Vanmorgen hoefde ik pas om 9 uur te beginnen met werken. Dan is de verleiding groot om nog een poosje lekker in bed te blijven. Maar ik kon ook de gewone tijd opstaan en dan iets doen waar ik anders niet aan toe kom vandaag.
Ik hou van mijn bed. Ik ben niet zo iemand die zegt: “Ik sta zaterdags vroeg op want dan heb ik een lekker lange dag!” Uitslapen is heerlijk, vind ik.
Maar vandaag was het anders. Ten eerste is het geen zaterdag maar woensdag en Bert moest wel op de gewone tijd naar het werk. En ten tweede was ik gisteravond vroeg naar bed gegaan en was ik nu eigenlijk wel “klaar met slapen” zoals mijn dochter dat vroeger zo schattig zei.
Dus ik ben wel gewoon tegelijk met Bert opgestaan en toen hij de deur uit was ben ik met Lenny gaan wandelen. En ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb!
Het was fris buiten, een heel verschil met vorige week. Mijn winterjas had ik al opgeruimd en ik weiger koppig die weer tevoorschijn te halen, dus een extra vest onder mijn dunne jas dan maar.
Maar wat rook het lekker buiten en wat was het stil! Ik liep in een aardig tempo, dus ik werd al snel lekker warm.
Het is dan wel koud, maar het is toch echt lente. Ik heb zoveel moois gezien onderweg.
En zo genoten….
Een Groningse Blaarkop en haar kalfje volgden ons nauwlettend. Moeder koe hield mij en Lenny in de gaten of het wel veilig was, kalfje was nieuwsgierig maar bleef toch maar dicht bij mama.

Verderop liepen schapen met lammetjes in de boomgaard. Verschillende bomen hadden al  bloesem en het was een mooi plaatje. Schapen zijn nogal schichtig weet ik, dus we kwamen niet al te dichtbij.

De slootkanten zijn uitbundig begroeid met fluitekruid. Een leeg weiland staat vol met boterbloemen en rode zuring tussen het gras. Later zal dit worden gemaaid voor kruidenhooi.

En als kersje op de taart was er een ponyveulentje. Gister was die er nog niet, dus zo pril als het maar kan. Een prachtig stukje nieuw leven. Een klein paardenkind, veilig naast mama, in een groep die hem beschermt, in een weiland dat hem alle ruimte geeft.

Allemaal dingen die zo mooi zijn en zo kostbaar.
In mijn hoofd hoofd hoor ik al het cynische commentaar van bepaalde mensen:
“Ja, droom maar lekker verder. Dit is niet de echte wereld, weet je wat er allemaal gebeurt met dieren en met de natuur. Alles wordt uitgebuit en kapot gemaakt. “
Ik weet het, wat er allemaal gebeurt. Waarschijnlijk zelfs lang nog niet  alles, maar genoeg om er soms helemaal naar van te worden. Maar net zoals met mijn winterjas, weiger ik koppig. Ik wil niet zo fatalistisch zijn. Wat ik hier zie is óók de echte wereld. Mijn wereld, waar ik woon. Er zijn mensen die het belangrijk vinden dat de dieren het goed hebben. Dat de “boeren-natuur” in stand blijft. Die hun best doen om dat te realiseren . Omdat het zo verschrikkelijk waardevol is. Omdat ze respectvol en gewetensvol zijn.
Het is misschien maar een heel klein stukje van de wereld, maar het is net zo reëel als de andere stukken.
Daarom kan ik er van genieten. Naast alle ellende en destructie bestaat er een tegenbeweging.
En ik blijf hopen dat zulke kleine stukjes wereld als hier, uiteindelijk grote stukken worden.
Soms is het niet verkeerd om koppig te zijn.