Herinnert u zich deze nog (nog nog…) : Is er iets?
Inmiddels zijn we ruim zes jaar verder en mag ik met overtuiging zeggen dat de rollen zijn omgedraaid, de situatie 180 graden is gedraaid en ik dat met ingehouden lachen bekijk. Oké, helemaal niet ingehouden. Voluit gewoon. 

Vandaag heb ik een rustige dag, ik moet pas om drie uur in de bibliotheek zijn voor de taalles die ik aan buitenlanders geef.
Ik zit heerlijk de deken voor mijn nieuwe kleinzoontje af te werken.
Dochter Irene werkt thuis, en haar zoontje van vier is een dagje thuis van school. Die combinatie valt niet mee. 

(Plieng!)
Nou zeg, hij trekt de boel overhoop alsof ie een peuter is, tussendoor probeer ik soms wat mail te doen. Maar dan draai ik me om en liggen er niet alleen maar dino’s, maar ook auto’s en wat al niet meer. En dat niet alleen op de grond maar ook op de bank. En er staan stoelen midden in de woonkamer. 

´ Och hemel’, reageer ik meelevend. Ik hoop dat het overtuigend overkomt, want ik moet in werkelijkheid lachen. Irene heeft nu, ze zwanger is, een ongewoon grote netheidsdrang, zal wel een bijeffect van de nesteldrang zijn. Dit is haar natuurlijk een doorn in het oog.

‘Niet druk over maken. Mijn moeder zou zeggen ‘het is droog spul’ 😁 app ik er nog achteraan. Ik weet niet of ik het hiermee beter maak eigenlijk.

(Plieng!) 
En is de keuken nog ontploft want jan ging pizza deeg maken en daarna meteen in een meeting dus ruimde t daarna op en echt het is chaos en cambodja* hier 😂😂😂
Ik heb er geen kracht voor ik laat t maar gebeuren zie t straks wel weer

(*dit is een uitdrukking die ze van huis uit heeft meegekregen. Mensen van mijn generatie zijn opgegroeid met dagelijks ‘Laos en Cambodja’ in het nieuws, en dat leidde bij ons dus tot deze gevleugelde uitspraak…)

‘Groot gelijk’, antwoord ik. Ik neem nog een slokje koffie en hecht een draadje af. 

(Plieng!) 
Nu eerst pauze hoor. Ik was omdat typen te ingewikkeld werd voor mn werk een berichtje aan het inspreken voor een collega en toen ging de bel, moest ik tussendoor ook nog de deur open doen voor de postbode en Finn binnen houden die eigenlijk wel op zn sokken de natte tegels op wilde

Ik had werkelijk een déja-vu naar de tijd dat ik ook honderd dingen tegelijk moest doen. Dat leek wel in een ander leven. 

(Plieng!)
We gaan nu met z’n drieën tien minuten opruimen hahaha
Finn moet ook.  Hij zei nee. Jan zei jawel tis geen vraag
Dan is iig de tafel leeg want die stond vol. Want brood aan tafel smeren, dat moest natuurlijk ook zelf gedaan worden vandaag

‘Maak een spel van het opruimen. Kunnen de dino’s via de stoelen hun weg naar huis vinden? en dat soort dingen’, app ik behulpzaam terug vanuit mijn opgeruimde huiskamer. 

(Plieng!)
O, goeie!

(Plieng!)
Tot overmaat van ramp ging ik ook nog in een stegosaurus staan, waarom nou net die met stekels

Lenny schrikt op uit zijn gesnurk door mijn schaterende lach

en de reactie van Finn: mama!! kijk uit, niet kapot maken!!!

Zo’n meelevend kind, die kleinzoon van mij

maar de lunch is nu opgeruimd en je ziet weer een stukje aanrechtblad. de mannen gaan nu even samen een spelletje doen zodat ik nog even wat werk kan doen hahaha

En werkelijk, het pliengt een poosje niet.
Het is ineens wel erg stil hier, ik zet de tv aan en kijk een programma wat ik gister opgenomen heb. De deken is ondertussen klaar. 

Uiteindelijk komt ie weer:

(Plieng!)
we zijn nog een kwartier buiten geweest want hij wilde buiten spelen en ik dacht mooi even uitwaaien, en de skelter moest mee en de fiets, om vervolgens op een kapotte driewieler die er stond te fietsen en daarna weer naar binnen wilde dus het hele wagenpark mocht weer naar binnen

Ik zit alweer te grinniken. DIt is zo herkenbaar. Het was zelfs mijn dagelijks werk. 

heel de bank vol met auto’s bouwen, dat was heerlijk spelen. dus ik kon tussendoor even werken. daarna mocht ie even tv kijken maar werd ie boos op mij dat er geen plek was op de bank. waarop ik zei ja dan moet je de autos even opruimen. diepe zucht. ja hallooo het zijn er zoveel je moet wel even helpen hoor #zwaar leven heeft een kleuter,

Ik hou van kleuters. Ze zijn, zonder bewust egoïstisch te zijn, het middelpunt van het universum, en passen hun wereld daar op aan. Het is dan niet aan de orde of mama en papa het druk hebben, moeten werken, andere dingen aan hun hoofd hebben. 

ondertussen als ik om me heen kijk liggen er stickers, spelletjes, autos, dino’s, een mand opgevouwen was (JA HEUS tijdens het filmpje kijken heb ik 1 van de 3 volle manden gevouwen dat is een pluspunt), lege spullen die in papiercontainer moeten, een stoel midden in de kamer die eigenlijk naar zolder moet maar de kapster was geweest dus moesten houten stoel en die moet nog opgeruimd. maar die ligt nu vol met de inhoud van jan zn rugzak want daar zat een peer of appel in die geplet was waardoor jan even z’n tas leeg moest halen
De kat loopt keihard te mauwen boven terwijl we allemaal beneden zitten, dus weet niet wat ie heeft. 
MAAR de mannen doen nu een spelletje, het pizza deeg is klaar, er is wat ruimte aan tafel voor mn laptop, en ik ga even werken nu. Een moment van bezinning. 

Oja we hebben ook nog 5 keer verstoppertje gedaan, waar ik 5 keer tot 30 moest tellen en ” je moet als laatste in de trapkast kijken hoor” en tot 5 keer toe zat ie daar te gieren als ik de deur open deed. Heel verrassend dat ie daar verstopt was

Dat het nog zover komt dat de gelegenheid om te werken een moment van rust is! 
Het ligt er natuurlijk aan wat voor werk je hebt. Mijn werk was van het soort dat er voortdurend zulke dingen gebeurden als waar we nu over appten.
Dat maakte ook wel dat het nooit saai was. 
Mis ik het? Misschien. De stress in ieder geval niet. Wel de gezelligheid, de gekkigheid.
Maar daar kan ik nu op een afstandje van meegenieten.
Zonder zelf op een stegosaurus te hoeven stappen.