Vandaag ben ik in een filosofische bui. Dat heb je soms. Daar kan ik dan ook wel weer over gaan filosoferen, hoe dat komt, maar dan wordt het een saaie blog.
Wandelen in mijn eentje is de ultieme gelegenheid om mijn gedachten de vrije loop te laten. (nou, wat een leuke woordspeling al zeg ik het zelf)
Soms levert dat een heerlijk leeg gevoel op (mijn hoofd zit echt altijd veel te vol), soms kom ik tot oplossingen van vraagstukken die me stress geven en soms vlieg ik gewoon alle kanten op met mijn gedachten en zie ik wel waar ik uitkom. Dit in tegenstelling tot mijn wandelroute, want die heb ik graag gestructureerd. Ik hou best van verrassingen maar niet degene die te maken hebben met verdwalen en in tijdnood komen.
Hond houdt ook van wandelen. En het maakt hem niet uit dat we nogal eens dezelfde stukken lopen. Iedere keer ruikt het voor hem toch weer anders, is zijn stemming anders, is het ander weer, komen we andere dingen tegen. Waar ik nog wel eens denk: hè nou al weer dat pad, dat heb ik al honderdduizendmiljoentachtig keer gelopen, denkt hij: LEUK! Wandelen!
Ik kan nog een voorbeeld nemen aan zijn instelling.
Vandaag is het lekker weer en ben ik net zo blij als hij. Ik ben erg gevoelig voor de “kleur van het weer” zoals ik het vroeger noemde. Is het grauw dan voel ik me ook grauw.
Nu leef ik helemaal op en heb ook echt zin om te wandelen, ook al is het een vertrouwde route. Nu alles zo groen is en in bloei staat, de zon warm is, de wind lekker aanvoelt, heb ik veel meer oog voor al het moois.

We komen langs de oude wegwijzer. Dat ding intrigeert me al zolang ik hier woon. Het wijst naar niets en nergens. Ooit, heel lang geleden, zullen er plaatsnamen opgestaan hebben. Of misschien de namen van boerderijen. Het is een lage wegwijzer, zoals ze nu niet meer gemaakt worden.
In 2013 heb ik er al eens een foto van gemaakt. Ik maak er nu in 2021 nog een.

In die 8 jaar is het metaal nog verder verroest, zijn de gaten groter geworden, is er nog minder van dit aandenken aan vroeger over.
Niets weerstaat de tand des tijds. Zelfs onze eigen tanden niet.
Hoe oud zou het bord, of wat daar van over is, zijn? Welke ogen hebben de letters gelezen, wie is er langs gekomen en op welke manier? Ook lopend? Of met paard en wagen? Misschien met een vélocipède. Of met een van de allereerste trekkertjes.
En wat heeft er op de wijzers gestaan? Het is niet meer te achterhalen.

De echo’s van vroeger zijn verwaaid, geen ratelende wielen en klepperende hoeven meer, geen geluid van houten klompen. Er is nu alleen nog een fietspad, waar de e-bikes langszoeven en een enkele wandelaar met een hond loopt. Het doorgaand verkeer raast over de provinciale weg die er parallel aan loopt, geen automobilist kan het wegwijzertje nog zien. Misschien alleen een vrachtwagenchauffeur in zijn hoge cabine.
Er is zoveel veranderd in de jaren, zoveel vernieuwd, aangepast, gemoderniseerd. Maar dat bordje is er nog.
Zou er ooit iemand gedacht hebben: dat heeft een historische waarde, we laten het staan? Of is het gewoon over het hoofd gezien, is het de moeite niet waard?
Vroeger een ijkpunt in het landschap, een wegwijzer die je hielp je richting te kiezen.
Nu een onbeduidend stuk oud roest.
Maar ik vind het ding echt prachtig. Het is zo symbolisch.

We kiezen onze richting en het is ons (meestal) duidelijk waarheen. We hebben het druk en alles is belangrijk. Maar later, als wij er niet meer zijn en onze blauwe ANWB borden vervangen zijn door hologrammen die corresponderen met de navigatie-app, of misschien wel helemaal verdwenen omdat men alleen nog in zelfrijdende auto’s op pad gaat, zijn wij net zo als de mensen die deze wegwijzer gebruikt hebben. Niemand weet dan nog wie we waren en waar we heengingen en waarom.
Laat ik maar eens wat minder druk zijn in mijn hoofd. En niet alles klakkeloos belangrijk vinden wat ik te doen denk te hebben.
Misschien toch wat meer kijken naar de hond. Gewoon gaan en zien wat ik tegenkom. Het lijkt me heerlijk om zo te kunnen zijn.
Ik ga er aan werken.
Maar eerst moet ik naar huis. Op tijd thuis zijn. Want belangrijke dingen….