Zelfpromotie dus. Ongemakkelijk en vaak voor mij een ‘ach laat maar’ gevoel.
Vanwege:

• Het is misschien opschepperig.
• Ik ben bang voor de teleurstelling van desinteresse.
• ‘Ze’ zullen wel denken: O, daar heb je er weer zo een, of: O, daar heb je haar weer.

Ik volg meerdere collegaschrijvers op Instagram en als die iets over hun werk posten vind ik dat leuk en terecht. Maar zelf ben ik een beetje bang om mijn werk te promoten. Ik post dan ook erg weinig.

Toch ben ik trots op de boeken die ik geschreven heb en sta ik achter mijn werk. Maar zelfs nu ik deze zin typ, zegt er een stemmetje in mijn achterhoofd: schep niet zo op.
En dat maakt het allemaal zo dubbel.
Ik ben echt superblij als iemand me in de winkel of bij de bibliotheek aanspreekt om te zeggen dat hij/zij mijn boek heeft gelezen. Als het dan ook nog met plezier gelezen is, ben ik helemaal in de gloria.
Maar zelf reclame maken of iets als een boektour zelfs maar overwegen… ik voel me daar dan weer heel oncomfortabel bij. 

Vanmiddag trok ik toch de stoute schoenen aan. We waren in de bibliotheek, bij een ontzettend leuk boekconcert van twee vrouwen , die naar aanleiding van boeken, Ierse en Schotse liedjes zongen.
Het was totaal niet mijn bedoeling om mijn eigen boek erin te betrekken. Maar toen ze vertelden over detectives, over kastelen en Schotland, dacht ik uiteraard aan De dood in het vizier.
Ik zat enorm te dubben of ik ze na afloop aan zou spreken, dat er nóg een boek was dat precies daarbij paste.
Ja. Nee. Ja, ik probeer het. Nee toch maar niet.
Na de laatste ‘nee’ zei Bert: ‘Waarom niet? Laat het ze gewoon zien, dit is toch een mooie kans?’
Goed, dacht ik, ik doe het. Op de bibliotheekcomputer gekeken of het boek ‘thuis’ was en het moest inderdaad in de kast staan bij de categorie Spanning en Avontuur.
Ik vond mijn boek, nam het mee en wachtte rustig tot ik één van de vrouwen kon spreken.
Uiteraard kende ze mijn boek niet, dat had ik ook niet verwacht.
Helaas was dat zo’n beetje het hele gesprek. Ze ging druk verder met snoeren oprollen en ik droop af. Echt zo voelde dat en ik foeterde op mezelf dat ik het me zo aantrok.
Het kon toch niet zo zijn dat die vrouwen na ieder optreden werden aangesproken door schrijvers met een boek dat in hun thema paste? Was ik dan zo’n suffe figuur die als een soort groupie contact probeerde te zoeken?
Aan de andere kant, wat maakt het uit? Was ik nu minder trots op mijn boek? Nee, ook niet. Dubbel, dubbel. Alweer.
Maar goed, zowel mijn man als mijn zoon zeiden: ‘Je hebt het in ieder geval geprobeerd.’
En dat is ook zo, ik hoef niet achteraf te denken: nu heb ik een kans verloren laten gaan.
Als ik het zo bekijk, heb ik in ieder geval mezelf overwonnen.