In al heel wat blogjes heb ik over konijnen geschreven. Ik vind het zulke bijzondere dieren. Puur, leuk, mooi, intelligent en daarbij hebben ze iets speciaals wat me helemaal in het hart raakt. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen karakter. Dat kun je zien aan hun gewoontes, hun voorkeuren, hun manier van contact maken met elkaar en met ons.

Het laatste half jaar hebben we twee groepjes, allebei in een grote ren. Dat was beter voor de onderlinge rust. Net als mensen mogen niet alle konijnen elkaar zo graag dat ze willen samenwonen. En er gebeurde iets bijzonders.
Voor de allereerste keer hebben we het meegemaakt dat een konijn een nestje jongen kreeg.
Altijd had ik gedacht dat ik dat geweldig zou vinden. En dat is het ook, alleen is het geen rozengeur en maneschijn. Het is een heel grote verantwoording.

In principe hoef je helemaal niks te doen, moet je zelfs niks doen. Het nestje met rust laten, mama zorgt zelf voor alles. Maar er lag een doodgeboren jong naast het nest, die moest ik natuurlijk weghalen.
Een heel klein roze wezentje, naakt en met gesloten oogjes. Ontroerend kleine konijnenoortjes en minuscule nageltjes aan minipootjes. Zo verdrietig dat dit kleintje het leven niet had gehaald. Een heel klein grafje in de bloementuin was alles wat ik het kon geven.

Hoeveel kleintjes er in het nest waren? Ik had geen idee en dat wilde ik ook zo laten. Zou de geur van mijn handen aan het nest komen, dan zou dat de moeder verontrusten en zou ze de jongen in de steek laten. Dus ik moest gewoon geduld hebben. Alleen iedere dag eventjes in het hok spieken of het nestje nog lekker warm toegedekt was met stro en bont. Het leek allemaal goed te gaan.
We zorgden ervoor dat mama extra groenvoer en ander eten kreeg, zodat ze voldoende melk kon produceren.
Precies een week nadat de kleintjes geboren waren zag ik een jonkie buiten liggen. Dood.

Zo naar. Een donkerhuidig kleintje, met wat donshaar maar de oogjes nog gesloten.
Ik pakte het op en stond verdrietig met dat koude lijfje in mijn handen. Zo graag had ik gewild dat dit konijnenkind ook gezond zou opgroeien.
Ik nam het mee naar binnen omdat ik het even aan Bert wilde laten zien. Ineens voelde ik een beweging. Het kleintje was niet dood! Door de warmte van mijn handen kwam er weer wat leven in!
En toen raakte ik bijna in paniek. Wat moest ik doen om dit kleintje te redden? Terug in het nest kon niet meer, de geur van mijn handen zat nu aan dat kleine lijfje.
We legden het in een handdoek tegen een warmwaterzak en ik ging dierenwinkels bellen. In Winsum was er eentje die konijnenmelk had, ze zouden het voor me klaarzetten met de nodige info en ik haalde het op.
Zo begon een periode tussen hoop en vrees.
In een warm nestje (ik had ook een warmteplaat gekocht waar het kleintje onder kon liggen) sliep het veel en 3x per dag gaf ik voeding.
Eerst was het heel moeilijk maar op den duur kregen we beiden door hoe het moest en werd er goed gedronken

Alleen bleef het zo klein… veel te klein. Ik woog het dagelijks maar het kwam maar niet aan. Het kreeg haar, het werd een ‘echt’ konijntje. Maar het groeide niet. Ook de oogjes gingen niet open. We bleven het proberen, de konijnenbaby en ik. Juist toen ik eindelijk een opgaande lijn begon te zien vond ik het op een ochtend dood. En deze keer echt.
Wat deed me dat verschrikkelijk veel verdriet. Anderhalve week lang waren we zo intensief saampjes geweest, Kleintje en ik. Maar nu was het voorbij en moest ik weer een heel klein grafje graven.

Inmiddels kon ik wel stiekem gaan kijken hoe het nu met het nestje zat. Ik zag een paar kleintjes, maar kon niet zien hoeveel. Een stuk of vier dacht ik. Maar de ze lagen zo op en over elkaar heen dat ik niet kon onderscheiden welke oortjes en pootjes bij elkaar hoorden dus ik liet het nog steeds met rust verder. 

Na nog weer een week kwam er wat duidelijkheid. Het waren er vijf of zes en ik kon ook kleuren zien. Wat bruin en zwart en tinten daar tussenin. Nog steeds op een kluitje

Toen het grut drie weken oud was, kwam er activiteit. De oogjes waren open, de pootjes werden gestrekt en het hok werd verkend. Het waren er zes! Mama kwam twee keer per dag langs om te voeden en verder waren de kleintjes met elkaar. Ik maakte een drempel voor de ingang van het hok, als er eentje naar buiten zou springen of vallen dan kon het er niet zelfstandig weer in komen en zou het dat niet overleven. En ik wilde in geen geval nog weer een grafje hoeven graven. Dus er bleven steeds wat zorgen bij mij, al kon ik wel enorm genieten van die prachtige mini konijntjes

Nog een week later werd de grote stap gewaagd door iedereen. Twee dapperen waren al eerder naar buiten gekomen maar op een zonnige zaterdagmiddag waren ze er dan allemaal. Kijk nou toch eens wat een prachtig gezin dit!

Nu is het iedere dag konijntjes tellen, zien dat de oortjes van sommigen al wat beginnen te hangen (pa en ma zijn allebei hangoorkonijnen) en genieten. 

Maar de drie in de andere ren vergat ik natuurlijk ook niet! Jarvis, Toby en Kira.
De laatste twee allebei halfwildjes, van een tamme moeder en een wilde vader. Geen familie van elkaar overigens, maar wel allebei afkomstig uit dezelfde opvang.
Toby is inmiddels 8 jaar oud en onze senior. Jarvis is ruim 2 en zo tam dat hij altijd rond en tussen onze voeten loopt zodat we moeten opletten niet op hem te gaan staan of over hem te struikelen.
En Kira, onze prachtige Kira die altijd iets wilds heeft behouden. Soms ontsnapte ze maar altijd kwam ze dan uit zichzelf weer terug. Dat vonden we een goed teken.
De laatste tijd leek ze wat rustiger te worden en ze wilde meer contact maken. Eergister wilde ze voor de allereerste keer iets lekkers uit mijn hand pakken. Ik was zo blij dat ze me zo was gaan vertrouwen.
Maar vanmorgen kwam ze niet. Ik zag haar zelfs helemaal niet. Ik ging op mijn knieën om in het hol te kijken, maar het was leeg. Toen ik opstond zag ik iets blonds liggen achter een grote steen. Neeee….
Ze is dood. Veel te vroeg is ze doodgegaan. Ze was pas 4 jaar. Het doet me ontzettend veel verdriet. Dit prachtige speciale diertje, die zo intensief leefde. En liefhad, ik weet het zeker. Zo moesten we weer een grafje graven.
Rust zacht, lief meisje. Je houdt altijd jouw speciale plekje in mijn hart.

De hele dag kwamen de tranen steeds weer. Ook toen ik met het eten bezig ging. Ik had wat sla over en ging dat naar de konijntjes brengen. Een paar blaadjes voor Jarvis die het aanpakte. Toby wilde niet. Hij heeft verdriet, hij was Kira’s mannetje. 

In de andere ren zag ik alleen mama Eliza. Ik strooide de blaadjes op de grond, ze begon te eten en kreeg gezelschap van twee kindjes. Pa Jeeves kwam er ook bij.
Toen draaide Eliza zich om, verdween onder het hok en toen ze weer tevoorschijn kwam had ze de vier andere kleintjes bij zich. Hoe mooi is dat! Ik weet niet hoe ze het deed, maar ze zag dus dat haar gezin niet compleet was en ze haalde de andere kindjes op om ook lekkers te komen eten.
Daar werd ik weer ontzettend blij en ontroerd van.

Lieve Kira, ik ga je echt vreselijk missen.
Lief Kleintje, ik had het jou ook zo gegund dat je het gered had
Lieve Toby en Jarvis, jullie moeten het nu samen rooien, zonder Kira
Lieve Eliza, Jeeves en kindjes, wat zijn jullie een prachtig gezin en wat word ik blij van jullie.

Mijn konijnen. Plezier, hoop, vrees, lief, leed, verwondering, geluk, alles komt met jullie voorbij. En daarom zijn jullie zo bijzonder.