Mijn favoriete programma van dit moment: The Repair Shop. Ken je het? De afgelopen tijd kwam het iedere avond om 17.30 bij de BBC. Precies op de tijd dat ik ga koken maar daar is de opnameknop voor uitgevonden. En was het heerlijk om ‘smorgens, met een kop koffie, in alle rust het alsnog te kijken. 
In een prachtige rietgedekte boerderij ergens in Hampshire werkt een aantal ambachtslieden. Een verschrikkelijk ouderwets woord, maar het dekt wel de lading.
Ze kunnen alles repareren wat binnengebracht wordt, ieder met zijn of haar specialiteit.
Of het nou een hobbelpaard van 5 generaties geleden is, wat de laatste 20 jaar in een vochtige schuur heeft staan rotten of een herdenkingsbord wat te pletter is gevallen in 100 scherven, ze maken het heel. Je kan het zo gek niet bedenken of mensen komen er mee aan. Het gaat dan wel altijd om een voorwerp waar een grote emotionele waarde aan zit. “Ik kreeg deze van mijn oma en dat was in de tijd dat….” etc.  Of: “Mijn vader was voor de oorlog daar en daar gesitueerd en leerde toen mijn moeder kennen en ze hebben voor hun huwelijk dit gekregen en het heeft de oorlog overleefd en altijd op onze schoorsteenmantel/vensterbank/buffetkast/noemiedereplaatsmaarop gestaan”
Vaak mooie herinneringen, soms hartverscheurend, maar altijd heel erg belangrijk voor degenen die met het kapotte voorwerp aankomen. Soms denk ik: hoe kom je erbij om dit te bewaren?  

Een bak met talloze scherfjes en brokjes van wat ooit een beeldje van klei geweest is bijvoorbeeld. Het dingetje was een keer kapot gevallen en ik kan me de tranen van wanhoop die je op dat moment huilde heel goed voorstellen, als dat beeldje het enige is wat je nog had van je overleden broer. Je kroop huilend rond op handen en knieën om alle fragmentjes te verzamelen  in een bak die je vervolgens jarenlang bewaard hebt. Omdat je het enige tastbare wat je nog hebt, niet kan loslaten, ook al is het helemaal kapot en onherkenbaar geworden. En dan mag je naar de Repair Shop en is daar ene Kirsten (de commentator spreekt die naam altijd uit alsof hij net een veel te grote hap slagroomtaart heeft genomen) en die vindt het een uitdaging en kan niet wachten om eraan te beginnen. Vervolgens krijgt ze het voor elkaar om die talloze stukjes in elkaar te puzzelen, alle breuklijntjes onzichtbaar te maken en te glimlachen naar je als je helemaal geëmotioneerd het beeldje weer in je handen kan houden.  En dan mag je het weer mee naar huis nemen.
Ikzelf vind dat altijd een doodeng moment, stel je voor dat je over de drempel struikelt en het ding valt nogmaals kapot. Gelukkig zijn dat soort momenten nog niet voorgekomen, in ieder geval worden die niet uitgezonden.
Hetzelfde met een stoel die eruit ziet als een gammel wrak, een schilderij waar de vellen aanhangen, een blikken opwindauto die geblutst en kaal is en 3 wielen mist, een ketting waar cruciale onderdelen van kwijt zijn, een teddybeertje wat vrijwel vergaan is, een tafeltje met ingelegd hout waar iemand een hete pan op had gezet zodat alle mozaiek vernield is: ze repareren het, Kirsten en haar collega’s. De houtbewerker, de klokkenmaker, de zilversmid, de naaisters, de schilderijrestaurateur, de leerbewerkster, en last but not least de metaalbewerker/smid waar ik stiekem een beetje verliefd op ben zoals ik dat vroeger was op Floris of David Bowie.  (Ok, nu het hier zwart op wit staat is het niet meer stiekem natuurlijk), stuk voor stuk echt onvoorstelbaar goede vakmensen. Eigenlijk vind ik het kunstenaars. 

Deze week moet ik het zonder Repairshop doen want de BBC heeft nu kerstprogramma’s, op z’n Brits. En zit ik dus een blog te schrijven op de tijd dat ik anders voor de tv zit. 
Ik ben een klein beetje uit mijn doen, want ik moet onverwacht de dag voor Kerstmis naar mijn eigen Repairshop. Nadat ik 11 weken geleden viel en mijn voet brak is er vrijwel nog  niets aan genezing te zien en besloot men gister dat ik alsnog geopereerd ga worden. En wel op 24 December. Ik verschoot daar wel even van, zag de plannen voor Kerstmis al in het water vallen en werkelijk, dat had ik niet aangekund, na alles wat er al afgezegd moest worden en niet door kon gaan de afgelopen maanden. Maar het is een dagopname en de arts zei: U kunt daarna gewoon Kerst gaan vieren met uw gezin. 
Dus daar vertrouw ik dan maar op. Probeer zoveel mogelijk voor te bereiden en op Eerste Kerstdag zelf heb ik genoeg lieve helpende handen om me heen.
Ik krijg een plaatje of 2 schroeven in mijn voet om de breuk te fixeren en daarna moet het weer helemaal in orde komen.
Dus ik ga ervoor. Ben ook echt wel dankbaar dat ik niet op de lijst van uitgestelde operaties terecht ben gekomen.
Wie weet is degene die het metaalwerk aanbrengt ook wel een hele leuke, net als op tv.
In ieder geval heb ik er het volste vertrouwen in dat dit ook vakmensen zijn. En ga ik straks met een netjes gerepareerde voet weer naar huis.

Fijne feestdagen allemaal!