Soms kruipt de tijd voorbij. Duurt alles laaaang, moet je overal op waaaachten… (zeur en klaag)
Maar als het om tandartsbezoeken gaat, is een half jaar ineens zo maar weer voorbij. 

Nu dus ook. Ik had vanmorgen een afspraak bij de tandarts voor gebitscontrole en eentje bij de preventieassistente voor weet ik niet precies.
Jeugdtrauma’s vanwege martelende tandartsbehandelingen zijn nog steeds niet helemaal verwerkt, dus ik ga er altijd met pijn in mijn buik en knikkende knieën heen.
Maar ik ga wel. Want ik ben verstandig. (Geef me nu even een schouderklopje, wil je?)
Het is niet nodig om zo bang te zijn, ik weet het heus wel. Alles is zoveel beter dan vroeger.
Om te beginnen al de wachtkamer.
Geen rij ongemakkelijke houten stoeltjes met gele skai op de zitting, die ik me uit mijn jeugd herinner. Ze stonden in een hokje waar de geur van angst nog sterker was dan die van ontsmettingsmiddel. Een tafeltje met een paar oude Donald Duckjes en exemplaren van Arts en Auto, waar niemand in las omdat iedereen daar veel te zenuwachtig voor was.
Nu is het een grote lichte ruimte, met een bankstel en een soort stamtafel, het oogt gezellig.
Uiteraard zijn de technieken en instrumenten die de tandartsen gebruiken ook zoveel comfortabeler dan vroeger, geen wieltjesboor en dat soort akelige attributen meer.
Maar toch, het blijft een vervelend moment om op die stoel te liggen met je bakkes open en te voelen dat er overal geprikt en gepoerd wordt, terwijl je probeert niet te kokhalzen vanwege alle stokjes, haakjes, spiegeltjes en halve handen in je mond.
Het was weer gedaan, ik kon opgelucht ademhalen, het verlossende ‘geen gaatjes!’ klonk mij als muziek in de oren.
Nog even de wachtkamer weer in, want de volgende afspraak moest nog.
Er werd iemand opgroepen die er nog niet was, maar de naam kende ik.
Een paar minuten later kwam ze binnenrennen, het was mijn vioollerares van een aantal jaar geleden. Ik had haar een jaar of 6 niet gezien en begon met een enthousiast: ‘Hey, Barba….’ maar de rest van mijn zin vervloog in de wervelwind die ze achterliet in de sprint naar de spreekkamer. Ze had me niet gezien en ik voelde me lichtelijk schaapachtig ten opzichte van de andere wachtenden. Maar wat kan het me ook eigenlijk schelen.
Misschien kon ik haar straks nog even spreken, als we beiden klaar waren en een nieuwe afspraak bij de balie moesten maken.
Mijn naam klonk en ik ging mee met de preventieassistente, bij wie ik nog niet eerder geweest was. Een aardige jonge vrouw die gelijk uitlegde wat ze zou gaan doen. Tandvleesconditie controleren, tandsteen verwijderen en adviezen geven.
Prima, weer achterover met de klep open, om gedoe  met stokjes en haakjes en spiegeltjes en waterspuitjes en waterafzuigertjes en meetinstrumentjes te ondergaan. Het deed geen pijn gelukkig. Het was wel vol  in de mond, maar blijkbaar paste het.
‘U ziet er goed uit!’ zei ze. Ik maakte een soort aa-uuu geluid wat danku moest betekenen en bedacht dat ze het waarschijnlijk over de conditie van mijn mond had en niet over mijn uiterlijk. Had best gekund overigens want het lila kwijlpapiertje onder mijn kin matchte prachtig met mijn trui en sneakers.
Klaar! Tot over een half jaar!  Ik huppelde zo’n beetje de gang door naar de balie. Helaas trof ik daar Barba…(ra) niet meer dus we moeten een andere keer maar even bijpraten. 

De tandartspraktijk is in dezelfde plaats als de sportschool, dus nu ik toch al zo verstandig bezig was vanmorgen, kon ik daar ook nog wel even heengaan.
Een klein uurtje fitness was goed en dan had ik vanmiddag lekker vrij voor mezelf.
Ik klom op een fietsje bij het raam in de zon en zodra ik begon te trappen werd het bewolkt.
Natuurlijk, zo gaat het altijd als ik een keer ga fietsen. Ik verwachtte bijna ook nog nat te worden van een regenbui, want dat gebeurt dan ook steevast. Het ging inderdaad regenen, maar deze keer zat ik natuurlijk droog.
Omdat ik nu op een andere dag en andere tijd sportte dan anders, zag ik andere mensen .
Een oudere man die eruit zag als een reïncarnatie van Vader Abraham  liep te stampen op een loopband en zong ondertussen nogal luid mee met de muziek die in de zaal gedraaid werd. Alleen klopte de toonsoort van zijn gezang niet met het origineel, ze kunnen hem dus volgend jaar zo naar het Songfestival sturen.
Maar zijn enthousiasme was gewoon leuk.
Tot mijn verbijstering had hij een literfles cola bij zich waar hij af en toe een slok uitnam. 
Blijkbaar had hij geen last van de koolzuur, ik heb hem tenminste niet horen boeren. En de cafeïne maakte hem misschien zo jolig. Of zou hij stiekem een scheutje rum erbij in de fles gedaan hebben?
Misschien moet ik volgende keer een biertje meenemen, is ook goed voor de dorst en stimuleert vast mijn motivatie. Een lekkere Westmalle Dubbel in mijn bidon ofzo. 

Toen ik uitgefietst was ging ik buikspieroefeningen doen en telde drie keer tot 20.
Daarna nog een poosje roeien en ik betrapte me erop dat ik alweer aan het tellen was bij iedere roeibeweging:  1,2,3,.. sloeg helemaal nergens op natuurlijk. Ik wilde een afstand roeien, zoals altijd. Maar het is me niet gelukt deze keer. Er werd nog gewerkt aan het ventilatiesysteem in de zaal, met snerpende zagen en slijpmachines. Ik was blij dat ik al naar de tandarts geweest was, want dit klonk als een uitvergrote versie van zo’n ellendige boor.
Omdat ik nogal een gevoelig typje ben voor wat betreft mijn zintuigen, deed het geluid me fysiek pijn, het was zo scherp en hard. Dus ben ik wat eerder gestopt, en ging ik weer naar de kleedkamer.
Ik keek verschrikt op toen ik een koude hand op mijn arm voelde. Hoezo werd ik zomaar aangeraakt? Ik keek in het lachende gezicht van mijn schoonzusje, met wie ik normaal altijd op de maandag sport. Gezellige verrassing dus. 

En nu ben ik weer thuis. Ik zal zo nog even een broodje eten en dan bedenken wat ik vanmiddag ga doen. Alhoewel, ik weet het eigenlijk al.
Omdat ik een extreem dunne huid op mijn onderarmen heb zit ik altijd onder de paarsblauwe bloeduitstortingen en helaas ook vaak huidwonden. Twee weken terug had ik me zo erg opengehaald dat ik naar de dokter ben geweest, die heeft de huidflap terug kunnen leggen, en de wond zo goed verzorgd dat het keurig genas. Ik zei gisterochtend tegen Bert: ‘Kijk hoe mooi het geworden is, dat wordt een bescheiden litteken.’ Maar een uur later schampte ik me bij het opruimen en poetsen van de huiskamer langs een kastplank en was er direct weer een enorme bloeduitstorting op die plek.
Wel gloeiendegloeiende#^&*)@**** etc.
Ik bedacht dat ik wel bij een psycholoog zou kunnen solliciteren, als Rorschach Vlek.
Als ik ooit een roos op mijn onderarm zou laten tatoeëren, wordt het geheid een heel boeket. Goed, ik probeer het wat luchtig te houden voor mezelf, maar eigenlijk was ik best verdrietig en moedeloos hierover. Ik besloot om armbeschermers te bestellen, die doe ik dan in ieder geval om als ik huishoudelijk werk of tuinwerk ga doen. Dat moet wel iets schelen denk ik. Dus ik bestelde. En kreeg mail. Veel mail.
     

•  Bedankt  voor je bestelling 
• We hebben je bestelling bevestigd
• We hebben je bestelling ingepakt
• Je bestelling is klaar voor verzending
• Hier is de factuur van je bestelling
• Goed nieuws, je bestelling is verzonden
• Track&Trace voor je bestelling
• Morgen komt je bestelling aan bij het ophaalpunt
• Vandaag komt je bestelling aan bij het ophaalpunt
• Dit is de exacte tijd dat je bestelling aankomt op het ophaalpunt
• Gefeliciteerd, je bestelling is aangekomen op het ophaalpunt
  

Ik klaag wel eens over het uitblijven van reacties en overal lang op wachten, maar dit is toch wel weer het andere uiterste.
Maar goed,vanmiddag ga ik dus mijn bestelling ophalen. Zal ik ze daar nog over mailen?
En daarna is er nog een klein beetje vrije dinsdag over. Denk ik. Je weet maar nooit wat ik onderweg nog weer tegenkom.