Nee, dit is geen scenario voor een vervolg op de film 300.
Maar wel de 400e blog op Daagse Dingen!

Ik had een leuk idee hiervoor. Dat dacht ik tenminste.  Ik zou uit alle 399 voorgaande blogs één zin halen en daar de 400e van maken.
Het zou uiteraard een raar verhaal worden, maar wel verrassend, soms grappig en in ieder geval origineel.
Dapper begon ik bij mijn eerste blog ‘Muizenissen’ en ging van daaruit naar blog 2, 3 etc.

Tijdens het schrijven had ik wel plezier. Eerst al om alle oude teksten weer terug te zien, maar ook omdat het nieuwe verhaal me deed denken aan hoe mijn nachtelijke dromen meestal zijn: heel  druk en heel bizar. Het vliegt alle kanten op, er zit geen enkele samenhang in en toch is het één droom. Stiekem enorm vermoeiend en dat is toch wel jammer als het doel van slapen is dat je uitrust, maar dat terzijde.

Omdat het nogal een werk is om uit 399 blogs een zin te halen, was ik een poosje geleden al begonnen. Het leek leuk te worden, soms zat ik te grinniken achter mijn laptop.
Maar hoe verder ik kwam, hoe meer de lol eraf ging.
Er kwam namelijk geen eind aan. Ik had al zoveel gedaan, ik was het zat. Even tellen hoeveel ik nog moest.  Nog 247 blogs!!! Grote genade, dit was geen doen. Ik hield het voor gezien.
Leuk bedacht Annelies, maar dat was dan ook alles, want in de praktijk werd het strontvervelend om te lezen. Ik weet zeker dat jullie al lang voor je op de helft was, zouden afhaken. Dan had je het wel gezien en zou schouderophalend wegklikken En daar gaf je ik dan ook nog eens groot gelijk in. 

Dus ik ben gestopt. Na 152 zinnen.
Toch een klein stukje doen dan? Om het idee niet helemaal in de prullenbak te laten belanden? 

Naïef en goed van vertrouwen als ik in eerste instantie was, 
was ik mijn eigen kindertjes niet vergeten.
Mijn vroege jeugdherinneringen.
Op tafel staan bakjes met strijkkralen, zilver, goud en rood, en werkstukjes die nog niet helemaal af zijn.
De zandbak was een showmodel en we mochten ‘m voor 7 euro meenemen.
Jarenlang letterlijk een gat in het dorp.
Maar ik had m’n zinnen op dat artikel gezet.
Want Tim moest zaterdagochtend nog werken, en ik zag mezelf al stressend en bekkend door het huis lopen 
Nee werkelijk, ik kan niks bedenken wat dit kan overtreffen, tjongejonge.
Ik erkende ruiterlijk mijn nederlaag tegenover Bert en vroeg hem of hij zich nu niet heerlijk voldaan voelde na deze succeservaring.
Ik rende snel de winkel in, hij bleef gelukkig buiten. 
Met moed der wanhoop inmiddels wel, want eerdere strijd heeft nooit een echte overwinning mijnerzijds opgeleverd.
De superleuke potten met “bijna koekjes” stonden er allemaal nog, evenals de door mij zo vlijtig gemaakte cake-ijsjes. 
Het was de bedoeling dat mijn mobieltje ook meeging,
zo de voordeur uit,naar buiten.
Daar stond de man van de kennis, met een boodschappenkrat in de handen, met daarin het konijn!
Dus de enige optie was: alles eruit! 
Gezond en vol leven,
schoten me ook nog een paar mooie dingen te binnen uit mijn tijd als kleuterjuf.
“Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren”,
het resultaat van een ingekapselde splinter. 
Ik ben het daar niet mee eens.
Het enige wat klopt is: de hond uitlaten. 
Ik nam willens en wetens wel risico, ik ben namelijk een echte ster in enkelbanden scheuren, polsen breken en buitenproportionele bulten ontwikkelen na een insectenbeet.
En iedere keer ben ik er toch ook weer verbaasd over.
Nu ik mezelf zo bekijk, moet ik ook iets aan mijn voeten doen
maar daar gaan we het nu verder niet over hebben.

Dit was uit 26 opeenvolgende blogs, van Zo gemeen! (21 aug 2012) t/m Zo moeder, zo dochter (2 nov 2015)
Dat lijkt me wel genoeg om het idee te illustreren. Jullie zitten niet te wachten op nog 15 van zulke stukjes toch?

400 blogs. Over alledaagse gebeurtenissen, bijzonderheden, actualiteiten, blunders, verdriet. Ikzelf, mijn familie, de dieren, mijn werk, de pleegzorg, willekeurige ontmoetingen, alles kwam voorbij.
Een rijk archief,  soms pik ik er gewoon wel eens eentje uit om terug te lezen. 
Na die start in 2011 ben ik nog veel meer gaan schrijven. Verhalen, haiku’s, UKV’s.
Ook is er in de loop der jaren het een en ander gepubliceerd, waar ik onwijs trots op ben.( zie: Publicaties) 
Er komt binnenkort een tweede Cozy Detective uit, ook weer met het speurdersduo De Sabot&Co in de hoofdrol. 

En aankomende vrijdag wordt het een bijzondere en ook wel spannende avond voor mij.
Met een kort verhaal ben ik genomineerd voor de Literatuurprijs Zeist 2024.
Uit 215 inzendingen ben ik, met nog vijf andere schrijvers, uitgelicht voor die nominatie.
Er zijn drie eervolle vermeldingen en een derde, tweede en eerste prijs.
Op een feestelijke avond in het Torenlaantheater in Zeist is de uitreiking.
Natuurlijk ben ik benieuwd wat de uitslag voor mij zal zijn. Maar de nominatie is al zo’n mijlpaal dat ik me sowieso een winnaar voel.
Ik ga mijn verhaal voorlezen voor publiek, iets wat ik nog nooit gedaan heb. 
Duim maar een beetje voor me, dat ik het er goed vanaf breng. 

En daarna? Dan ga ik gewoon blog 401 schrijven. Omdat Daagse Dingen mijn uitlaatklep is en ik enorm trots ben dat mensen mijn blogs willen lezen.
Ga daar dus vooral mee door, alsjeblieft.  Oprecht bedankt!