Soms mag dat best. Er zijn dingen die een ander niks zeggen maar die voor jezelf belangrijk zijn en voelen als een overwinning.
Voor mij is dat, dat ik vanmorgen in de sneeuw  auto gereden heb.
Ik ben panisch voor gladheid en sneeuw op de weg. Eigenlijk weiger ik dan auto te rijden, ik raak compleet in paniek. Heb al eens gedacht om een slipcursus te gaan volgen maar dat durf ik zelfs al niet.
Maar ik had een afspraak vanmorgen, met Tim en die was belangrijk voor hem. Aangezien ik Tims moeder ben wil ik er graag voor hem zijn. En omdat het nou ook weer niet zo was dat er 20 cm sneeuw, ijzel en mist verwacht werd, besloot ik dat ik hoe dan ook moest gaan. Bang of niet.
Dus gewoon in de auto weg vanmorgen. Niet onze eigen, Bert had Tims auto nagekeken van de week en Tim had zolang de onze. Dus de afspraak van vandaag was ook gelijk een mooie gelegenheid om de auto’s te ruilen.
Ik reed richting Groningen en juist toen ik dacht: ‘Nou, de voorspelde sneeuw blijft gelukkig uit’ begon het bij Adorp te sneeuwen. Heel kleine vlokjes, maar al gauw heel erg veel kleine vlokjes dus de weg werd snel wit. Ik kneep in het stuur van de zenuwen en vermaande mezelf om vooral rustig te blijven en normaal door te rijden.
Vanaf de ring Groningen de snelweg richting Assen op was het inmiddels een dikke sneeuwbui geworden en ik kachelde zo goed mogelijk met de rest van het verkeer mee.
Afslag naar de N34, dat werd een tweerichtings weg. Gatverdarrie.
Ik reed achter een grote vrachtwagen. Bij het passeren van dit bordje:

voelde ik me alsof ik in een aflevering van Iceroad Truckers zat.
Ja, schromelijk overdreven, ik weet het. Ik reed immers in een Alto’tje op een asfaltweg in Drenthe. Maar het illustreert wel hoe bang ik ben in dit soort situaties. En dan ook nog in de auto van een ander.
Eindelijk minderde de sneeuwbui en omdat het niet zo heel erg koud was, werd de weg snel vrij schoon gereden. Ik kon al wat rustiger zitten en wat meer vaart maken.
De vrachtwagen nam een afslag en ik zat ineens achter een heel klein autootje, dat amper 60 reed.
Ik zag dat er 2 oude dames inzaten en er schoot mij een oneerbiedige benaming te binnen die we vroeger wel gebruikten voor bepaalde autootjes.
“Truttenschudder met jarretel-aandrijving” grinnikte ik hardop tegen Lenny, die ook mee was.
Gelijk corrigeerde ik mezelf. Alsof ik zo’n held was. Arme dametjes. Die waren vast net zo bang als ik geweest was.
Ik kwam veilig bij Tim, zodat we samen onze afspraak konden nakomen.
En ik voelde me trots, omdat ik mezelf dit keer toch maar mooi had overwonnen.
Soms kan dat niet, maar als het wel kan, voelt het goed!