De weersverwachting voor vandaag was: bewolkt, grauw en veel regen. Een uitgelezen dag om de inloopkast op onze slaapkamer op te ruimen. De weerman had alleen niet naar de kaart van Groningen gekeken toen hij zijn voorspelling deed, de zon stond stralend aan een blauwe hemel en het was erg warm. Toch ging ik de inloopkast opruimen, mijn besluit stond vast.
Het was namelijk geen inloopkast meer. Het was een stortplaats. Als je de deur opendeed kon je er met veel moeite in slagen om een arm en een been naar binnen te wringen om te pakken wat je nodig had. Als je dat tenminste kon vinden. Zo niet, dan werden er schier onmogelijke lichaamshoudingen noodzakelijk om toch nog bij die ene handdoek of dat shirtje te komen, over schoenen nog maar te zwijgen. Als je geluk had vond je er 1, de bijbehorende was niet te vinden. Drama, hier moest iets gaan gebeuren.
Maar waar en hoe te beginnen. Oorspronkelijk zat er een opbergsysteem in de kast, maar nu was het gewoon een chaos. Dus de enige optie was: alles eruit! Het resultaat was dat mijn slaapkamer eruit zag alsof ik meedeed aan een aflevering van Extreme Hoarders. Ik durf de foto niet te plaatsen, zo erg. Gewapend met vuilniszakken ging ik aan de slag. Kleren die ik wou bewaren op bed, kleren die nog goed waren maar niet meer gedragen in een zak, vodden en andere rommel in een andere zak. Ik had nauwelijks plek om de zakken neer te zetten of om zelf ergens te staan, maar het moest. Langzaam maar zeker kwam er in de kleding in ieder geval orde. En na een uurtje of 2 hingen er links overhemden en blouses van Bert, rechts jurkjes en jasjes van mij in de hangkast, en op de planken lagen nette stapels T-shirts, hemdjes en vestjes, truien en broeken. Het begin was er.
Tim zorgde ondertussen heel lief voor de catering, ik kon de cafeïne goed gebruiken.
Bij het sorteren was ik de gekste dingen tegengekomen, natuurlijk allemaal van Bert,ik heb geen gekke dingen. Ik bedoel: vòetbalschoenen? Really?

.

Over die snorkel zou ik trouwens ook nog een leuk verhaal kunnen vertellen maar dat misschien een ander keer.
Handdoeken, washanden, beddengoed, zelfs een klamboe, dekbedden, alles moest uitgezocht. Ik zou haast zeggen wat een klerezooi, maar de kleren waren inmiddels klaar. Waarom hebben we zoveel?? En waarom bewaar ik alles? Verreweg het meeste was incompleet of deels kapot. Weg ermee! De overloop raakte gestaag vol met gevulde zakken.
Volgende project: schoenen! Beneden staat een schoenenkastje voor de heren, boven is een schoenenrek voor mij. Wat een waardeloos ding is dat. Het is een systeem met 2 buizen schuin voor elkaar, om de schoenen op te zetten, en dan 4 lagen boven elkaar. De afstand tussen de buizen is niet regelbaar en het resultaat is dat ik mijn schoenen erop moet balanceren, en bij de minste aanraking dondert de hele zooi weer naar beneden. De afstand is niet berekend op maat 36. Stom, zo klein is dat nou toch ook weer niet. Ik zocht al mijn schoenen en laarzen bij elkaar en keek rond wat ik er mee kon. Uiteindelijk bracht de grote plank waar al dat overbodige beddengoed had gelegen uitkomst, ik kon daar alles keurig op kwijt zonder dat er ook maar 1 schoen viel. Weg met het schoenenrek! Ik werd hoe langer hoe meer tevreden met mezelf.
Laatste onderdeel: toiletspullen. Goeie genade wat hadden we een voorraad. Belachelijk, hoe schoon wil je zijn. Misschien moeten we eerst eens wat opmaken voordat ik weer wat nieuws koop.
Maar ik weet wel hoe het komt. Omdat het zo’n onoverzichtelijke bende in de kast was, had ik geen idee wat we eigenlijk op voorraad hadden. Tampons spanden toch wel de kroon. Blijkbaar had ik iedere keer als ik eens zou gaan zwemmen of naar de sauna zou gaan weer een doosje gekocht. Ik hoop niet dat het nodig is, maar ik had toch wel tot 2037 genoeg tampons. De doosjes waren gekreukt en gescheurd, tampons all over the place. Wat een flauwekul, weg met die dingen. Inmiddels had ik sowieso een paar zakken afval verzameld en ik ging ze naar beneden naar de container brengen. Toen ik daar aankwam zag ik dat uitgerekend de zak met tampons was gescheurd van onder, dus ik had een ob-spoor achtergelaten op de trap, in de kamer en in de keuken. Het deed me onwillekeurig denken aan het sprookje van Hans en Grietje. Of misschien is die van Herman Finkers beter in dit geval: Het meisje met de eierstokjes.
Weer boven lag er alleen nog een zooitje ongeregeld op het bed:

Van die dingen die je niet weg wilt gooien maar ook geen idee hebt waar je die op moet ruimen.
Een voor- en een na-de-beugel gipsafgietsel van Tims gebit. Een paar petten. Een nepbontkraagje. Een reisportemonneetje wat we volgens mij nooit gebruiken. Een bierglas-met-spelletje. Een cassettebandje met onze trouwdienst erop.
Nou ja, maar even verhuizen naar de zoldertrap en hopen dat het daar dan weer niet 3 maanden blijft liggen.
En toen was het klaar! Met trots liep in de inloopkast in. Ik LIEP de INLOOPkast in! Welk een ruimte! Die nette stapeltjes! Die gesorteerde schoenen! Al die ruimte die er nog over is!
Dit vraagt om nieuwe kleren!