Schoonmaken is niet mijn grootste hobby.
Ik ben altijd wel heel voldaan als het weer klaar is en ik het resultaat kan bewonderen,
maar er komt nooit een einde aan!
Ons hele  leven bestaat uit stof en kleverigheid.
En dat willen we niet, dus gaan we verwoed
aan het schoonmaken, hebben een dag plezier van het resultaat, en de volgende dag beginnen we weer op nieuw.
Het lijkt een beetje op wat Herman Finkers zegt:  de zon gaat zinloos onder, morgen moet ze toch weer op.
Toch kom je soms  tot  andere inzichten.
Bij het schoonmaken van de koelkast vroeg ik me vertwijfeld af waarom alles in het leven kleeft!
Van Irene kreeg ik de volgende verklaring:

“Maar waarom kleeft alles zo? Daar is een logische verklaring voor.
Mensen hebben graag vastigheid in het leven. (nee, ik begin niet over “leven kleven” )
Maar die vastigheid kan op meerdere manieren worden opgevat.
Artikelen in de koelkast hebben hier een eigen visie op. Zij willen een letterlijke beleving van die vastigheid,
dus besluiten over te gaan op kleven.
Op deze manier voelen zij zich verbonden met de koelkast en dus indirect met de consument die
ze in huis gehaald heeft.
Omdat deze artikelen trouw willen blijven aan hun consument, en niet de kans willen hebben om zomaar de koelkast
uit te rollen, zijn ze gaan kleven.
Deze loyaliteit wordt alleen niet door elke consument gewaardeerd, maar hou in je achterhoofd
dat dit goed bedoeld is.”

Is het niet prachtig? Je zou er ontroerd van raken.
In schril contrast hiermee staat de eigenschap van haar.
Degenen van wie ik het meeste houd hier in huis hebben haar.
Veel haar. Dik haar. Donker haar.
Leuk ,ik hou van haar. Mijn mannen hebben allebei een flinke bos.
De één een beetje lang, de ander heel lang.
Ik vind het mooi en ben er beslist geen voorstander van dat ze naar de kapper gaan
(al vinden sommige familieleden dat onbegrijpelijk, haha)
Mijn hondenmeiden hebben ook haar.  Ook die gaan niet naar de kapper.
Ik hou van haar.Je kan er lekker doorheen woelen. ’t Is leuk om te borstelen,
grappig om mee te spelen.
Tot zover alleen maar leuk dus.  Maar!
Haar heeft de vervelende neiging om soms los te laten. Dit is dus het tegenovergestelde van
de kleeffilosie van Irene.
Het gevolg is, dat er overal haar ligt. Veel haar. Dik haar. Donker haar.
(gelukkig ben ik blond en voel ik me hierdoor niet persoonlijk aangesproken)
Op de benedenverdieping spannen de honden wat dat betreft wel de kroon.
Mijn stofzuiger Henry en ik hebben een nauwe band opgebouwd.

Van het haar wat wij verzameld hebben kunnen we met gemak een complete nieuwe roedel maken.
Maar boven zijn het de mannen.
Dat zag ik vanmiddag maar weer eens, bij het schoonmaken van de badkamer.
Doucheputje, wastafelputje, badputje, vloer….. ik zal niet verder in details treden en laat de
rest aan de fantasie van de lezer over.
Overigens is het me sowieso een raadsel hoe het kan, dat de enige ruimte in huis die uitsluitend bedoeld is om water
en zeep te gebruiken iedere keer toch weer kansziet zo smerig te worden.
(Irene,heb je daar ook een filosofie over misschien?)
Maar goed. Niet alles in het leven kleeft dus. Er zijn ook dingen die loslaten.
Wie weet kan iemand me  nog eens haarfijn uitleggen, hoe dat nou zit…..