Ruim een jaar geleden zag ik foto’s op facebook van een heel leuk konijntje dat al een poosje door de tuin van een kennis rondzwierf en daar de planten op at.
Impulsief als ik soms ben, reageerde ik met “kom maar brengen” en ging over tot de orde van de dag. ‘s Avonds ging de deurbel en Bert deed open. Ik hoorde wat gepraat van mannenstemmen en toen Bert die riep: “Annelies, wil je even komen?”
Daar stond de man van de kennis, met een boodschappenkrat in de handen, met daarin het konijn!
Ja, ik had gezegd “kom maar brengen”, dus daar was hij dan! Och, wat was het een leuk konijn. Wel aardig groot, vergeleken bij mijn twee kleine meisjes Sunny en Joy.
Bert had heel geen inspraak, ik nam het konijn aan. Wie A zegt moet ook B zeggen tenslotte.
Eenmaal binnen het beestje goed bekeken. Mooi blond,nogal mager, en een oogje wat er erg ontstoken uitzag. Hij/zij was enorm vriendelijk en vond het prima dat we aaiden. Ik voelde een grote liefde voor het beestje, het had honger, was gewond, had geen thuis, moest verzorgd worden.
Maar wat te doen? We konden dit konijn niet zomaar bij onze konijntjes zetten, ten eerste omdat we niet wisten of het een kereltje of een meisje was, ten tweede vanwege het ontstoken oog.
De bench bracht weer uitkomst, in eerdere blogjes is dat multifunctionele ding ook al vaker ter sprake gekomen. Stro erin, eten en drinken, konijn erin, klaar. Welterusten allemaal. Ik ging blij slapen, ik vond het konijn geweldig. Maar iemand zou hem of haar toch vast wel missen? Morgen maar op zoek.
Site van Amivedi, rondvraag in de buurt, het leverde niks op.
Ik hield het konijn. We gingen naar de dierenarts, en het bleek dat het een mannetje was. Een jonkie. Een Vlaamse Reus.  Een Vlaamse Reus???? Jemig! Maar wat een ontzettend lief en mooi en vriendelijk beest! En we hebben toch een grote ren, van 3 x 3 m.? Hij kan er best wel bij. O nee, dat kan niet, want Sunny en Joy zijn vrouwtjes. Waarschijnlijk was het fysiek onmogelijk dat hij de dames bezwangeren zou, maar ik had al eerder iets meegemaakt waarvan ik dacht dat het onmogelijk was, namelijk dat een wilde muis in een halve seconde mijn tamme muisje zwanger gemaakt had.(Muizenissen) Dus geen enkel risico, de dierenarts zou hem castreren. Dezelfde dag nog. Oogje leek niet erg pijn te doen, dat moesten we nog maar even aanzien. Waarschijnlijk had een takje of zoiets erin gestoken. We lieten het konijn daar en haalden hem ‘s middags tollend van de slaap weer op. Het konijn tolde wel te verstaan, wij niet. Tim had hem in de krat op schoot (het reismandje waar Joy en Sunny met z’n tweetjes in pasten was te klein) en toen het konijn onderweg wilde gaan zitten wilde zijn achterlijf niet meewerken en donderde hij zowel zielig als lachwekkend ondersteboven. Ach die lieverd, ik hield al zo van hem.
Hij knapte heel snel op en we kochten een  nachthok voor erbij in de ren, want dat had hij wel nodig. In de tussentijd kon hij daar wel even in bivakkeren, wel in huis want door de narcose was hij vatbaar. Bovendien zouden er een paar weken overheen gaan voordat hij bij de konijnendames mocht. Hij moest nu ook maar een naam hebben. Hij was goudblond en Vlaams, dus het werd Leffe Blond, roepnaam Leffe. Met zijn oog ging het heel niet goed, dus de week erop zaten we weer bij de dierenarts en besloot zij het oogje te verwijderen. Hij zag er toch niks meer mee, het kon niet meer genezen , alleen maar verdere ellende en ontsteking veroorzaken. Dus de arme ziel ging wederom onder narcose en de dierenarts heeft het zieke oog keurig verwijderd en de oogleden gesloten. We kregen de neiging om hem een piratenlapje te geven maar dat hebben we maar gelaten.
Ondertussen vond ik het wel heel zielig dat hij steeds in dat hokje moest zitten. Boven was een kamertje over, daar kon de bench wel staan en dan kon hij er van tijd tot tijd lekker uit. Hij vond het allemaal prima en maakte het zichzelf comfortabel, door toen ik er niet bij was de handdoeken uit de kast te trekken, zodat hij lekker zacht kon liggen. Geef hem eens ongelijk.

Gelukkig kon hij toen al gauw naar buiten, in de ren, want hij had andere maatstaven over de logeerkamer in orde houden dan ik. De konijnendames vonden hem vanaf het eerste moment geweldig, dus gaf geen enkel probleem.

Leffe woonde al een poosje tevreden samen met zijn meiden toen een buurvrouw ineens wist te vertellen van wie hij kon zijn! Ik verschoot ervan, ik wou hem echt niet meer kwijt! Ik wist welke mensen ze bedoelde en met lood in mijn schoenen ging ik erheen. “Wij hebben jullie konijn…”begon ik. Ze reageerde heel blij: “O echt??? Ik dacht dat we hem nooit meer terug zouden zien!”
Ik vertelde wat er allemaal gebeurd was en dat we hem hadden laten castreren en opereren en ondertussen was ik zo emotioneel geworden omdat ik het zo erg vond dat ik hem weer af moest staan, dat ik begon te janken. En in plaats van dat de vrouw me zag als een halve idioot die overdreven reageerde, was ze heel lief voor me. Ze snapte dat Leffe heel speciaal voor me was en dat ik hem erg zou missen. Ze zei: “Mijn jongens zijn er inmiddels aan gewend dat hij er niet meer is. En nu we weten dat hij het goed maakt en een goed thuis heeft, moeten we het maar zo laten”. Ik kon het haast niet geloven. Maar het was echt zo. Leffe mocht bij ons blijven.
Hij kwam bij ons op een moment dat ik het heel erg nodig had. Er was zoveel afscheid geweest, en daar was hij zomaar ineens, had zorg en liefde nodig na zijn zwervend bestaantje. Daarom was ik ook zo emotioneel toen ik dacht dat ik hem weer weg moest geven. Hij had mij nodig,maar ik hem ook.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder.
Leffe is niet meer mager, hij is enorm gegroeid. Hij heeft er totaal geen last van dat hij maar 1 oog heeft. Hij is intelligent, nieuwsgierig , en een levensgenieter. Het is een bespottelijke combinatie, de dwergkonijntjes met de Vlaamse reus. Maar wat zijn ze gek met elkaar. Hij laat zich de aandacht van de dames heerlijk welgevallen, die ruziën wel met elkaar wie er tegen hem aan mag liggen.
Vanmorgen lag hij ook zo welgedaan in de ochtendzon met zijn dames dat ik dacht: misschien hadden we beter Sultan kunnen noemen