Sinds vanmiddag hangt er een herinnering uit mijn jeugd aan de muur. Eentje waarvan ik dacht dat die verloren was gegaan.
Nee, dat zeg ik niet goed. De herinnering was niet verloren gegaan, die zat echt nog in mijn hoofd. Alleen het fysieke voorwerp in kwestie was er niet meer, ik wist niet beter of het was voorgoed weg.

Toen ik kind was hing er in de flat waar we woonden een schilderij boven het dressoir. Ik weet niet wanneer mijn ouders dit schilderij gekregen of gekocht hadden en ook niet waarom ze juist deze afbeelding in hun huiskamer hingen. Het was er gewoon altijd.
Een landschap met een huis aan een meer. Mediterraans, zo aan het huis en de soort begroeiing te zien.
Waar precies het huis stond, weet ik ook al niet. Ook niet wie het geschilderd heeft.
Eigenlijk weet ik dus niets.

En toch wist ik alles van dit schilderij, want ik keek er heel vaak naar. De kleuren van het huis, de hangende bloemen langs de gevel. Het pad wat naar de deur loopt, net een stukje bij het water vandaan.
Het is mooi weer, de lucht is wolkeloos en het meer is rimpelloos. Een vetplant op de voorgrond laat zien dat het daar àltijd mooi weer is.
Twee cypressen schuin achter het huis staan loodrecht naar de lucht te wijzen, statig en donkergroen. Op de achtergrond loopt een blauwgroene heuvel schuin af naar het meer.
Een impressie van een stille warme zomermiddag. Niets verroert zich, alles is in rust. De luiken van het huis zijn gesloten en er is geen mens of dier te zien. 

Bij mijn weten hadden mijn ouders niet zoveel met het Middellandse Zeegebied. We gingen er niet heen op vakantie, ik heb ze er ook nooit over gehoord dat ze daar nog wel eens heen zouden willen.
Italiaans eten, dat was zo ongeveer het enige mediterrane wat we deden.
Maar ik hield van dit schilderij. Het was een plek waar ik graag zou willen zijn. Ik wilde dat pad wel oplopen en kon de krekels in de bermen horen. Dan zou de deur opengaan en mocht ik binnenkomen. Hoe het er van binnen uitzag kon ik helemaal zelf bedenken, en ook wie er woonden. 
Altijd al een dagdromer, heb ik de mooiste verhalen verzonnen in mijn hoofd.
Leuke verhalen, spannende, en soms verdrietige. Het kon allemaal daar in dat huis bij het meer. 
Soms keek ik van een afstandje en zag in die heuvel met de cypressen de kop van een dier. Een wolf of een vos, met een spitse snuit en lange oren.
Toen ik iets groter was, vond ik het op Anubis lijken, de Egyptische god met de kop van een jakhals. Ik had daar plaatjes van gezien in een van de talloze boeken van mijn vader.
Ook daar kon ik weer verhalen over bedenken. 

Het enige wat ik niet mooi vond was de lijst om het schilderij. Ik vond die zelfs spuuglelijk en had er een enorme hekel aan. Een bolle ivoorkleurige lijst, die veel te grof en te breed was voor dit stille warme landschap. Maar het zal mode geweest zijn, evenals het toen supermoderne teakhouten dressoir van Topform waar het boven hing. Mijn smaak was het in ieder geval niet, maar daar werd natuurlijk niet naar gevraagd. 
Eerlijk gezegd weet ik niet meer wanneer mijn ouders het schilderij hebben weggehaald, waarschijnlijk toen er een keer weer nieuw meubilair kwam. 

Zoals dat vaak gaat met dingen van vroeger,  is het nogal onduidelijk hoe het nu zat met wie, wat en waar in verband met dat schilderij. Maar ach, het was nou ook weer geen kwijtgeraakte van Gogh of Rembrandt dus ik legde me er bij neer. Het was gewoon weg en dat was jammer.
Een onbekend schilderij van een onbekende schilder met een onduidelijke signering. Niet meer te achterhalen. 

Tot een paar maanden geleden ineens toch het schilderij onverwacht opdook in het huis wat van mijn broer en schoonzusje geweest is.
Ik was zo verschrikkelijk blij en mijn neef zei: ‘Ik kom het brengen!’ 
Dat was erg lief, hij moest er een flink eind voor rijden. Toen kwam hij gelijk maar gezellig eten en een nachtje logeren.
Daar lag het schilderij, op mijn eettafel. Ruim 40 jaar geleden, misschien nog wel langer, had ik het voor het laatst gezien en ik was ontroerd.

Het was wel te zien dat het te lijden had gehad van de tijd.
De blauwe lucht was vergeeld, er waren kleine beschadigingen in het schilderwerk.
En (hoera!) de spuuglelijke lijst was helemaal verdwenen.
Maar gelijk kwamen de herinneringen aan mijn dagdromen weer terug, bij het zien van het huis aan het meer.  Ik wilde heel graag dit schilderij ophangen, maar dan moest het eerst opgeknapt worden. 

We hebben het bij Atelier Horneman in Groningen gebracht. Zij hebben ervoor gezorgd dat het schilderij helemaal schoongemaakt is, de beschadigingen zijn gerepareerd, het doek opnieuw gespannen is en het is ingelijst. Die lijst hebben we samen uitgezocht, we kregen goed advies welke stijl goed zou passen en het is nu echt ZO mooi!
Vanmorgen haalden we het op en ik hapte haast naar adem toen ik zag hoe prachtig helder de kleuren nu zijn. Niet te geloven dat dit oude vermoeide en vergeten schilderij zo mooi weer  tot leven gebracht is. 

Het hangt dus al. Het onbekende schilderij van een onbekende schilder met een onduidelijke signering. Maar die onbekende schilder heeft vroeger een klein meisje en nu een vrouw heel veel gegeven door dit landschap met dit huis op deze manier te schilderen. 

Nu kan ik er weer naar kijken, en ik weet zeker dat er weer nieuwe verhalen en dagdromen zullen ontstaan.