Nadat ik schrok van een heel felle bliksemflits heb ik mijn ochtend niet zo. De door mij gevreesde onweersklap blijft uit, het rommelt alleen in de verte. De hond is wel onrustig en loopt heen en weer langs mijn bed. Ik val weer in slaap en droom 1000 kleine onsamenhangende droompjes, vreemd en druk, zodat ik me niet erg uitgerust voel als de wekker gaat.
Na het opstaan lukt het me niet om normaal mijn shirt aan te trekken: achterstevoren, arm door de halsopening, pas bij de derde poging lukt het.
Ik maak het ontbijt en zet de borden met brood bij de verkeerde stoel, pak een beker om melk in te schenken, maar kan de beker vervolgens nergens meer vinden. Ik zie wazig met mijn rechteroog, dat alarmeert me want dat is een voorteken van migraine. Dan merk ik dat er niks mis is, heb alleen een vlek op mijn brillenglas.
Ik ben nerveus en weet niet waarvoor, maar de onrust is erg onprettig.
Als mijn man de deur uit is lijn ik de hond aan. De lucht is zwaar bewolkt, ik kies een paraplu uit mijn verzameling, vandaag zijn de ezeltjes aan de beurt.
We stappen naar buiten. Het is koel en fris, direct verandert mijn stemming. Het begint zacht te regenen, ik klap mijn paraplu uit maar, voel nog wel spettertjes op mijn blote armen en benen. Het is aangenaam. Alle bedompte warmte van de laatste dagen verdwijnt, ook uit mijn hoofd.
We lopen langs de weilanden, een haasje drukt zich in het gras. Hij heeft zijn lange oren tegen zijn rug aangelegd om zich zo onzichtbaar mogelijk te maken, kleine natte piekjes steken omhoog op zijn kruin, hij ziet er aandoenlijk uit. De hond heeft hem niet gezien, ik kan over de berm heen kijken. Stilletjes knik ik het haasje toe: blijf maar zitten vriendje,we doen je niks.

De regen ruist en alles om mij heen voelt heerlijk fris aan. Ik wil wel een hele lange wandeling maken, maar zowel gerommel in de verte als de wetenschap dat ik zometeen aan het werk moet, zorgen dat ik weer richting huis ga. Ik loop over een houten bruggetje en let goed op, het kan glad zijn nu het na dagenlange hitte ineens weer is gaan regenen. Ik besef dat mijn hoofd het weer doet , de frisheid buiten is weldadig.
De pony’s in de wei liggen ook niet meer loom in de buurt van de watertank. De moeders grazen, de veulens springen en rennen. Hun natte lijven geven een zware geur af, ik zie ze letterlijk dampen.
Als ik thuis kom voel ik me veel meer verkwikt dan na een nacht slapen.
Ik zet de paraplu op de oprit om uit te druipen en ga naar binnen. De warmte slaat direct op me, maar ik doe alle ramen en deuren open.
Op de vensterbank bij het open raam drink ik tevreden mijn koffie. De hond eet zijn ontbijt en komt dan onder de vensterbank liggen.
Nog even een ontspannen momentje samen voor de werkdag begint. Ik ben er klaar voor.