Het lampje van het antwoordapparaat knipperde. Ik drukte het in en er klonk een blikkerige stem die monotoon opdreunde: ”U-heeft-een-af-spraak-op-(datum)-om-(tijd).”
Het leek Robin de Robot van Bassie en Adriaan wel. Verder geen afzender of zoiets, maar ik dacht: volgens mij is dat van de GGD. Blijkbaar had ik het huistelefoonnummer opgegeven in plaats van mijn mobiel en dan krijg je een ingesproken sms. En hoe snel de techniek ook gaat, dit klinkt nog als iets uit de tijd dat het ‘jaar 2000’ nog science fiction was.
Maar goed ik had het ook zeer ouderwets handgeschreven in mijn papieren agenda staan, dus ik had er al op gerekend dat ik mijn 2e prik zou gaan halen.
De eerste keer kon ik zo doorlopen, zwaaide ik gezellig naar een bekende en stond snel weer buiten.
Nu stond er een verkeersregelaar op de parkeerplaats en een rij mensen voor de ingang.
Ik zette de auto netjes waar ik heen gedirigeerd was en sloot met gepaste afstand aan in de rij. Het was heerlijk weer. De man voor me draaide zich om en zei: “Nou het is in ieder geval droog”.
“Lekker zo, in de zon hè?” antwoordde ik.
“Ik heb zonneallergie” zei de man nadrukkelijk. “Wat vervelend”, leefde ik mee.
Ik had mijn face-shield in de hand, ik krijg het erg benauwd van een mondkapje en dit is een alternatief daarvoor.
“Ik zie dat u dezelfde hebt”, wees de man en hield zijn identieke exemplaar omhoog. Vervolgens kreeg ik een hele verhandeling over al zijn gezondheidsproblemen en waarom hij geen mondkapje kon dragen. Ik zei af en toe maar eens “hm-m” of knikte wat. De rij mocht van mij wel wat sneller doorschuiven.
Toen begon hij over de operatie aan een abces op zijn ellenboog en dat het er nu zo raar uitzag. Ik zegende de zonneallergie waardoor hij lange mouwen had en ik het niet hoefde te aanschouwen.
Inmiddels stond hij bij de ingang en de persoon die de mensen ontving vroeg naar een identiteitsbewijs en of hij een gezondheidsverklaring bij zich had. Tot mijn starre verbazing zei de man: ” Die heb ik niet nodig.” Maar ik bemoei natuurlijk niet.
Toen was ik aan de beurt. “Heeft u alles bij u?” vroeg de gastheer, “Identiteitsbewijs, gezondheidsverklaring? Laskap? Bloemetjesjurk? ”
“Jazeker”, zei ik, “Stond allemaal in de brief. De bloemetjesjurk was nog even zoeken maar het is gelukt.”
“En het gebak voor de medewerkers?” ging hij verder. “Oei, ik heb de kleine lettertjes niet gelezen”, zei ik en de man vond dat hilarisch. Het moet ook supersaai zijn om de hele dag dezelfde vragen te stellen.
Ik moest in de rij voor Pfizer, er was een andere voor Moderna. Vandaar dat het zo druk was.
Toen ik aan de beurt was om in een prikhokje te gaan, werd ik aardig ontvangen door een mevrouw die mijn gegevens controleerde en me verzocht om op de blauwe stoel te gaan zitten.
Daar kwam de prikzuster binnenstevenen en keek direct naar mijn face-shield.
“Heeft u toestemming voor dat kuchscherm?” viel ze snibbig met de deur in huis. Ik begin meestal met ‘goedemorgen’ of iets vergelijkbaars.
“Jazeker”, zei ik. Ze had immers niet gezegd van wie ik toestemming nodig had en ik vond dat het mocht. “Astma?”blafte ze. Ik wou haast zeggen: “Nee, Annelies” maar ik dacht niet dat ze dat leuk zou vinden. Dus ik knikte braaf. Geen reactie. Ze ging rechts van mij zitten en pakte een injectienaald. “Ik wil graag in mijn linkerarm geprikt worden”, zei ik snel. “Dan moet u omdraaien!”, kribde ze. Wat een arbeidsvreugde.
Binnen een halve seconde was ik ingeënt en het hokje weer uitgebonjourd, ik hoefde blijkbaar niet eens een pleister.
Wat ik wel wou was mijn rijbewijs terug en een bevestiging van vaccinatie. Maar de andere mevrouw riep me vriendelijk terug en gaf me mijn spullen.
Toen moest nog even een poosje in de wachtkamer zitten. De vorige keer was ik al verwend met de aanwezigheid van een lolbroek en verdorie, vlak na mij kwam hij ook weer binnenzeilen.
“Kom je me nog even onderzoeken hahahahaha (tegen de mevrouw van de EHBO) want mijn vrouw weet niet dat ik hier ben hahahhhahaha. Nou ik ga zo weer naar huis hoor, hahahhahaha, want er is geen koffie, hahahahaha ”. Van mij had hij direct wel gemogen ,maar gelukkig zag hij een bekende, ging daar zo dicht bij zitten als mocht en vuurde daar zijn grappen en grollen op af.
Ik ging weg toen de klok zei dat ik mocht, lekker de zon weer in. Ik stapte in mijn auto en reed achteruit de parkeerplek af en draaide naar waar ik vandaan was gekomen.
Er werd driftig op mijn raampje getikt! Ik deed het een stukje open en keek vragend.
Een totaal onbekende man, in gewone kleding dus geen verkeersregelaar en ook niet iemand van de GGD, vertelde met veel ge-gebaar dat ik via de andere kant de parkeerplaats af moest. Het is mij een raadsel waar de man zich mee bemoeide:
A. Er was geen route of in- en uitgang aangegeven
B. Er waren geen verkeersregelaars die zeiden dat ik een andere kant op moest
C. Er reed he-le-maal niemand op het stuk waar ik geparkeerd had.
Dus ik wuifde vriendelijk en dacht: bekijk het, en reed gewoon de parkeerplaats af waar ik wou. Verkeersregelaar groette nog even. Alles dik in orde dus.
Geheel trouw aan mezelf wist ik vervolgens niet meer welke kant ik de weg moest opdraaien, koos uiteraard de verkeerde kant en reed over een brug waar ik op de heenweg helemaal niet langs gekomen was. Maar ik deed alles vol zelfvertrouwen, mocht de man van de parkeerplaats me nog nagekeken hebben. Ik heb dan wel een face-shield maar ik hou niet van gezichtsverlies.
Overigens woon ik inmiddels lang genoeg in deze omgeving om op den duur iets bekends te zien, dus ik ben zonder problemen thuisgekomen, gevaccineerd en wel! Ik ben er klaar mee.