Vanmorgen vroeg is het wat frisser buiten, ik wil op tijd wandelen met Lenny.
Maar mijn eerste loopje is naar de konijnenren.
Wat vreemd. De hele groep zit aan de rechterkant, in een soort halve cirkel, en iedereen zit rechtop als een paashaas. Het ziet er wel schattig uit, maar ik voel me toch ongerust. Er is iets aan de hand, dit is totaal geen normaal gedrag.
Zelfs El, die extreem schuw is, blijft zo zitten als ik eraan kom. Ik kijk ze allemaal aan en zie: Robin is er niet.
Al snel zie ik aan de andere kant een uitgestrekt bruin lijfje liggen. Veel te stil. Een vlieg kruipt over haar achterpoot.
Lieve Robin, de hitte is haar teveel geworden. Gisteravond was ze er nog, maar vannacht heeft haar hartje het opgegeven. Veel te jong, ze was nog maar pas twee jaar geworden. 

Ik schiet helemaal vol. Mijn lieve meisje. Het is onvermijdelijk dat er verdriet komt wanneer je dieren hebt, ik weet het wel. Maar het is zo moeilijk. 
Al zo vaak heb ik over onze konijnen geschreven en over het intense plezier dat ik aan ze beleef. Hun karakters, de groepsstructuur, hun gewoontes.
Nu zit er een gat in de groep. En is Bert bezig een gat in de grond te graven.

Kleine Robin, die eigenlijk inmiddels zo groot was. Al vanaf het moment dat ze haar babyneusje uit het nestje stak, heb ik van haar gehouden. Haar karakter gezien, haar plaats in de groep. En haar plaats in mijn hart. Ik had zo graag gewild dat ze oud mocht worden.
Dag, lief meisje. Je wordt gemist.