Een rondje Borg. De  eerste verliefde wandeling hand in hand met Bert, in 2004, rond Borg (landhuis) Verhildersum . In een vierkant om de Borg heen ligt een wandelpad, wat ideaal is voor een ommetje. Eigenlijk een vierkant rondje dus.
Echt in alle seizoenen mooi, het verveelt me nooit om daar te lopen. En in die bijna 18 jaar na de eerste keer heb ik daar dan ook talloze voetstappen gezet.
Met verschillende honden, met in de loop der jaren een stuk of 40 kinderen in alle leeftijden, met visite en een enkele keer gewoon lekker in m’n eentje.
Tot ik 5 maanden geleden ineens letterlijk geen stap meer kon verzetten.
Het gaat goed met mijn voet, in februari ging het gips eraf en de operatiewond is voldoende genezen. En toen moest ik weer leren lopen. Heel raar, je bent altijd een goede en enthousiaste wandelaar geweest en dan moet je ineens gaan nadenken hoe je moet lopen. Hoe zet ik mijn voet neer, hoe wikkel ik hem af, hoe beweeg ik mijn knie, mijn heup….niets gaat meer automatisch, terwijl ik vroeger gedachteloos overal heen liep, sjouwde, rende en huppelde.
Alles voelt bibberig en onzeker en het gaat langzaaaaaaam…..
Maar! Langzaam of niet, het gaat! En steeds beter ook.

Ik had het ontzettend gemist om met mijn hond Lenny te lopen, gelukkig voor hem waren mijn zwager en schoonzus al die maanden onvermoeibaar, en haalden hem iedere ( ja echt iedere!) dag op voor een wandeling. Echt zo lief!
Toen ik weer een beetje kon lopen, wilde ik zo graag met Lenny naar buiten, ik nam 1 kruk mee en met mijn andere hand hield ik hem aan de lijn. Wat een teleurstelling was dat. Hij was ongeduldig, hield totaal geen rekening met mijn beperkingen (terwijl het altijd zo’n gevoelig beest is), ik kon nauwelijks op de been blijven en ik raakte erg gefrustreerd. Het was gewoon nog te vroeg.
Dus ik ben verstandig geweest (ja dat kan ik wel als ik dat wil, maar ik wil het niet altijd) en heb geoefend zonder hond. En nu lukt het al best goed. Ik loop zonder krukken, zet mijn voet niet meer neer als Pipo de Clown, ik hang niet meer voorover alsof ik een denkbeeldige rollator duw, ik loop rustig in plaats van langzaaaaam…. kortom, ik ben niet meer gefrustreerd.
En deze week wilde ik dus graag weer een rondje Borg gaan lopen. Met Lenny.
Jongens, wat was het fijn! Heerlijk in de prille voorjaarszon, Lenny liep naast me als de liefste hond van de wereld en ik …. ik kon EINDELIJK weer mijn geliefde wandelingetje doen.

Nog even dubben bij een kruispuntje:  ga ik het hele rondje doen of misschien toch een halve?
Lenny wilde wel graag een hele natuurlijk en ik eigenlijk ook wel. 
Dus we hebben het gedaan en het is gewoon een mijlpaaltje! 

Lenny Leerde Liesje Lopen Langs de Lange Leenster Laan
en toen ze weer huiswaarts keerden, was Lies trots dat ze ‘t had gedaan!