Het is mijn gewoonte om direct na het ontbijt een flinke wandeling te maken. Het houdt mijn conditie en gezondheid op peil en ik vind wandelen een stuk leuker dan fietsen of fitness.
In mijn woonomgeving kan je heerlijk lopen en het verveelt dan ook niet.
En altijd met mijn wandelmaatje, onze lieve hond Lenny.
Maar sinds een paar weken loop ik alleen. Lenny kan niet meer mee wandelen. Hij is er nog, gelukkig! Al had ik vorige week het gevoel dat we bezig waren met het begin van het afscheid.
Lenny heeft artrose. Niet vreemd voor een hond van ruim elf jaar, maar hij leek altijd maar jeugdig te blijven. Tot voor heel kort zeiden mensen onderweg nog steeds: ‘Hij is nog jong zeker?’
Een week of drie geleden zag ik dat hij niet meer zo soepel liep. En toen hij tijdens een wandeling, toen we nog niet eens op de helft waren, steeds meer ging kreupelen, begon te hijgen en te gapen, dacht ik: hij heeft pijn. Zo kan het niet. Ik belde Bert op en die kwam met de auto om hem te halen. Ik maakte in mijn eentje de wandeling af. Thuis besloten we het eventjes aan te zien, het kon ook zijn dat hij zich ergens verstapt had of zoiets. Maar het verbeterde niet, dus het was tijd voor een bezoekje aan de dierenarts. Zij contstateerde artrose, gaf advies voor korte wandelingetjes, voldoende rust en verder de mogelijkheid om in de tuin wat rond te scharrelen. Ze schreef medicatie voor: vijf dagen lang een heel tablet, daarna dagelijks een halve.
In de dagen daarna zagen we niet echt veel verbetering. Hij leek niet echt meer pijn te hebben maar het lopen ging moeizaam en hij wilde veel slapen. De vijfde dag was geweest, tijd voor de halve pil nu, maar we zagen hem zo weinig opknappen. Bert en ik praatten verdrietig over hoe het nou verder moest en zelfs hoelang het nog verder kon.
Ik maakte mijn ochtendwandeling alleen, terwijl Bert met Lenny een kort rondje liep.
De route die ik liep, waar ik anders zo van kon genieten, kon me niet bekoren. Ik was zo verdrietig om daar alleen te lopen. Ook al wist ik dat Lenny er nog was, me zou begroeten als ik weer thuiskwam, het zou nooit meer worden zoals het was. Mijn lieve wandelmaatje liep niet meer naast me, ik moest het alleen doen. En misschien zou het wel binnen korte tijd zo zijn dat hij er ook niet meer was om me te begroeten… 

En ineens, sinds een paar dagen, zien we Lenny opknappen. Hij is weer veel blijer, en ook actiever. We blijven de adviezen van de dierenarts opvolgen, maar we zijn dolblij dat hij weer happy is. De medicatie heeft blijkbaar een soort spiegel bereikt, Lenny is zichzelf weer. We gaan het niet forceren door meer te vragen van hem dan wat zijn lijfje aankan. Het blijven korte wandelingetjes en scharrels in de tuin. Maar hoe heerlijk is het dat hij nu weer een blije hond is. Dat was immers ons criterium bij de gedachte: hoelang kan dit nog?
Nou, als het zo doorgaat nog heel lang. 

Mijn wandelingen zijn daardoor ineens toch weer een stuk leuker. Ik begin er aan te wennen dat ik in mijn eentje loop. Soms met een mooi muziekje in mijn oren, soms in stilte. Ik heb weer oog voor de omgeving en kan er van genieten. Want hoe mooi is het hier! 

En als ik thuiskom, is Lenny er. Blij om mij te zien, en dat is wederzijds. Ik hoop dat nog heel lang te kunnen zeggen.