Zondag was het Vaderdag en Bert mocht zeggen wat hij graag wilde doen. We zijn nog steeds op vakantie in Limburg, dus dat geeft andere mogelijkheden voor leuke uitjes dan vanuit Groningen. Hij had al snel de keus gemaakt: naar het DAF museum in Eindhoven.
Prima, het is jouw dag, we gaan DAFjes kijken en ik ga mee voor de gezelligheid.
Zo, wat had ik dat onderschat! Hoezo ‘DAFjes kijken’?  Het museum staat bomvol indrukwekkende vrachtwagens, bussen, rallywagens en ja ook DAFjes. Maar, ik vond het dus voor mezelf ook een heel stuk leuker dan ik tevoren had gedacht! 

Ik neem het risico dat de loketmevrouw deze blog niet leest, dan kan ik vertellen dat ik vermoedde dat zij tegelijk met de DAFfabriek in 1928 is opgericht en hier een museumstuk was geworden. Ze liep niet over van arbeidsvreugde en klantvriendelijkheid, maar schoof ons, na het scannen van de museumkaarten ‘een bonneke’ toe.
‘Een bonneke is altijd goed’ zei Bert.
‘Behalve als je die van de politie krijgt’ vulde ik aan.  Mevrouw DAF vond het niet grappig maar mopperde over mijn mini rugtasje.  Dat moest in de kluis want rugtassen waren verboden. Ik sputterde tegen dat het mijn handtasje was en dat er dingen inzaten die ik nodig had. Mevrouw sloeg haar ogen ten hemel, haalde haar stokoude schouders op zodat ik een gekraak verwachtte, en zei nors: ‘U moet maar doen wat u niet laten kunt.’
Tot zover het gezellige begin van ons bezoek. 

Gelukkig zette dat niet de toon voor de middag, want het was verder ontzettend leuk.
Voor mij volkomen onverwacht stond ik eh, (ik wou oog in oog zeggen maar een auto heeft geen ogen) voor een vuilniswagen uit mijn jeugd. Och ja! Zo zagen ze eruit toen!
Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat wij aan een straat woonden waar alle vuilniswagens uit de regio langskwamen om hun lading te gaan lossen bij Stortplaats Crailo.
En natuurlijk omdat er eentje wekelijks langskwam, met twee vuilnismannen op de treeplank achterop, om de zinken emmers van iedereen in onze flats met veel gekletter te legen.
De nostalgie! Echt iets voor mij, ik was nu al gelukkig. 

Er stonden ook grote bussen, bij sommige kon je even naar binnen stappen. Ook dat was een ‘Och ja!’ De rode leren bekleding en werkelijk, bij iedere zitplaats een asbak binnen handbereik. 

Als we op schoolreisje gingen kregen we ook altijd te horen dat we van de asbakken af moesten blijven, maar we propten er toch onze fruitella papiertjes in. 
De dieselgeur van die bussen vond ik toen nog ‘gezellig.’ Als je zoiets rook ging je wat leuks doen. Naar de stad, of dus op schoolreisje. 
Tabaksrook en dieseldampen. Het mocht toen allemaal nog in het openbaar, maar ik ben toch wel blij dat het nu anders is. 

Bert had nog weer andere herinneringen. HIj wees naar een grote legervrachtwagen: ‘Kijk daar heb ik in mijn diensttijd in gereden.’ En bij een vrachtwagen van de Fa. Schaap: ‘O die reed vroeger in Leens, ik werd ‘s morgens wakker van het geronk als ze vertrokken.
‘s Winters reden ze met suikerbieten en ‘s zomers met bier en frisdrank. ‘
Bij de afdeling rallywagens was het helemaal geweldig, want als groot fan van de Dakar kon hij nu een auto in het echt zien. 

Uiteraard waren er ook vitrines met modelauto’s.  Vrachtauto’s die winkels bevoorraadden die er nu niet meer zijn.
Vroom en Dreesman. De A&O supermarkt.  En ik dacht ook Ahrend, maar die blijkt nog in bedrijf, alleen het logo is veranderd.

O ja, ik had bij de echte auto’s er ook nog een zien staan van Van Gend & Loos.  Dat was toch een begrip vroeger! Ik herinner me dat een wieltje van de kinderwagen waar baby Irene in lag, niet helemaal lekker liep. Prompt zei mijn vader: ‘Als je hem zo vol boodschappen blijft stouwen, kan je beter een Van Gend & Loos wagen gebruiken.’
Van Gend & Loos werd, door verkoop, DHL en die auto’s zijn nog te jong voor in een museum. 

Toen we twee verdiepingen hadden gehad, wilden we wel even wat drinken. En dat kon, in de Daffetaria. Dat vind ik nou echt zo leuk gevonden, die naam!
Ik thee, Bert een Variomaatje. Speciaal voor het DAFmuseum gebrouwen bier .Het flesje was zo leuk dat we het mee naar huis hebben genomen. Ja dat mocht. we hebben het netjes gevraagd. 

Daarna nog naar de bovenste verdieping met personenautootjes. Ook de speciale stranduitvoering met rieten dak was er, de DAF- Kini. Een rode die van Onassis en Jackie was geweest, en ook de blauwe van ons koningshuis was er, waarin Willem en Amalia een paar jaar terug nog in hebben gereden op Koningsdag.
Ik heb een klein beetje spijt dat ik niet een foto heb genomen van de foto’s die erbij hingen. Want daarop staan twee onbekommerd blije kleuters die even achter het stuur mochten zitten. Twee jongetjes, gewoon aan het spelen.
Nu is de ene koning en de ander leeft niet meer. Juist daarom raakte die foto me meer dan die bijzondere auto. Die lachende, zorgeloze gezichtjes, lang voordat ze in het koninklijk stramien gedwongen werden.
De Kini was niet voor de gewone man en vrouw, maar de Daffodil en de DAF 33 wel. Daar stonden er dus ook veel van! Ik herkende ze wel uit het straatbeeld van vroeger. En ook mijn bovenbuurvrouw had er eentje, zodat ze als pedicure al haar klanten kon langsgaan. Helemaal nog niet zo gewoon in die tijd, omdat de meeste vrouwen (nog) niet buitenshuis werkten. 

Uiteindelijk hadden we alle grote en kleine DAF’s gezien en gingen met met het lege Variomaatje flesje in mijn minirugtasje weer naar huis. Maar toch niet helemaal leeg genoeg blijkbaar, want toen ik mijn tasje uit de auto pakte zat er een natte plek in, geurde het naar bier en was het bonneke vochtig.
Ik dacht even aan de loketmevrouw.  Ze zou vast haar ogen weer ten hemel slaan. Of verstolen grijnzen achter haar perkamenten hand en denken: dat komt er nou van.