Ik wist al een hele poos tevoren wat ik op mijn verjaardag wilde doen. Naar Diever, of all places.  Wat had ik daar te zoeken? Nou eigenlijk niks, ik kwam juist wat brengen. Mijn oude Renault 6. Want het was Oldtimerdag. 

3 jaar terug waren we ook geweest en het was enorm gezellig. Als kersje op de taart waren we daar toen ook nog gescout voor figuratie bij een film. ( zie: Terug in de tijd )
De afgelopen 2 jaar ging het niet door natuurlijk, er mochten immers geen evenementen gehouden worden. Maar dit jaar wel weer, en precies op 9 juli.  Verjaardagscadeautje!
Ik had van mijn liefhebbende man ook al een fysiek verjaardagscadeautje gekregen: een flitsende jaren ’70 jurk om mijn auto in stijl te presenteren.

Ik hou van de details. Vandaar ook in de auto een gehaakte stoelhoes, leuke kussens en een knikkend hondje, plus wc-rol in een gehaakt hoedje op de hoedenplank. 

We kachelden via binnenwegen van Leens naar Diever en het autootje reed heerlijk. In Diever de auto ergens geparkeerd tussen heel veel andere oldtimers in de straten rond de Brink. 
We stonden achter een oude beige Volvo, achter ons parkeerde een zwarte MG, compleet met rieten mand op een rek op de achterkant. Een zeer chic autootje, met chique eigenaars, die erg sympathiek en gezellig waren.

We waren amper uitgestapt toen tegenover ons een rode BMW 1602 met een caravan erachter, met een rotvaart en een gevaarlijke slinger vlak voor een oude boerderij parkeerde, hij miste op een haar na de luiken en had ook niet echt aan de hoogte van zijn caravan gedacht toen hij onder het rieten dak doorschoof, het scheelde maar een haartje of hij had een cabrio-caravan.  ‘Ooeehh’ riepen de chique mensen en wij verschrikt in koor, maar de rode auto kwam tot stilstand en een zeer kwiek klein mannetje stapte uit. 
Wij hadden het enorm getroffen dat we tegenover hem stonden, het was voor ons nu een show op de eerste rang. De caravan ging open en er kwam een niet aflatende stroom spulletjes uit, die zeer zorgvuldig overal waar er plek was neergezet werden. Klapstoeltjes, een tafeltje, een parasol, een Groningse vlag, een houten droogrek, een petroleumstel met koffiekan, het hield niet op. Iedere keer kwam hij ons blij weer wat laten zien, met een heel verhaal erbij waar en voor hoeveel hij dat op de kop getikt had. Een suikerklontjes dispenser, een omaschort, je kon het zo gek niet bedenken of hij had het mee. De man had in zijn eentje gewoon een heel openluchtmuseum mee genomen, het was echt geweldig.

In de loop van de dag is er ook enorm veel publiek op af gekomen en men (vooral de vrouwen) gluurden gretig even naar binnen in de caravan. Iedereen had er wel een herinnering aan, van dat het vroeger bij hun ook zo was, of ‘O kijk, die hadden ome Piet en tante Hermien ook’, dat soort dingen werden voortdurend gezegd.

Zelf hadden we ook niet te klagen over belangstelling. Als ik een euro had gekregen voor iedere keer dat iemand zei: “O een Renault 6! Die hadden we vroeger ook!’ had ik er nog eentje bij kunnen kopen. Wat ik het allerleukste vond, was dat mensen er zo blij van werden. De herinneringen die de auto bij iedereen opriep waren duidelijk mooie, en dat was echt heerlijk om te zien. Ik heb trouwens nooit geweten dat er vroeger blijkbaar zoveel Renault 6-en in Nederland gereden hebben. Wij hadden er in ieder geval nìet eentje. Mijn vader wilde pertinent geen Franse auto want ‘die roesten al in de folder!’ Dat zal ook wel de reden zijn dat mijn auto nu een heel zeldzame verschijning is. 

Het was lekker weer, de gestreepte tuinstoeltjes waren mee en ik zat er prima. Bert wilde wel graag nog wat rondkijken naar al het andere moois en liep af en toe een rondje. En serieus, iedere keer als hij terugkwam trof hij weer een andere man naast me aan.
Die had dan iets gevraagd of wilde iets vertellen over Renaults of vroeger of beiden en hield me dan behoorlijk lang aan de praat. Ik werd er haast melig van, zoveel mannenbelangstelling heb ik normaal niet. En dat op mijn 61e verjaardag!

Met eentje heb ik me echt tranen zitten lachen omdat hij zo vreselijk leuk vertelde.
Hij had vroeger een eend gehad (ok, geen Renault dus maar wel een Franse auto).
Als hij er mee op vakantie ging in Frankrijk moest hij tol betalen en dat ging toen blijkbaar op gewicht. En iedere keer was hij verbaasd dat hij zoveel moest betalen! 
Tot hij een keer de mat kapot had en zag dat er kranten onder zaten. Die zijn ook niet zo zwaar zou je zeggen. Maar toen hij de kranten, die zwartgeverfd waren, ook weghaalde bleek dat de vorige eigenaar de roestgaten in de bodem, en dat waren er nog al wat, had volgegoten met beton!
Er kwam nog een andere man bij en Bert was er inmiddels ook weer en ze zeiden allebei dat zoiets inderdaad vroeger wel gedaan werd, geen haan die ernaar kraaide! Sowieso was het allemaal een stuk gemakkelijker toen, iedereen deed maar wat.  De extra spiegel voor een caravan werd gewoon met een touwtje of elastiek aan de bestaande spiegel gemaakt.
Bert maakte het helemaal bont door te vertellen dat er een klant in de garage kwam die zijn broekriem door het handvat aan de binnenkant van de deur had gehaald en toen de riem om zijn been gebonden, om te voorkomen dat de deur eruit viel. Dus de man stapte met deur en al uit!
Ik zag het gewoon voor me en rolde bijna van mijn klapstoeltje van het lachen. 

De dag werd afgesloten met een rondrit. Uiteraard deden wij ook mee en in een lange file reden we door Diever en omstreken. Wat waren de auto’s vroeger kleurig, wat een verschil met het eindeloze zwart en grijs van nu.

We reden  ook langs een verzorgingshuis voor bejaarden en de mensen die dat konden waren buiten gaan staan, anderen zaten of stonden voor hun raam en iedereen vond het geweldig.  Zwaaiende mensen, blije gezichten, zo mooi. 

Wat minder mooi was, was dat de Renault begon te haperen. En dat waren we niet van hem gewend, het is een trouw autootje. Misschien reden we te langzaam en werd de benzine te heet en ontstond er een vaporlock, dacht Bert. Bij moderne auto’s kan dat niet meer, maar bij zo’n oude nog wel.  Auto aan de kant gezet, even laten afkoelen en daarna deed hij  het wel weer dachten we. Helaas, en dat viel me wel een beetje tegen, stopte verder niemand van de deelnemers, dus we konden ook niet meer aanlsuiten. We wisten ook niet zeker of het benzinepeil te laag was gekomen, het metertje op het dashboard is een heel vrolijk metertje die altijd heen en weer danst. Met andere woorden, je hebt er geen reet aan. Terug naar Diever gehobbeld en daar bijgetankt, maar er ging maar 12 liter in dus dat kon het niet zijn. 

We moesten maar zien dat we thuis kwamen. Maar een km of 3 buiten Diever gaf de Renault het op. Hij deed helemaal niets meer. We konden nog uitrollen tot voor het hek van een huis aan het landweggetje en zouden de Wegenwacht bellen. Geen bereik. Allebei niet.
Gelukkig waren de mensen van het huis zo vriendelijk om de ANWB voor ons te bellen. Keuzemenu op keuzemenu, voorstellen voor app’s en internetsites… man ik verlangde haast terug naar de praatpaal.
Maar uiteindelijk kreeg ik een mevrouw aan de lijn die mijn gegevens wilde hebben, me vervolgens feliciteerde met mijn verjaardag en zei dat er een Wegenwacht binnen het uur zou komen. In dat uur stopten nog wel verscheidene mensen, zelfs fietsers, met de vraag of ze ons konden helpen en dat vonden we heel aardig allemaal.
We hadden vergeten een veiligheidsvestje in de auto te leggen maar ik dacht: ik ga wel gewoon achter de auto staan, mijn jurk is van zo ’n oogverblindende kleur dat het iedereen opvalt.
Het werkte prima. Multifunctionele retrojurk.
Toen kwam dan toch de Wegenwacht en de man was helemaal blij dat hij kon gaan sleutelen. Hij liet alleen het ene na het andere moertje wegschieten en moest Bert iedere keer onder de auto kruipen om moertjes te zoeken.

Om een lang verhaal kort te maken, het bleek de bobine. Ik vind dat een heel gezellig woord maar daar hadden we niks aan want het ding was stuk. En we hadden geen extra mee en de Wegenwacht had verbazend genoeg ook geen bobine uit 1976 bij zich.
Hij zorgde wel voor een bergingsauto maar die bracht de auto vanavond niet meer thuis, dus wij konden ook niet mee.
Maar wij hebben echt een heel lieve familie, mijn zwager en schoonzus hebben ons helemaal uit Diever opgehaald. De man zou net aan zijn biertje beginnen op de zaterdagavond maar voor ons liet hij het staan. 

Toen zij er waren, was de bergingsauto er nog net niet en moesten we dus nog weer wachten en daarna zou het nog zeker 5 kwartier terugrijden zijn. En niemand had nog gegeten dus we besloten ter plekke dat we onderweg gezellig samen wat zouden eten,  en zo geschiedde. Ging ik toch nog uit eten op mijn verjaardag! 

UIteindelijk waren we om kwart over 9 thuis. Moe maar voldaan zoals we dat dan zeggen.

De Renault wordt komende week thuisgebracht. Hij was ineens zo klein op die grote bergingsauto. Kereltje toch. Ik heb geen binding met moderne auto’s. Die zijn er voor het gemak. Deze is er voor het gevoel, de emotie, de herinnering, de nostalgie. Voor mij en voor heel veel andere mensen, dat blijkt wel op zo’n dag als vandaag.