We zijn in een periode beland dat één auto volstaat. En we hebben er twee. Een stoere Punto Diesel, die was voor Bert en de lange afstanden, en mijn eigen lieve Omamobiel, die me zoveel vrijheid gaf.
Maar nu is het tijd om samen met één auto te doen.
Een zoektocht op internet was afgelopen week al gestart, want een automonteur weet precies welke merken betrouwbaar, betaalbaar en geschikt zijn voor onze nieuwe situatie.
Er kwam een bonte (nou eigenlijk niet want de meeste auto’s waren zwart of wit) stoet aan autootjes voorbij en mijn oren tuterden van alle mogelijke typetjes.
Uiteindelijk zagen we de goede:  een Mitsubishi Space Star.  Ik kreeg gelijk visioenen van ruimtereizen waar Musk alleen maar van kan dromen.

Het karretje stond bij een garage in Friesland, een uur rijden bij ons vandaan. Bert belde gister op, of we vandaag misschien konden komen kijken.
Er schetterde een stem met een vet Fries accent uit de telefoon, ik luisterde stiekem mee en hoorde dat we dan aan het eind van de middag konden komen want hij moest ‘eerst nog een houten pop halen in Brabant.’
Ik trok mijn wenkbrauwen op naar Bert. Nou ja, kan natuurlijk, misschien voor de etalage, of zijn kind was gek op Pinocchio ofzo. 
Bert sprak een tijd af en verbrak de verbinding.
‘Hoezo een houten pop halen?’ vroeg ik. 
‘Een auto ophalen!’ Bert is niet iemand die vaak hardop lacht, maar nu toch wel. 
Ik lachte ook, dit paste wel beter bij een autohandel. 

Vandaag belde Bert nog even terug of de man ervoor open stond om twee auto’s in te ruilen, dan zouden we ook met twee auto’s komen vanmiddag.
‘Om welke auto’s gaat het?’ schetterde de Friese stem.
‘Een Fiat Punto uit 1911,’ begon Bert en nu was het mijn beurt om in de lach te schieten.
Zo’n oldtimer zou heel zeldzaam zijn en waarschijnlijk onbetaalbaar.
‘Ach nee, 2011 natuurlijk,’ verbeterde Bert zich. ‘En een Daihatsu Cuore uit 2007.’
Daar had de man wel oren naar, dus wij togen vanmiddag met twee auto’s naar Friesland.
Bert had de afgelopen dagen veel werk gedaan om de auto’s zowel van buiten als van binnen onberispelijk  schoon te maken, dus shinend reden wij achter elkaar aan. 
De garage was gevonden, we zagen de Space Star al staan. Uiteraard in het echt nèt iets minder mooi als op de foto’s maar een prima auto.
Proefrit gemaakt, hij beviel ons allebei goed.
Ondertussen had de autohandelaar onze auto’s bekeken.
We werden uitgenodigd in het verkoopkantoortje, en kregen koffie en thee. Mijn thee smaakte alsof hij geschonken werd uit een thermosfles waar eerst koffie in had gezeten, maar ik wou niet onbeleefd zijn en werkte het weg.
Toen het op zakendoen aankwam, liep de boel uiteindelijk jammerlijk vast.
De Space Star moest best wat kosten, en wij zouden dat kunnen betalen als we een fatsoenlijke inruilprijs kregen.
‘Ik geef jullie € 750,-, ‘ zei de man met een stralend gezicht.
Wij straalden niet, maar vielen verbijsterd stil.
‘Voor twee auto’s?’ wist ik uiteindelijk uit te brengen.
Ja, voor twee auto’s. Ongelooflijk.
Bert en ik keken elkaar aan en schudden tegelijk ons hoofd. 
We hadden allang op internet gezien wat onze auto’s waard zijn. En dit leek nergens op.
‘Dan gaat het niet door, dan is deze Space Star te duur voor ons.’
“Waar dachten jullie dan aan?’ vroeg de man nog.
Ik noemde zelfs nog wat minder dan we verwacht hadden maar dat lag nog veel te ver van zijn ideeën.
Het ging niet door.
Daar gingen we weer. Vieze koffietheesmaak in de mond en geen andere auto. Het zij zo. 
In mijn Omamobieltje aaide ik even over het dashboard.
‘Kom maar,  je mag weer mee naar huis.’ zei ik.
Ik weet niet of  Bert ook wat tegen de Punto zei, maar achter elkaar aan reden we weer een uur terug. 
Geen Space Star gekocht.
We zullen zien wat er in de toekomst voor ons in de sterren staat.