Kijk je, net als wij, veel films en series, dan gaan je dingen opvallen. Clichés, dingen die iedere keer weer terugkomen. Tenminste in de genres die wij kijken. Maar ik denk dat het overal wel zo is, alleen zullen het dan andere clichés zijn.
Ik heb er een paar van ‘onze’ op een rij gezet. Er zullen er nog meer zijn en ik verheug me erop dat jullie het lijstje aan kunnen vullen!

Komtie, in willekeurige volgorde: 

Personen met astma zijn standaard sneue figuren en (potentiële) gepesten. Ze lopen voortdurend met een inhalator in de hand en ze nemen zoveel pufjes dat ik, als ik op die manier met mijn medicijnen om zou gaan, binnen een halve dag in het ziekenhuis zou liggen met hartritmestoornissen en spasmen. Bovendien zou mijn zorgverzekering aan de bel trekken waarom ik in vredesnaam 7 inhalatoren per week nodig heb in plaats van 1 per maand. En me vervolgens een assertiviteitscursus aanraden. 

In films en series waar mensen op missie gaan, is er een vast team. Zou dat misschien wettelijk vastgelegd zijn?  Of het nou astronauten, onderzoekers in een duikboot, tijdreizigers, archeologen of natuurwetenschappers zijn, het is altijd een trio: twee mannen (een lichte en een donkere) en een knappe jonge vrouw.
Uiteraard is er wat onderhuidse spanning tussen die drie.
Ze halen niet allemaal het einde van de missie, maar de vrouw overleeft het altijd.
Ze ziet er immer verzorgd uit, ook al is er geen wastafel of spiegel in de verre omtrek aanwezig. Ze draagt ook zeker geen fleecevest of ecco’s , heeft nooit een badhairday en ze is nooit ouder dan 35.  Wie weet mag je na die leeftijd ook niet meer op missie, ik weet het eigenlijk niet. 

En dan de minder spectaculaire situaties:

Komt iemand thuis met boodschappen dan zit er standaard prei in de tas. (Bert, je zou een goede acteur zijn) Maar als het eten voorbereid wordt, dan is die prei nergens meer te bekennen, want in de keukens worden uitsluitend wortels gesneden. Altijd en immer, in ieder huishouden, rijk of arm, er worden wortels gesneden. Die worden daarna weggegooid denk ik, want als het eten op tafel staat, zijn de wortels weer verdwenen. Dan zijn het ineens erwtjes en boontjes. 

Over dat eten gesproken:  wat er op de borden ligt ziet er altijd heerlijk uit. Je krijgt er zelf trek van en kan het bijna ruiken. Vervolgens pakken de mensen een vork en gaan wat met dat eten zitten schuiven, ze prikken er een paar keer in, maar nemen geen hap.
Daarna is ofwel de scène afgelopen of er wordt afgeruimd. Niemand, maar dan ook echt niemand, heeft zijn bord leeg. 

Wat ze wel doen is wijn drinken. Bij thuiskomst eerst een glas wijn. Er is nooit een aangebroken fles, iedere keer wordt er een nieuwe  opengemaakt,  met een kurkentrekker. De schroefdoppen die wij hebben zie ik eigenlijk niet. En de fles gaat buiten beeld dus blijkbaar leeg, want de volgende keer gaat er gewoon weer een nieuwe open.
Staat er een glas melk of water op tafel, dan blijft dat onaangeroerd staan. Staat er wijn op tafel, dan wordt er wèl van gedronken. Zou ik ook doen trouwens, als ik actrice was. Liefst de scène nog een paar keer overdoen natuurlijk. Ik word steeds losser en kom echt in mijn personage. (ik voel een nieuwe carrière aankomen) 

Als er gestreken wordt, staat de strijkplank in de huiskamer en staat de vrouw altijd een volkomen kreukloos lichtblauw overhemd te strijken. Het ding is klaarder dan klaar, maar ze blijft het strijkijzer er maar overheen halen.  Er staat verder ook geen uitpuilende wasmand, zelfs geen kleintje. 

Bij de detectives die we kijken komen de inspecteur en zijn secondant nogal eens bij mensen op bezoek. Om vragen te stellen, een alibi te checken, dat soort dingen.
En altijd gaat de ondervraagde gewoon door met waar hij of zij mee bezig was. Niet even beleefd blijven staan, of gaan zitten. Maar druk verder gaan met dingen die echt niet kunnen wachten:  een stapel mappen van een bureau pakken en andersom opstapelen, dozen die duidelijk niets wegen, dus waar waarschijnlijk niets inzit , van de ene hoek naar de andere dragen, een omgespitte tuin nog verder omspitten, een knoop die al vastzit nog vaster aannaaien. Of een bezem naar de schuur brengen aan de andere kant van de tuin, terwijl de detectives braaf achter ze aanlopen en tegen hun rug aanpraten. Niet netjes. Wat nog onbeleefder is:  een glas whiskey of iets dergelijks inschenken en uitgebreid in de enige fauteuil  die er is gaan zitten hijsen, de detectives ondertussen gewoon voor je laten staan en niets aanbieden.
Blijkbaar barsten al die ondervraagden , of ze nou wel of niet de dader zijn, van zelfvertrouwen en kunnen ze het zich veroorloven om normale omgangsvormen te laten varen. Erg ongemakkelijk.

En dan nog een korte, maar  last but not least:  Met Kerstmis ligt er sneeuw.  Altijd. Zelfs in Nederland. Was het maar zo’n feest. 

Ok. Ik pretendeer niet een serie of film te kunnen bedenken die volkomen origineel is en waarin geen enkel cliché voorkomt. Maar sommige dingen kunnen best weg of vervangen worden door wat anders. Het is een beetje gemakkelijk om voort te borduren op wat een keer gewerkt heeft. Verras me eens met iets anders dan een dreamteam, een lichtblauw overhemd of gesneden wortels.
Maak een dialoog zo boeiend dat je gewoon kunt kijken naar mensen die tegenover elkaar zitten, in plaats van de scène ‘dynamisch’ te maken met flauwekulbezigheden.
Want die clichés leiden af en maken het ongeloofwaardiger dan het moet zijn.
En o ja, leer een acteur hoe je een inhalator echt moet gebruiken of geef hem anders gewoon een leuke bellenblaas. Dat geeft vast meer effect, met dat rare gehijg en gepuf.