misschien wel iemand is die ik zou willen spreken.
Als er een nummer op de nummermelder verschijnt neem ik wel op.
Tenminste meestal, want ik heb inmiddels ook een lijstje bij de telefoon liggen met 06 nummers die ik niet opneem. Die zijn namelijk van een stel “bedrijven” die allemaal met elkaar te maken hebben, mooie praatjes verkopen om mij een advertentie te laten plaatsen in een blad dat nauwelijks verspreid wordt en dat niemand leest, en daar vervolgens een torenhoge rekening voor sturen. Helaas ben ik daar eens ingetrapt, toen ik nog dacht dat het om een blad ging dat op de scholen in de regio verspreid werd. Misleiding!
Dom ja, leer voor een volgende keer, maar de mensen achter de 06- nummers denken voortdurend dat ik er die volgende keer weer met beide benen en open ogen intrap.
Maar dan onderschatten ze me toch.
Het is al zover dat de kinderen aan mij vragen als de telefoon gaat: “Ga je opnemen?”
“Nee” zeg ik dan met een blije grijns, als ik voor de zoveelste keer van tafel gelopen ben en “Anoniem”op het schermpje zie staan. Maar dat blije is maar schijn, eigenlijk zou ik willen roepen: “NEE VER^&$((@%#)((*!
Maar ook met wel vermelde nummers is het ellende. De callcenter medewerkers zijn blijkbaar niet zo goed op elkaar afgestemd als je 3 x per week door iemand anders van de Grote Clubactie gebeld wordt met hetzelfde verhaal. Tenminste, de 3e kreeg de kans niet meer om haar verhaal af te maken, dat kon ik inmiddels zelf.
De amicale Henk Huppeldepup die me gelijk Annelies noemt en praat alsof hij deel uitmaakt van mijn vriendenkring, wil het nog “even over de vermelding van Kind aan Huis hebben in de digitale zorggids, zoals we besproken hadden”.
Pardon? De digitale zorggids?  Zo’n onnozele website waarbij je vermelding klauwen vol geld kost, waar nooit iemand op kijkt, en die niets, maar dan ook totaal niets met mijn werk te maken heeft?
“Nee Henk, dat dacht ik toch niet, ik heb niks met je besproken en dat ga ik ook niet doen”.  Helaas hebben we geen telefoon meer waarbij je de hoorn op de haak kan smijten. Dat gaf zoveel  voldoening vroeger! Dan had je echt een daad gesteld.
Nu moet je gewoon op een knopje drukken en het toestel in z’n lader zetten.
Met beleid. Jammer hoor, het effect is een heel stuk minder.
Maar Henk is verdorie een volhoudertje, een week later belt hij doodleuk weer met hetzelfde joviale verhaal. En zeg ik op mijn beurt doodleuk dat hij blijkbaar hardhorend is en last heeft van zijn korte-termijngeheugen, wat niet handig is in zijn baan. En moet ik jammergenoeg weer de telefoon netjes terug zetten in de lader, in plaats van met veel drama de hoorn erop knallen.
Gisteravond ook weer telefoon, maar toen was Bert thuis ,dus mocht hij het opknappen.
Want die is daar best goed in.
Toen er een mevrouw van de Staatsloterij belde begon hij te juichen en te blèren: “Jaaaaa wat hebben we gewonnen??? Vertel het me gauw, is het veel????”
Mevrouw was helemaal van slag, het was een kort telefoongesprek.
Of hij neemt op met “Hallo Irene…O, heet u niet Irene? Hoe heet u dan?” Degene aan de andere kant van de lijn heeft dan de indruk dat Bert ze niet allemaal op een rijtje heeft, dus weer een kort telefoongesprek.
Of hij zegt direct:”Zet maar op de mail, jullie hebben blijkbaar toch al onze gegevens al”.
Nadat hij gisteravond de beller afgepoeierd had met:”Ik zal het even aan mijn vrouw vragen, o ze schudt haar hoofd, dus nee” (ik kom er weer bekaaid vanaf, hij neemt op, maar ik ben alsnog de kwaaie pier) en weer terug aan tafel kwam, was ik zo aan het mopperen dat ik struikelde over mijn woorden en riep:
“Houdt het nou echt nooit op , ik heb ons toch laten opnemen in het Belmegister!!!”
Eigenlijk vind ik het een briljante vondst van mezelf.
Het moet een landelijke registratie worden , Bel me gister!
En voor de zekerheid moet de telefoon met de hoorn en de haak weer terugkomen.
Voor als het Belmegister net zo goed werkt als het Belmeniet-register.
BAM!

Aan de grote Uitvaartmaatschappijen.

De laatste tijd is het erg trendy om te adverteren op een manier die heel persoonlijk lijkt.
Al mijn wensen kan ik bij u kwijt en ik word aangemoedigd om maar zoveel mogelijk na te denken en vast te leggen over mijn uitvaart.
Als het uw doel is  te bereiken dat overlijden geen taboe is, ben ik het met u eens. Maar dat is volgens mij uw doel niet, het gaat om geld verdienen en concurreren.
En daar ben ik het niet mee eens.
Door tv- en radioreclame, glossy mailings en accounts van ‘mijn.*naamuitvaartmaatschappij*.nl’ , probeert u een beeld te schetsen dat alles geheel volgens mijn wensen en die van mijn nabestaanden uitgevoerd gaat worden als het zo ver is en dat ik tot die tijd 100% betrokken ben bij mijn eigen begrafenis.
En de toon van de hele campagne doet vermoeden dat het een feestje wordt, waar iedereen (helaas dan behalve ikzelf natuurlijk) met vreugde op terug kijkt.
De mevrouw op de radio die zo blij vertelt over haar Italiaanse lunch, met iedereen aan zo’n gezellige lange tafel, verheugt zich gewoon op die dag.
Wat jammer nou dat ze er zelf niet bij kan zijn.
Want dat is nou toch precies waar het om draait? Afscheid? Definitief afscheid?
De afgelopen 4 jaar heb ik veel te vaak aan een nieuw graf gestaan. Waarvan 5 x aan het graf van iemand die me heel na aan het hart lag.
En natuurlijk is het fijn als je, na de begrafenis, kan denken:’Dit was een goede dag. Op deze manier hebben we een heel klein beetje recht kunnen doen aan de persoon die we vandaag begraven hebben.’
Maar als ik uw campagnes moet geloven, is het veel meer dan dat. Moet ik regelmatig heel bewust bezig zijn met de invulling van die dag, alle wensen en wensjes bij u vastleggen, en als ik de tijd van leven heb mag ik ze ondertussen ook nog veranderen. En daarbij probeert u mij het gevoel te geven dat u heel erg betrokken bent bij mij en mijn geliefden.
Dat u alles in het werk zal stellen om er iets fantastisch van te maken.
En ik word aangemoedigd om maar zoveel mogelijk nieuwe dingen te bedenken, alles kan immers! Ik moet blijkbaar mezelf profileren door iets origineels te bedenken, dat alleen ik maar op mijn uitvaart heb. Een knallende finale.
Maar ik wil dat helemaal niet!
Ik wil gewoon weten dat er een geldbedrag beschikbaar is voor mijn uitvaart. Als ik wensen heb, bespreek ik ze wel met mijn naasten. Zonder accounts, maandelijkse magazines en andere toeters en bellen.
En weten ze niet precies wat ik ‘gewild zou hebben’, dan weet ik zeker dat zij, op hun eigen manier, een mooi afscheid van mij regelen.
Van, niet voor. Want zij nemen afscheid. Niet ik, want ik ben dan al weg.
Het zou fijn zijn als er dan iemand bij hen thuis komt om het te helpen organiseren. Dan pas. En niet nu al, via mails en post en accounts.  En radio en tv.
Er is niks mis mee dat u begrafenisondernemer bent. Er is wel iets mis mee dat u, juist vanwege uw beroepsethiek, over de hoofden van uw ‘klanten’ op deze manier wilt concurreren met elkaar, omdat ‘over je uitvaart nadenken’ misschien wel een gat in de markt is.
Ik wil niet dat u mij, zonder mij te vragen, overstelpt met ideeën.Om u te onderscheiden van uw collega-maatschappijen, met als doel mij als klant binnen te halen.
Niet doen, ik vind het verschrikkelijk.
Of wilt u juist dat ik me dood erger……

Nou nou, wat een drukte op social media. Omdat een klein (echt klein!) groepje mensen geklaagd heeft over stereotiepen bij de Efteling.
Weet je waar ik over wil klagen? Over het feit dat dit onbenullige feit zo enorm opgeblazen wordt dat iedereen het erover heeft, er iets van wil vinden , of een zo grappig mogelijke respons wil geven.
En zo heeft het kleine groepje precies bereikt wat het wil:  Landelijke aandacht.
Nog even en de Verenigde Naties gaan zich ermee bemoeien.
Ik moet toch voor mezelf de link leggen naar zeurende kindertjes. Als het goed is ga je die ook geen extra aandacht geven. Ongewenst gedrag belonen zodat het wat oplevert? Dacht het niet, toch?
Ja, dat gebeurt nu dus wel.
En we zijn allemaal verontwaardigd, en hebben allemaal een mening en spelen zo het groepje actievoerders in de kaart.
Ik kan er, afgezien van dit blogje, geen energie in steken hoor.
Het gaat immers nergens over.
Net als dit verhaaltje, dus.
(en ik doe er dus ook geen plaatje bij)

Een serieus stukje dit keer. Over iets wat me erg bezighoudt.  Al jaren, maar nu weer extra.
Door de dingen die er spelen momenteel.
De toestroom van vluchtelingen. De massa-aanranding in Keulen. De discussies die daar het gevolg van zijn.  De link die gelegd wordt tussen vluchtelingen en aanranders.  De berichtgeving die selectief is. Na het gebeuren in Keulen bleek dat er in augustus in Zweden iets gelijksoortigs is gebeurd. Onder de pet gehouden omdat men extreem rechts niet in de kaart wilde spelen, de groep die zegt : ‘grenzen dicht’.
Ik ben niet extreem rechts. Ook niet extreem links. Ik probeer een sociaal, christelijk mens te zijn. Maar ik zeg ook: ‘grenzen dicht’.  En dan bedoel ik niet de landsgrenzen, mensen moeten in de gelegenheid zijn om oorlog en geweld in hun land te ontvluchten,  om een veilige plek te zoeken voor zichzelf en degenen die ze lief zijn.
Ik bedoel de grenzen tussen mensen. Tussen mannen en vrouwen, tussen volwassenen en kinderen.
Mannen zijn fysiek sterker dan vrouwen, volwassenen zijn fysiek  sterker dan kinderen. En de sterkere heeft niet het recht de grens te overschrijden die de zwakkere beschermt. Niemand. Helemaal niemand.  In welk land je ook geboren bent, in wat voor situatie je ook leeft, die grens moet gesloten blijven. Ieder mens heeft er recht op om veilig te zijn als degene die hij/zij is.
De aanrandingen hebben nog meer met macht te maken dan met seksualiteit. De macht van de sterkste, die doet wat hij wil, simpelweg omdat hij de sterkste is.
Nu is dat weer heel duidelijk geworden, met een groep mannen die georganiseerd vrouwen intimideert  en aanrandt.  En het is verschrikkelijk dat het gebeurd is. Mijn eigen dochter was een week eerder nog in Keulen op dezelfde plek, het had haar zo kunnen overkomen. Alleen maar omdat ze een meisje is. En al die dochters die er wel waren, die nieuwjaarsnacht, die is het overkomen. Het frustreert, maakt woedend, maakt verdrietig, maakt dat ik me machteloos voel. De grens die gesloten had moeten blijven, is overschreden. Ze hadden het recht niet. Ze hebben respectloos de vrijheid van een ander ontnomen.
Ik hoorde vanmorgen op de radio dat het AD een steekproef heeft gedaan , dat een derde van de vrouwen zich nu onveiliger voelt en drukke plekken mijdt.  Zij hebben dus mentaal een grens opgelegd gekregen die open had moeten blijven.  Maar er bleek ook uit, dat  4 op de 10 vrouwen sowieso te maken hebben gehad met aanranding.  Dat is bijna de helft! In hun eigen omgeving van familie, vrienden, buurt en werk, waren zij niet veilig.
De burgemeester van Keulen heeft veel kritiek over zich heen gekregen met haar idee over een gedragscode voor vrouwen, en terecht.  Een gedragscode voor mensen, dat zou wat anders zijn!
Mannen en vrouwen moeten elkaar respecteren en elkaars grenzen niet overschrijden.
En dat geldt zeker ook voor de verhouding tussen volwassenen en kinderen. Hoeveel kinderen zijn en worden niet misbruikt of mishandeld.  In instellingen, op kostscholen, maar ook in gezin en familie. Door volwassenen die vinden dat de macht die ze hebben, hen recht geeft grenzen te overschrijden.
Macht mag je alleen gebruiken als mensen en dingen er beter van worden. Niet om iets te krijgen wat eigenlijk niet van jou is. Materieel niet en fysiek niet en mentaal niet.
Die grens moet gesloten blijven. Thuis en wereldwijd.

Een paar weken geleden ben ik 50 geworden. Uiteraard zijn er veel grapjes overgemaakt, ook door mijzelf.
En ik heb met heel veel plezier mijn verjaardag gevierd, met familie en vrienden in mijn eigen tuin, heerlijk!
Dus nu ben ik een “rijpere vrouw”.
Behoor ik tot de doelgroep voor de Dove-reclames voor hun Pro-Age producten.
Trouwens wel slim van ze dat ze het zo noemen, klinkt toch positiever dan de producten van hun concurenten.
Die hebben het altijd over Anti-Aging.  Alsof veroudering een ziekte is die bestreden moet worden!
Dat brengt met dus op een enorme ergernis:  de vrouw in de reclame!
Als er haarverf aan de vrouw gebracht moet worden adverteren ze met
“perfecte grijsdekking”, maar de kleur wordt geshowd door bloedjonge vrouwen die de eerstkomende 20 jaar nog geen grijze haar zullen hebben.
Dat is toch raar!  Huishoudelijke producten zoals wasmiddelen en schoonmaakmiddelen worden steevast aangeprezen door jonge moeders, die steeds weer toegeeflijk glimlachen als hun kinderen er weer een vieze rotzooi van gemaakt hebben, juist als er net gedweild is. Of de afgrijselijkste vlekken in hun kleren gemaakt hebben.
Ik kan me toch niet voorstellen dat er in het werkelijke leven èen moeder is die zo reageert als ze net de boel weer op orde heeft.
En is wassen en schoonmaken uitsluitend voorbehouden aan jonge moeders?
Versmeert de rest van de bevolking, of wordt er daar juist niks vuil?  Ook al zo raar!
In supermarkt -reclames zijn vrouwen altijd typetjes. Karikaturen van vrouwen die boodschappen doen.
Waarom toch?
En dan de ultieme vrouwenproducten: maandverband en tampons.
Ongesteld zijn is een feest!
Je bent rond de twintig, je huppelt slank en mooi door het leven , want je gebruikt het juiste merk tampons of maandverband!
Zo wordt het maandelijkse ongemak weggenomen en maak je volop plezier met je vriendinnen.
Je sport, je danst…. Raar.  Want als je 30 of 40 of zelfs 50 bent wordt je ook nog ongesteld.
En er wordt bitterweinig gehuppeld en gedanst in die periode.
Je hebt buikpijn, je bent humeurig, je hebt hoofdpijn en puistjes.
Je haar wil niet, je buik is opgezet dus je broek zit niet lekker, je hebt veel te veel trek in lekkere ongezonde dingen en je wilt eigenlijk alleen maar op de bank hangen.
Wat een feest ja.  Veel vrouwen kunnen niet wachten tot het over is.   Tot, inderdaad,
de overgang.
Tegenwoordig is daar ook wat aandacht voor in de reclame.
En omdat ze er toch echt niet mee aan kunnen komen om daar jonge vrouwen met dansende krullen voor te gebruiken, komen dan eindelijk de vrouwen van rond de 50
in beeld.
Helaas zijn dat ook weer dames die in hun jongere jaren model zijn geweest.
Ze zien er fantastisch uit  (komt vast van al die Anti-Aging producten) en hebben een lieve glimlach voor hun man en grote knappe zonen.
Ze hebben geen klachten, want er is hulp van “natuurlijke middelen” .
Die zorgen namelijk dat je zowel overdag als ’s nachts geen opvliegers meer hebt
(het enige overgangsverschijnsel dat er blijkbaar toe doet) ,zodat je lekker kunt slapen en de dag vol energie kan doorkomen.
Wat heerlijk.
Ze hebben nog nooit gehoord van stemmingswisselingen, gewichtstoename, spierklachten, haaruitval en nog een heel scala van overgangsklachten.
Dat is toch raar!
En als vrouwen nog ouder zijn, komen ze alleen nog in reclames voor als grappige oude omaatjes.
Bah!
Zouden er geen vrouwen werken bij reclamebureau’s?
Of bezien die hun eigen sexe zo respectloos?
Word je alleen voor vol aangezien als als je jong, slank en mooi bent?
En bereik je dat door op de juiste manier te consumeren?
Wat een triest , oppervlakkige boel eigenlijk. Wie trapt daar nou in ?
Wij toch niet…….