Huishoudelijk werk is eigenlijk onbegonnen werk. En toch zo noodzakelijk.
Het is een tegenstrijdig iets,dat huishouden.
De afzonderlijke klussen zijn goed te doen en het resultaat geeft meestal weer voldoening.
Maar het geheel is nooit klaar. Nooit. En dat is frustrerend.
Wassen, strijken, poetsen, opruimen, stofzuigen, het moet. Altijd weer. En heb je geen professional die het voor je doet, dan moet je het zelf doen.
Er zijn van die periodes dat ik alles onder controle meen te hebben. Maar ach, die periodes zijn altijd zo kort….
De geschuurde pitten van het fornuis vertonen ’s avonds na het koken al weer ingebrande vlekjes. Terwijl ik toch heus niet kliederig kook.
De wasmand is soms toch eindelijk leeg! Ja toch zeker voor een halve dag. Natuurlijk, ik wil ook dat we schoon op onszelf zijn, maar toch.
Mooi, die gewassen ramen, zo helder! De volgende dag zitten er al weer spetters en ondefinieerbare vlekjes op.
“Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren”. Volgens mij hoeven we niet te wederkeren, we zitten er gewoon dagelijks middenin. Kijk maar op de kastjes .
Het huishouden is een dagtaak. Want als je 1x denkt: ‘dit hoeft nu niet, ik ga wat anders doen’, dan ga je achterlopen.
Dan moet je nog veel meer wegwassen en wegvegen en wegpoetsen en wegstrijken.
Om maar niet te spreken van een keertje ziek zijn.
Een paar dagen kwakkelen en alleen het hoognodige doen (dus thee zetten en dvd-tjes kijken) wordt genadeloos afgestraft. Dan moet Henry daarna overuren draaien, evenals de wasmachine en de droger (al ben ik wel heel blij dat ik die heb!) en moet je al je nieuw herwonnen energie inzetten om de boel weer in het gareel te krijgen.
Toen ik geschiedenis studeerde heb ik Vergilius gelezen. Hij zei:’ Labor omnia vincit improbus’, oftewel ‘IJverige, onvermoeibare arbeid overwint alles’. Niks nieuws onder de zon dus, ik moet gewoon onverdroten aan het werk . En alles overwinnen. Inclusief mezelf, want ik heb hoogtevrees en ik had ware berg aan strijkgoed. Zo hoog dat zelfs Lenny er niet op kon liggen.

Gelukkig hoef ik me niet op enkel op oude Romeinse filosofen te verlaten, ik kan ook op mentale steun van Mike Oldfield rekenen. Eerst Hergest Ridge in de speler, hoe toepasselijk deze titel. Hergest Ridge is namelijk een heuvel op de grens van Herefordshire en Wales.
Deze cd was niet lang genoeg om de gehele heuvel te slechten, dus daarna Ommadawn opgezet. Geen idee wat die titel betekent, maar het strijkt lekker weg. Toen deze cd afgelopen was had ik alleen nog wat vouwwerk en toen was het klaar!

Klaar dus. Ik had zowel mijn achterstand als mijn hoogtevrees overwonnen. Ik ben trots op mezelf. Voor zolang het duurt. Toch wel een halve dag denk ik.